Φέτος ήμασταν αποφασισμένοι να κάνουμε διακοπές. Από όλους και από όλα. Η Νεφέλη ολοκλήρωσε τη θεραπεία της 3 Ιουλίου, το μυελόγραμμα ήταν καθαρό, οι υπόλοιπες εξετάσεις καλές, όλα υπέρ μας λοιπόν. Ούτε πρόγραμμα, ούτε χάπια, ούτε περιορισμοί. Μόνο διακοπές, οι 4 μας, μαζί, με λιγότερα μαύρα σύννεφα στις αποσκευές μας.
Τα καταφέραμε. Περάσαμε υπέροχα. Βρήκαμε τους φίλους μας, αυτούς που συναντάς τα καλοκαίρια κι έχεις να διηγηθείς τα νέα του χειμώνα που πέρασε. Όλη μέρα θάλασσα, φαγητό, βόλτες, παιχνίδι. Μετά από πολύ-πολύ καιρό νιώσαμε τι σημαίνουν οικογενειακές διακοπές. Κατεβάσαμε τους «διακόπτες», αποφύγαμε τις «δυσάρεστες» ειδήσεις, αφήσαμε για λίγο το άγχος της καθημερινότητας, την ανασφάλεια της δουλειάς, τα capital controls.
Είχαμε όμως τον φόβο : τώρα που τελείωσε η θεραπεία; Τώρα, που δεν έχουμε χάπια; Τώρα, πώς θα περάσουν 3 χρόνια;
Γιατί όσο και να πιέζεις τον εαυτό σου να μη τα σκέφτεται αυτά, δεν μπορείς. Όσο και να θες να ξεχάσεις, δεν μπορείς. Όταν κοίταζα τη Νεφέλη, να κολυμπά, να παίζει, να κοιμάται, ένα τσίμπημα μου θύμιζε πόσο κινδύνεψε το παιδί μου, πόσο ακόμη την απειλεί ο καρκίνος. Κι όταν έπαιζε κυνηγητό και έπεσε, και ρωτούσε κλαίγοντας αν έσπασε το πόδι της και μας παρακαλούσε να μην πάμε νοσοκομείο, η ξενοιασιά και η ανεμελιά των οικογενειακών διακοπών, πήγαν περίπατο. Τα τηλέφωνα πήραν φωτιά, να μιλάμε με τους γιατρούς, τα οικογενειακά συμβούλια με θέμα «φεύγουμε για νοσοκομείο», ο τρόμος της Νεφέλης, τα παρακάλια της να μην την τρυπήσουν, δεν τα αφήσαμε πίσω μας. Κι αυτή η κούραση μετά, όταν διαπιστώσαμε ότι δεν έσπασε το πόδι της, όταν την είδαμε να περπατάει και πάλι, η ανακούφιση που βγήκε, η παραδοχή «έχουμε περάσει και χειρότερα», μας κόστισε 1 εβδομάδα ηρεμίας….
Γιατί το «σκέψου θετικά» δεν υφίσταται. Ειλικρινά, όταν ακούω αυτή τη φράση, τρελαίνομαι. Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι σημαίνει «σκέψου θετικά»; Γιατί ποιος σκέφτεται αρνητικά; Και τι μπορεί να κάνει η «θετική σκέψη» από μόνη της;
Γι’ αυτό και συνεχίσαμε τις διακοπές μας, αναγνωρίζοντας όλα μας τα συναισθήματα, μιλώντας για αυτά, συζητώντας τους φόβους μας, γελώντας, κλαίγοντας και, κυρίως, περνώντας όλα αυτά με φίλους . Αυτούς που μυρίζουν καλοκαίρι, υπάρχουν πάντα και που όταν τους ξανασυναντάς είναι σα να μη πέρασε μια μέρα.
Και δώσαμε μια υπόσχεση: Ό,τι και να γίνει έχουμε ο ένας τον άλλον, είμαστε όλοι μαζί, πιστεύουμε στη ζωή, πιστεύουμε στο παιδί μας.
Μένια
Το πόσο σας θαυμάζω δεν λέγεται. Ξέρω ότι έχεις περάσει δύσκολα, ξέρω ότι κάθε μια δικιά μου αγωνία για το αν έπεσαν αν χτύπησαν αν ανέβασαν πυρετό, για εσένα πολλαπλασιάζεται επί χίλια, ξέρω επίσης ότι η αγωνία αυτή ούτε να περιγραφεί μπορεί ούτε να μοιραστεί για να αλαφρύνουν οι ώμοι σου. Για όλα αυτα και για ακόμη περισσότερα σας θαυμάζω. Μόνο καλά εύχομαι απο εδώ και πέρα, μόνο καλά!
we love u momma machi…είσαι πάντα δίπλα μας…
Εύχομαι και ελπίζω να είναι όλα καλά από δω και πέρα για μια οικογένεια που πραγματικά αξίζει για χίλιους και άλλους τόσους λόγους! Είσαι υπέροχη Μένια και πραγματικά μια μητέρα που θα έπρεπε να κοιτάμε όλοι μας κάθε φορά που σκεφτόμαστε πόσο δύσκολη είναι η ζωή μας, κάθε φορά που το βλέμμα δεν γυρίζει να κοιτάζει παραδίπλα. Μπράβο σας που συζητάτε και αισθάνεστε, τα καλά αλλά και τα άσχημα. Αυτό είναι υγεία!
ανακαλύπτω τόσα πολλά κάθε μέρα, από τη μέρα 0…η ζωή είναι ωραία..γιατί την κάνουμε δύσκολη;κάθε φορά που λυγίζω σκέφτομαι τις άλλες μανούλες, που έχουν να αντιμετωπίσουν πιο “βαριά” και δύσκολα. Και λέω “καλά είμαστε!”. Να κοιτάμε δίπλα μας…Μπορεί να μη λυθεί το πρόβλημα μας, αλλά θα γίνει λίγο πιο “ελαφρύ”
Δυσκολα μπορει κανεις να σκεφτεται θετικα οταν εχει περάσει όσα περασατε εσεις ομως σας αξιζουν ευχαριστε στιγμες γεματες αγάπη και χαρα και ελπίζω να πολλες από εδω και πέρα.
Ευχαριστούμε πολύ…