Οι «δείκτες» του υπολογιστή στο κάτω μέρος της οθόνης λένε ότι είναι 5:00. Απόγευμα Παρασκευής.
Ενδεικτική για ακόμα μία φορά η ώρα και ο χρόνος. Γιατί ναι! Το ξέρεις κι εσύ και το ξέρω κι εγώ. Το έχουμε ζήσει. Ότι υπάρχουν στιγμές που ο νους σταματάει. Και μαζί και ο χρόνος. Σε στιγμές. Σε λέξεις. Σε σκέψεις. Σε όνειρα.
Και δρασκελίζει πάνω από το παρόν. Το παρασέρνει σε παιχνίδια με φωνές παιδικές σε πλατείες, σε δρόμους με νερατζιές, κάτω από το φως της Πανσελήνου που θα φωτίσει την πόλη σήμερα.
Και κάνει έναν ήχο σαν από βιολί και πιάνο. Πότε αργό για να πάρεις μια ανάσα και να ξαποστάσεις και πότε γρήγορο για να ξεκινήσεις πάλι να τρέχεις. Να συναντήσεις τα παιδιά και τα όνειρα τους. Που είναι και δικά σου.
Κι έτσι μετατρέπεται αυτόκλητα το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον σε μία και μόνη μονάδα. Και την κουβαλάς. Τον κουβαλάς.
Μια μονάδα που την ορίζεις εσύ και οι άνθρωποι που συναντάς. Άνθρωποι που ήρθαν, έφυγαν, έμειναν, θα μείνουν. Εκείνοι που συναντάς σε «ανύποπτο χρόνο» και νιώθεις σαν να τους ήξερες. Οι άνθρωποι που σε γεμίζουν προσμονή, ελπίδα, σοφία και πίστη. Μα πιότερο αγάπη!
Όπως η Μένια. Όπως η πριγκίπισσα Νεφέλη! Έτσι έμοιαζε μέσα σ’ εκείνη τη φουντωτή φούστα. Σ εκείνο το βιβλιοπωλείο. Κι έγινε η τυχαία συνάντηση η αιτία και η αφορμή …
…για μια ακόμη συνάντηση…κι ένα όνειρο κοινό!
Φωτεινή Κωνσταντοπούλου
