Διαβάζω πολύ για τον καρκίνο. Διαβάζω την ιστορία του, την εξέλιξη του, την αντιμετώπιση του, τις πηγές του. Διαβάζω τα ιατρικά, τα ψυχολογικά, τα ψυχοκοινωνικά. Για τη διατροφή, την καλή ή κακή ψυχολογία μας, το στρες, το άγχος, τα φάρμακα, τα λιπάσματα, τους ψεκασμούς. Διαβάζω ιστορίες ανθρώπων που νίκησαν τον καρκίνο, που παλεύουν ακόμη με τον καρκίνο, που έχασαν αγαπημένους από τον καρκίνο. Παρακολουθώ πολλά blogs και επιστημονικά sites, κυρίως Αμερικάνικα. Για όποια απορία έχω, αναζητώ την επιστημονική λύση κι εξήγηση της. Για ό,τι δεν καταλαβαίνω ή με φοβίζει, μιλάω με τους γιατρούς της Νεφέλης.
Αναγνωρίζω τη σημασία της ψυχοθεραπείας και της θετικής στάσης και σκέψης στη ζωή μας. Λυπάμαι που κανένα βιβλίο που έχει γραφτεί από Έλληνα δεν λέει τα πράγματα με το όνομα τους. Θυμώνω με την άκαιρη και άκριτη αναμετάδοση νέων και πηγών, ειδικά όταν ακολουθώντας μια πηγή πέφτω πάνω σε πορνόsite. Εξοργίζομαι με την ευκολία που ρίχνουμε το ανάθεμα και τρομοκρατούμε τη διπλανή μητέρα που περνάει το ίδιο. Καταγγέλλω τους «εράνους», όταν αυτοί είναι καθαρή εκμετάλλευση της φιλανθρωπίας και φιλευσπλαχνίας.
Σέβομαι και πονάω με τον πόνο του καθενός, ακόμη και όταν δεν τον καταλαβαίνω. Υποκλίνομαι στη δύναμη ψυχής του καρκινοπαθή που κερδίζει τη μάχη για τη ζωή του κάθε μέρα. Δέχομαι όλα όσα κάνει κάποιος για να σωθεί.
Ναι, πιστεύω κι εγώ ότι φταίνε σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό το άγχος και η διατροφή μας, κι όλα αυτά που κουβαλάμε μεγαλώνοντας, για τον καρκίνο που παρουσιάζεται σε ενήλικες.
Αλλά κανείς ακόμη δεν μου έχει απαντήσει στα «γιατί» του παιδικού καρκίνου. Κανένα βιβλίο, κανένα ταξίδι εσωτερικής αναζήτησης, καμιά αληθινή ιστορία επιβίωσης, δεν μπορεί να μου πει γιατί ένα παιδί νοσεί, πώς το αντιμετωπίζει, με ποια εφόδια μπορεί να δώσει τη μάχη του.
Γιατί αρνούμαι, ακόμη, να πιστέψω ότι η κακή διατροφή, το άγχος, το στρες, η καθημερινότητα, τα προβλήματα, τα κρυμμένα της ψυχής, φταίνε που η Νεφέλη παλεύει με τη λευχαιμία.
