Τα σχολεία ξεκίνησαν. Η Νεφέλη δευτέρα δημοτικού, ο Πάρης νηπιαγωγείο.
Έβλεπα το σχολικό λεωφορείο να φεύγει και μια θολούρα έπεσε στο μάτι μου. Και τα δύο παιδάκια μου καθισμένα δίπλα δίπλα στο σχολικό, η Νεφέλη να κρατάει τον Πάρη, ο Πάρης να κρατάει την τσάντα του και να κοιτάει με γουρλωμένα τα μάτια του τον οδηγό, το παρμπρίζ, τον δρόμο μπροστά του που φαινόταν τεράστιος…
Ψύχραιμη η μανούλα, τους χαιρέτησε, περίμενε να φύγει το λεωφορείο, μπήκε στο αυτοκίνητο της, πήγε για τρέξιμο.
Όλο το βράδυ η ψύχραιμη μανούλα δεν κοιμήθηκε.
Άγχος μήπως και δεν χτυπήσει το ξυπνητήρι.
Άγχος ειδικά για τον Πάρη, που θα είναι μόνος του σε ένα μεγάλο σχολείο.
Άγχος και για την Νεφέλη, που η τάξη της είναι στον πρώτο όροφο και θα ανεβοκατεβαίνει σκαλιά.
Άγχος για όλα τα καθημερινά, οικονομικά και άλλα, προβλήματα και πως θα τα καταφέρουμε να μην τους λείψει τίποτα.
Παράλληλα, μια σιγουριά ότι η ψύχραιμη μανούλα όλα τα μπορεί για τα παιδιά της.
Είναι σε καλά χέρια. Το σχολείο τους είναι το δεύτερο σπίτι τους και θα είναι για πολλά χρόνια ακόμη.
Η Νεφέλη ήταν ενθουσιασμένη που ξεκινούσε σχολείο. Σηκώθηκε πρώτη από το κρεβάτι της, να καθίσουμε μαζί για αγκαλιές μου είπε, μέχρι να πιω τον καφέ μου (μια συνήθεια που αποκτήσαμε όταν ήταν στο νοσοκομείο).
Θέλω μόνο να περνάνε καλά. Θέλω κάθε στιγμή τους να είναι χαρούμενη και πολύχρωμη. Θέλω τα παιδικά τους χρονιά να είναι τα πιο ξένοιαστα και παιχνιδιάρικα χρόνια τους.
Η ψύχραιμη μανούλα έχει πολύ δουλειά μπροστά της, αλλά γίνεται κι αυτή παιδί με τα παιδιά της.
Και μεγαλύτερη ανταμοιβή για την μανούλα, δεν υπάρχει…
Μαμά Μένια
