Δε συμβαίνει αυτό σε μένα…

Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν ιδέα μου. Μάλλον ήμουν κουρασμένη γι αυτό δεν μπορούσα να βγάλω την ανηφόρα. Ήταν και η κίνηση μέχρι να κατέβω, το άγχος με τα παιδιά και τις δουλειές. Δεν είχε περάσει και η «απεξάρτηση», δικαιολογημένα ένιωθα έτσι. Άσε που δεν το ένιωθα πάντα.
Αλλά δεν ήταν η ιδέα μου. Δεν ήθελα να το παραδεχθώ. Αποκλείεται να συνέβαινε σε μένα. Εγώ που 2 χρόνια, ήμουν εκεί κάθε μέρα. Εγώ, που είχα δηλώσει εθελόντρια στο νοσοκομείο. Εγώ, που δεν καταλάβαινα όσους έλεγαν ότι δεν θέλουν να περάσουν ούτε από τον αποκάτω δρόμο.
Κι όμως συμβαίνει κι αυτό σε μένα: δεν αντέχω να πηγαίνω στο νοσοκομείο. Σήμερα πήγα για επίσκεψη. Με χαρά πήγα. Η Νεφέλη έστειλε τα κεράσματα της στο Σύλλογο Ελπίδα για το δώρο που της έκαναν. Ήθελα να δω και τους αγαπημένους μας γιατρούς, να επιβεβαιώσω για χιλιοστή φορά ότι μπορεί να πάει κολυμβητήριο και ότι, όχι δεν χρειάζεται να κάνει εξετάσεις κάθε μήνα.
Μόλις έφτασα, αρνήθηκαν τα πόδια μου να προχωρήσουν. Ζορίστηκα πολύ να ανέβω στον 1ο όροφο. Ζορίστηκα να κατέβω στο σύλλογο Ελπίδα. Ευχόμουν να μη δω κανένα παιδάκι. Τα έκανα όλα πολύ γρήγορα. Σαν κυνηγημένη. Μόνο μια στάση να δω τον πίνακα..όλα τα δωμάτια γεμάτα. “Είναι κάποιος από τη δική μας φουρνιά; Όχι; Τέλεια..καμία υποτροπή από τους φίλους μας… Αλλά, γεμάτοι είστε… Οι άλλες κλινικές;”
Έφυγα τρέχοντας. Πήγα στη Φλόγα να πάρω τα φυλλάδια τους. Κι εκεί τρέχοντας. Μη μιλήσω, μη δω κανέναν, μη μείνω ούτε λεπτό.
Βάλσαμο η αγκαλιά της κα Ντούμου. Λες και το ξέρει αυτή η γυναίκα, και κάνει κάτι αγκαλιές που μιλάνε στη ψυχή μου. Ήξερε ότι εκείνη την ώρα ήθελα αγκαλιά με διάρκεια.
Ξέχασα να γράψω και κάτι εξετάσεις. Θα πρέπει τώρα να ξαναπάω.

Μαμά Μένια