Διακοπές

Φέτος ήμασταν αποφασισμένοι να κάνουμε διακοπές. Από όλους και από όλα. Η Νεφέλη ολοκλήρωσε τη θεραπεία της 3 Ιουλίου, το μυελόγραμμα ήταν καθαρό, οι υπόλοιπες εξετάσεις καλές, όλα υπέρ μας λοιπόν. Ούτε πρόγραμμα, ούτε χάπια, ούτε περιορισμοί. Μόνο διακοπές, οι 4 μας, μαζί, με λιγότερα μαύρα σύννεφα στις αποσκευές μας.
Τα καταφέραμε. Περάσαμε υπέροχα. Βρήκαμε τους φίλους μας, αυτούς που συναντάς τα καλοκαίρια κι έχεις να διηγηθείς τα νέα του χειμώνα που πέρασε. Όλη μέρα θάλασσα, φαγητό, βόλτες, παιχνίδι. Μετά από πολύ-πολύ καιρό νιώσαμε τι σημαίνουν οικογενειακές διακοπές. Κατεβάσαμε τους «διακόπτες», αποφύγαμε τις «δυσάρεστες» ειδήσεις, αφήσαμε για λίγο το άγχος της καθημερινότητας, την ανασφάλεια της δουλειάς, τα capital controls.
Είχαμε όμως τον φόβο : τώρα που τελείωσε η θεραπεία; Τώρα, που δεν έχουμε χάπια; Τώρα, πώς θα περάσουν 3 χρόνια;
Γιατί όσο και να πιέζεις τον εαυτό σου να μη τα σκέφτεται αυτά, δεν μπορείς. Όσο και να θες να ξεχάσεις, δεν μπορείς. Όταν κοίταζα τη Νεφέλη, να κολυμπά, να παίζει, να κοιμάται, ένα τσίμπημα μου θύμιζε πόσο κινδύνεψε το παιδί μου, πόσο ακόμη την απειλεί ο καρκίνος. Κι όταν έπαιζε κυνηγητό και έπεσε, και ρωτούσε κλαίγοντας αν έσπασε το πόδι της και μας παρακαλούσε να μην πάμε νοσοκομείο, η ξενοιασιά και η ανεμελιά των οικογενειακών διακοπών, πήγαν περίπατο. Τα τηλέφωνα πήραν φωτιά, να μιλάμε με τους γιατρούς, τα οικογενειακά συμβούλια με θέμα «φεύγουμε για νοσοκομείο», ο τρόμος της Νεφέλης, τα παρακάλια της να μην την τρυπήσουν, δεν τα αφήσαμε πίσω μας. Κι αυτή η κούραση μετά, όταν διαπιστώσαμε ότι δεν έσπασε το πόδι της, όταν την είδαμε να περπατάει και πάλι, η ανακούφιση που βγήκε, η παραδοχή «έχουμε περάσει και χειρότερα», μας κόστισε 1 εβδομάδα ηρεμίας….
Γιατί το «σκέψου θετικά» δεν υφίσταται. Ειλικρινά, όταν ακούω αυτή τη φράση, τρελαίνομαι. Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι σημαίνει «σκέψου θετικά»; Γιατί ποιος σκέφτεται αρνητικά; Και τι μπορεί να κάνει η «θετική σκέψη» από μόνη της;
Γι’ αυτό και συνεχίσαμε τις διακοπές μας, αναγνωρίζοντας όλα μας τα συναισθήματα, μιλώντας για αυτά, συζητώντας τους φόβους μας, γελώντας, κλαίγοντας και, κυρίως, περνώντας όλα αυτά με φίλους . Αυτούς που μυρίζουν καλοκαίρι, υπάρχουν πάντα και που όταν τους ξανασυναντάς είναι σα να μη πέρασε μια μέρα.
Και δώσαμε μια υπόσχεση: Ό,τι και να γίνει έχουμε ο ένας τον άλλον, είμαστε όλοι μαζί, πιστεύουμε στη ζωή, πιστεύουμε στο παιδί μας.

Μένια