Ουφ, δύσκολο μου είναι να πηγαίνω στο νοσοκομείο, ειδικά αυτές τις μέρες. Αναπόφευκτα θυμάμαι όταν ήμασταν κι εμείς «μέσα», και παρακαλούσα τους γιατρούς να φύγουμε έστω την Παραμονή των Χριστουγέννων. Στην ιδέα ότι μπορεί να κάναμε γιορτές στο νοσοκομείο, φρίκαρα εντελώς…
Το κάνω όμως! Πηγαίνω. Θέλω να ευχηθώ «Χρόνια Πολλά και Καλά» σε όλους εκεί μέσα. Θέλω να τους πω ότι ήμουν κι εγώ στη θέση τους, δεν είναι μόνοι τους. Είμαστε, δυστυχώς, πολλοί. Είμαστε, όλοι εμείς που το περάσαμε, δίπλα τους. Πηγαίνω συνήθως απόγευμα. Που όλα είναι πιο ήρεμα. Που οι ώρες δεν περνάνε εύκολα.
Παίρνω και τους φίλους μας μαζί. Χρειάζομαι τη στήριξη τους όταν φτάνουμε στο νοσοκομείο. Νιώθω πιο δυνατή όταν έχω και τους φίλους μας μαζί.
Για μια ακόμη φορά χθες, η Χριστιάννα ήταν μαζί μου. Έφερε δώρα χρηστικά για τους γονείς. Κρέμες χεριών, φτιαγμένες με «μυστική συνταγή αγάπης».
Φέτος, όμως, ήρθαν μαζί μας και οι νέοι μας φίλοι: η Βούλα, ο Βασίλης, ο Μανόλης, η Ζάμπια.
Ήξεραν για το ΚΑΡΚΙΝΑΚΙ, ήξεραν για τη Νεφέλη και τη μάχη της, είναι φίλοι μας και ήθελαν να δώσουν κι εκείνοι τις ευχές τους στα παιδιά και στις οικογένειες τους.
Μου ήταν πιο εύκολο αυτή τη φορά. Ήμασταν πολλοί, γεμάτοι αγάπη, μιλήσαμε με όλους τους γονείς και τα παιδιά… Ένιωσα και πάλι οικεία εκεί μέσα, όσο περίεργο κι αν ακούγεται.
Μια ευχή έχω μόνο: Την επόμενη φορά που θα πάω, να είναι άδεια τα κρεβάτια.
Σημείωση: Ευχαριστούμε τον Οργανισμό Κοινωνικής Προστασίας και Αλληλεγγύης του Δήμου Βριλησσίων και την Ένωση Κρητών, για τα δώρα τους και την υπόσχεση τους ότι θα είναι δίπλα στα παιδιά και στις οικογένειες τους όλες τις ημέρες του χρόνου!
Ευχαριστούμε και την φίλη μας την Αλεξάνδρα και το φαρμακείο Αντωνόπουλου για την «μυστική συνταγή αγάπης» που έφτιαξαν για το Καρκινάκι.
