«Νεφέλη, να διαβάσεις για το τεστ στην Γλώσσα»
«Δεν μπορώ τώρα»
«Νεφέλη, πρώτα θα μαζέψεις το δωμάτιο σου και μετά θα φας σοκολάτα»
«Όχι…»
«Νεφέλη, μπορείς να μου πεις τι κάνεις;»
«Να μη σε νοιάζει»
«Νεφέλη, πως είναι δυνατό να θυμάσαι τους βαθμούς των φίλων σου στο τεστ και όχι τον δικό σου;»
«Έλα, Πάρη…»
Και κάπως έτσι μετράμε μέρες και στιγμές. Οι αιματολογικές εξετάσεις πλέον, δεν με τρομάζουν. Πολύ.Με τρομάζουν λίγο μέχρι να διαβάσω το email από τον γιατρό μας.
Μετά τα ξεχνάω όλα και συνεχίζω να ακούγομαι στο σπίτι.
Λατρεύω την κάθε στιγμή που ζω με τα παιδιά μου.Ακόμη και όσα περάσαμε τα έχω δεχθεί και τα προσπερνώ. Είναι πάντα εκεί να με κρατούν δυνατή αλλά δεν μπορούν πια να με κυριεύουν.
Νεφέλη, κάτι λιγότερες από τις 950 δικές σου μέρες, είναι οι δικές μου fear free μέρες.
Σ’ αγαπώ πολύ.
Μαμά Μένια
