6 χρονών…

Σήμερα η Νεφέλη έγινε 6 χρονών. Γιορτάσαμε όπως συνηθίζαμε παλιά. Με τους φίλους-αγγέλους της αλλά και με νέους φίλους από το σχολείο της.
Από αρχές Μαρτίου μας «επέβαλλε» να της λέμε κάθε μέρα χρόνια πολλά γιατί τον Μάρτιο γιορτάζει. Από χθες ήθελε να βλέπει συνέχεια το κεράκι της.
Το δείχνει στη γιαγιά της και αναρωτιέται φωναχτά: «Στα άλλα μου γενέθλια έκλαιγα όταν ήταν να σβήσω το κεράκι. Γιατί έκλαιγα, μαμά;». Και πριν προλάβω να απαντήσω, συνεχίζει: «Έκλαιγα γιατί είχα αρρώστια. Τώρα δεν έχω τίποτα και δεν θα κλαίω. Και θα σβήσω τόσο δυνατά το κεράκι».
Δεν ξέρω τί σκέφτεται και πώς βιώνει όσα πέρασε. Δεν ξέρω τί μπορεί να της έχει αφήσει όλη αυτή η εμπειρία. Ίσως να ήταν ένα διαφορετικό παιδί, με διαφορετική ψυχοσύνθεση, αν δεν είχε αρρωστήσει. Κάθε μέρα παρατηρώ αλλαγές. Αλλάζει το παιδί μου. Κάποιες φορές δεν μπορώ να εξηγήσω τη συμπεριφορά της. Τα νεύρα της στα καλά καθούμενα. Το τρίξιμο των δοντιών της, ειδικά όταν είναι πολύ αγχωμένη –ποιος ξέρει με τι. Τα κλάματα στον ύπνο της.
Την κοιτάω που μπαίνει στην τάξη της και θέλω να την πάρω αγκαλιά, να γυρίσουμε μαζί σπίτι, να μην την πειράξει κανείς.
6 χρονών η πριγκίπισσα μου. Θα ήθελα να σβήσω τα προηγούμενα 2,5 χρόνια. Θα ήθελα και τα επόμενα 2,5 να περάσουν γρήγορα. Εγώ ανάβω κεράκι κάθε μήνα, κάθε 3 του μήνα. Και μετράω αντίστροφα. 32 μήνες έχουν περάσει. Μετράμε άλλους 32.
Δεν μπορώ να χαρώ όσο λαχταράει η ψυχή μου. Πόσο με πιέζω να μη σκέφτομαι, να μη φοβάμαι. Μπούρδες! Δεν θα σταματήσω ποτέ να φοβάμαι. Όσο δυνατοί και να είμαστε, όσο και να γελάμε, να προσευχόμαστε, να λέμε «δόξα σοι ο Θεός», δεν τα εννοούμε. Γιατί ο φόβος είναι μεγάλος. Γιατί ένα μέρος μου δεν μπορεί να χαρεί τίποτα. Γιατί η δύναμη, η υπομονή, το κουράγιο είναι αυτονόητα. Γιατί το μυαλό μου είναι κολλημένο σε όσα περάσαμε, στις εικόνες και στα συναισθήματα 2,5 χρόνια τώρα. Γιατί με πνίγει το παράπονο: Δεν έφτασε το παιδί μου 6 χρονών για να φοβάμαι μήπως το χάσω! Κανένα παιδί δεν πρέπει να χάνεται, να κινδυνεύει, να φοβάται…