Μάθημα μπαλέτου

Για λόγους που δεν έχουν να κάνουν μόνο με τη θεραπεία της, η Νεφέλη διέκοψε το σχολείο. Θα πάει μια και καλή στο νηπιαγωγείο τον Σεπτέμβρη. Θέλω όμως να βρει 1-2 δραστηριότητεε που της αρέσουν, για να βγαίνει από το σπίτι, να συναναστρέφεται με παιδιά της ηλικίας της, να κινείται, να μην είναι συνέχεια μαζί μου.
Την προηγούμενη εβδομάδα ξεκίνησε ωδείο. Της αρέσει! Θέλει να ξαναπάει. Πάντα η Νεφέλη, από μωρό, είχε μια ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική. Η μουσική τη βοήθησε πολύ και μέσα στο νοσοκομείο, αλλά και τώρα. Χορεύει, τραγουδάει κι ακούει πολύ μουσική. Κοιμάται με μουσική. Αντέδρασε λίγο όταν πήγαμε στο ωδείο για πρώτη φορά, αλλά μετά το πρώτο 10λέπτο την ένιωσα να κουνάει τα πόδια της ρυθμικά.
Ξεκίνησε και σε εργαστήρι ζωγραφικής! Μεγάλη χαρά με τα πινέλα και τις μπογιές και τα χρώματα. Ζωγράφισε μια θάλασσα.
Ξεκίνησε και μπαλέτο. Αυτό το περίμενε με πολύ πολύ πολύ μεγάλη χαρά. Κι ενώ στα προηγούμενα έπρεπε να είμαι μαζί της για να παρακολουθήσει, στο μπαλέτο απλά μπήκε στην τάξη με τα υπόλοιπα παιδάκια. Δεν ήξερα κανέναν. Το περιβάλλον εντελώς άγνωστο. Ήμουν σίγουρη ότι θα έκλαιγε, θα με τραβούσε να φύγουμε, θα έβγαινε από το μάθημα. Δεν έκανε τίποτα απ’ όλα αυτά. Μία ώρα που ήταν το μάθημα και περίμενα έξω από την αίθουσα. Το στομάχι μου κόμπος. Φοβόμουν μη χτυπήσει. Μη γλιστρήσει, μη σπάσει κάτι, μην πάθει κάτι. Άκουγα τα μπαπ μπουμ και πεταγόμουν! Έτρεχαν τα κοριτσάκια, έκαναν τις φιγούρες τους, έπαιζε το πιάνιο, χάλια εγώ.
Τελείωσε το μάθημα κι άνοιξε η πόρτα. Η Νεφέλη έκλαιγε πολύ. Όχι από φόβο ή επειδή χτύπησε. Επειδή δεν μπορούσε να κάνει ό,τι και τα άλλα παιδάκια. Δεν μπορεί ακόμη να τρέξει, δεν μπορεί να πατήσεις στις μύτες, δεν μπορεί να χοροπηδήσει. Προσπάθησε πολύ, μου είπε η δασκάλα. Αλλά δεν μπορούσε! Και γι’ αυτό έκλαιγε. Γιατί ήθελε να κάνει ό,τι και τα άλλα τα παιδάκια. Ήθελε να κάνει αυτά που έδειχνε η δασκάλα. Ήθελε να χορέψει. Κι έκλαιγε συνέχεια. Τη ρωτούσαν τα κοριτσάκια γιατί δεν περπατάει στις μύτες κι εκείνη έλεγε «δεν μπορώ». Έκλαιγε και η δασκάλα όταν μου τα έλεγε. Μου είπε ότι είναι άσχημο για τη ψυχολογία της να το ζήσει ξανά αυτό.
Ήταν απαρηγόρητη χθες. Μόλις φύγαμε από το μάθημα, σε όλη τη διαδρομή προς το σπίτι με δάκρυα στα μάτια μου έλεγε ότι δεν θέλει να ξαναπάει στη σχολή. Της εξήγησα πολλές φορές ότι αυτά τα κοριτσάκια έχουν κάνει πολλά μαθήματα. Ότι κι εκείνη θα μπορεί να χορεύει, όταν θα ξεκινήσει τον Σεπτέμβρη μαζί με άλλα παιδάκια, για πρώτη φορά. Όσο με άκουγε μαλάκωνε. Στο τέλος, όταν γυρίσαμε στο σπίτι μου έλεγε ότι μπορεί κι εκείνη να τρέξει. Με κρατούσε για να κάνει πηδηματάκια. «Έχεις δίκιο! Θα βρούμε μια σχολή να αρχίσω με τα υπόλοιπα παιδιά από την αρχή» μου είπε στο τέλος.
Θέλει λέει να γίνει μπαλαρίνα. Είμαι σίγουρη πως μπορεί να γίνει και να κάνει ό,τι θελήσει…