Πήγαμε διακοπές!

Μας ρωτάνε πώς περάσαμε στις διακοπές μας. Δίνουμε την εξής απάντηση: Αν σκεφτούμε που ήμασταν πέρσι, περάσαμε τέλεια!
Και πώς μπορούμε να ξεχάσουμε που ήμασταν και τι νιώθαμε πέρσι; Και πώς μπορούμε να πούμε ότι τα αφήσαμε όλα πίσω μας και χαρήκαμε ξένοιαστοι τις διακοπές μας; Δεν μπορούμε να το πούμε, γιατί δεν το νιώσαμε!
Δεν ήμασταν ξένοιαστοι, δεν απολαύσαμε όσo θα θέλαμε τις διακοπές, τον ήλιο, τη θάλασσα, το καλό φαγητό και τις βόλτες. Μαζί μας βρίσκονται πάντα η απειλή, ο φόβος, οι κακές εικόνες που μας έχουν στοιχειώσει. Απλώς τα αφήσαμε για λίγο στο σπίτι…
Χάρηκα πολύ όταν ξαναείδα τη θάλασσα. Έπαιρνα βαθιές ανάσες, κοιτούσα όσο πιο μακριά μπορούσα, ανακάτευα το νερό. Έπαιρνα τα παιδιά αγκαλιά και περνούσαμε ώρες πολλές να παίζουμε με τα κύματα, να γεμίζουμε κουβαδάκια, να μετράμε βαρκούλες, να πετάμε πέτρες. Αλλά έτρεχα πανικόβλητη να τους βάλω αντηλιακό, καπέλα και ειδικά μπλουζάκια. Να κοιτάζω το ρολόι, μόλις πάει 12:00 να ανέβουμε σπίτι και να ξανακατέβουμε στις 17:00. Κι αν δεν ήθελαν και έκλαιγαν, απειλούσα ότι αν δεν καθίσουν κάτω από την ομπρέλα δεν έχει άλλη βουτιά το απόγευμα.
Αυτά τα έκανα πάντα. Και πριν αρρωστήσει η Νεφέλη. Τώρα, όμως, τα κάνω με υστερία. Μην πάθουν τίποτα τα παιδιά, μην πάθει κάτι η Νεφέλη, η ψυχολογία της, η όρεξη της, μην της στερήσω κάτι, μη ξεθαρρέψει πολύ κι έχουμε κι άλλα…
Κι όταν έβγαλε εκζέματα από τον ήλιο, έπαιρνα συνέχεια τον γιατρό της τηλέφωνο να τον ρωτάω αν πρέπει να γυρίσουμε Αθήνα, να τη δει, να κάνουμε εξετάσεις.
Κι ενώ όταν κανονίζαμε διακοπές, μας είπαν να μην κάνουμε εξετάσεις αίματος σε 15 μέρες αλλά σε 20, και χαρήκαμε πολύ που δεν θα κόβαμε τις διακοπές μας στη μέση, όταν πέρασαν οι 15 μέρες αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε μήπως έπρεπε να πάμε να κάνουμε τις εξετάσεις, να είμαστε σίγουροι.

Παρόλα αυτά, περάσαμε καλά. Ξαναπήγαμε στα ίδια μέρη, είδαμε τους φίλους μας τους καλοκαιρινούς, κάναμε τα ίδια σχεδόν κάθε μέρα, αλλά όλα ήταν αλλιώς. Πιο απλά, πιο ήρεμα, πιο καθαρά. Το πρόγραμμα μας πια εξαρτάται από τα παιδιά και ειδικά από το πρόγραμμα θεραπείας της Νεφέλης. Αλλά δε μας ενόχλησε καθόλου αυτό. Αφού είμαστε όλοι μαζί, ποιος φοβάται τη θεραπεία;
Τις πρώτες 10 μέρες προσαρμόζοσταν στο πρόγραμμα των διακοπών. Έκλεισα το τηλέφωνο μου, δεν είχαμε τηλεόραση και internet… Μόνο μπάνια στη θάλασσα και καλό φαγητό. Είμασταν πολύ κουρασμένοι. Η σωματική κούραση έφυγε. Το τελευταίο 15μέρο είχαμε χαλαρώσει εντελώς σωματικά. Περιορίσαμε τις κινήσεις μας στα απολύτως απαραίτητα. Παλέψαμε πολύ και τα «ψυχικά». Δεν τα νικήσαμε, αλλά πλέον έχω σταματήσει να με πυροβολώ για οτιδήποτε συμβαίνει. Θέλω να είμαι καλά, ήρεμη, να μπορώ να στηρίξω το παιδί μου, τον άντρα μου, τον μικρούλη μου.
Δεν πήρα καμία απόφαση, δεν έκανα κανένα πλάνο, δεν άλλαξα τίποτα. Άφησα το σύνδρομο «βάζω νέους στόχους στις διακοπές», γιατί τότε δεν θα έκανα διακοπές. Αν θέλω να βάλω νέους στόχους, θα πάω για ψυχοθεραπεία και mentoring.
Μου αρκεί που τα παιδιά μου κατάλαβαν ότι πήγαμε διακοπές. Μου αρκεί που βούτηξα στη θάλασσα χωρίς να σκέφτομαι τίποτα. Μου αρκεί που έκανα καλή παρέα με τη θλίψη μου και δε μου χάλασε αυτές τις μέρες.

Κι είμαι πολύ χαρούμενη, που τώρα επιστρέψαμε κι έχουμε να φτιάξουμε το παιδικό τους δωμάτιο, να πάμε να αγοράσουμε τσάντα για το σχολείο, να βρούμε τι θα φορέσει η Νεφέλη την πρώτη της μέρα στον παιδικό σταθμό, να πάω με τον Πάρι να αγοράσουμε αυτοκινητάκια που του το έχω τάξει…

M.