Σήμερα πήγα να δω τη διευθύντρια του Δημοτικού όπου θα πάει η Νεφέλη. Οι εγγραφές ξεκινούν την1η Ιουνίου, τα σχολεία το Σεπτέμβριο, το Νηπιαγωγείο ακόμη δεν τελείωσε, εγώ όμως χάνω ήδη τον ύπνο μου όταν σκέφτομαι ότι θα πάει στο «μεγάλο» σχολείο.
Χαρμολύπη νιώθω. Χαίρομαι που μεγαλώνει, που τα καταφέρνει, ξέρω ότι είναι δυνατή και ότι δεν θα έχει κανένα πρόβλημα. Φοβάμαι, όμως, που μεγαλώνει και θα πάει Δημοτικό, αναρωτιέμαι αν θα είναι καλά, αν θα την προσέχουν, αν θα προσαρμοστεί, αν θα κάνει νέους φίλους, αν θα αισθάνεται ασφάλεια, αν θα χτυπήσει, αν θα αρρωστήσει, αν θα την πειράζουν, αν θα την παίζουν τα άλλα παιδιά.
Και δεν ήξερα πραγματικά αν έπρεπε να ενημερώσω το σχολείο για τη λευχαιμία. Ρώτησα τους γιατρούς αν πρέπει να πάω ειδικό χαρτί από το Παιδογκολογικό. Μου είπαν να το κάνω μόνο αν μου το ζητήσουν από το σχολείο. Άρα έπρεπε να τους ρωτήσω, να τους ενημερώσω για το τί έχει περάσει το παιδί μου.
Και για πρώτη φορά δεν ήθελα να το κάνω! Εγώ που μιλάω με τόση ευκολία για τον καρκίνο! Ίσως επειδή σκέφτομαι ότι ενώ πλέον έχουμε φύγει από αυτό, θα πρέπει για μια ακόμη φορά να λέω τί έγινε και, κυρίως, να είμαι πολύ προσεκτική με τα λόγια μου και να περάσω το σωστό μήνυμα: «Η Νεφέλη ΠΕΡΑΣΕ λευχαιμία! Εδώ και ένα χρόνο έχει τελειώσει η θεραπεία της και πλέον προσέχουμε ό,τι προσέχουν όλα τα παιδιά στην ηλικία της».
Σκέφτομαι ότι η πλειοψηφία του κόσμου δεν ξέρει. Ακούει «καρκίνος» και τρομάζει, σκέφτεται τα χειροτέρα. Νομίζουν ότι κάτι έχει το παιδί, ότι κάτι ιδιαίτερο πρέπει να προσέξουν. Κι εγώ θέλω να τους πω ότι δε χρειάζεται να τη βάλετε στη γυάλα (αν κι αυτό, στο πολύ βάθος, θέλει η μαμά…). Μια χαρά είναι το παιδί!
Έλα όμως που η μαμά φοβάται, η μαμά έχει χάσει τον ύπνο της εδώ και 3 χρόνια, η μαμά όσο cool κι αν το παίζει, μόνο cool δεν είναι…
Ε, λοιπόν, αυτά άκουσα κι από τη διευθύντρια του σχολείου! Μου είπε ότι χρειάζεται το χαρτί για την ενημέρωση των αρχείων, αλλά να ηρεμήσω (τι έκφραση είχα άραγε;) και όλα θα πάνε καλά. Μου είπε ότι προσέχουν όλα τα παιδιά και τη Νεφέλη θα τη προσέχουν και λίγο περισσότερο. Και να έχουμε ένα όμορφο καλοκαίρι και τα λέμε το Σεπτέμβριο…
Υ.Γ : Μίλησα, επίσης, με την κυρία που έχει το κυλικείο, με ακόμα δύο δασκάλες και με το Χρήστο, που έχει τον φούρνο απέναντι από το σχολείο, για να μου κρατήσει ένα τραπεζάκι στο πεζοδρόμιο τα πρωινά! Κι επίσης μίλησα με την σχολική τροχονόμο. Το σπίτι μας είναι στη γωνία από το σχολείο, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία…
Μένια μου γλυκιά! Το πρωτάκι σου θα σκίσει και όλα θα πάνε καλά. Σε φιλώ!
Ευχαριστώ Μάγδα μου. Κι εγώ έτσι νομίζω…
Μένια, καλή επιτυχία στο πρωτάκι!
Να σου πω μια άλλη άποψη, μήπως τη βρεις χρήσιμη. Μπορείς να ρωτάς το ίδιο το παιδί αν θέλει να αναφέρεις κάτι στο σχολείο (ή αλλού) ή όχι. Η δική μου πείρα (γενικότερα, όχι ειδικά με θέματα υγείας) έχει δείξει πως είναι καλό να απαντάς μόνο σε όσα σε ρωτούν. Να μη δίνεις παραπάνω στοιχεία από μόνη σου, γιατί πράγματι ο κόσμος δεν καταλαβαίνει, φοβάται, τρομάζει ότι του φορτώνεις μια ευθύνη που μόνος του φαντάζεται ότι υπάρχει αλλά ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας. Έχουμε πολύ λάθος εικόνα για πολλά πράγματα. Αυτό όμως το εισπράττουν τα παιδιά μας. Καταλαβαίνουν απόλυτα ποιος τους συμπεριφέρεται “φυσιολογικά” και ποιος τα βλέπει με άλλο μάτι και κάπως τα ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους. Γι΄αυτό πιστεύω πως είναι πολύ χρήσιμο να ρωτάμε και τα ίδια τα παιδιά για τα θέματα που τα αφορούν. Μπορεί να θέλουν να το πουν αλλά να αποφασίσουν ότι θα το πουν μόνα τους ή μπορεί να κρίνουν πως είναι κάτι που δεν αφορά τη σχολική κοινότητα. Ίδια κουβέντα είχα κάποτε με μαμά που είπε μόνη της στο σχολείο ότι είναι διαζευγμένη, γιατί θεώρησε πως αυτό θα βοηθούσε το παιδί και τελικά αυτή η πληροφορία χρησιμοποιήθηκε εντελώς λάθος από το σχολείο (ό,τι γινόταν ποτέ δεν κοίταζαν ποιος φταίει, έλεγαν πάντα ότι φταίει το παιδί που έχει ψυχολογικά από το διαζύγιο…αυθαίρετο συμπέρασμα που είχαν βγάλει μόνοι τους από ένα φόβο που μόνοι είχαν δημιουργήσει στο κεφάλι τους). Δεν έχουμε γίνει ακόμη μια κοινωνία που ακούμε και καταλαβαίνουμε τι μας λέει ο άλλος. Και κυρίως τον πιστεύουμε σε αυτά που λέει. Είμαστε ακόμη μια κοινωνία στερεοτύπων. Καλή πρόοδο να έχει και να απολαύσει τη διαδικασία της μάθησης. Μακάρι το σχολείο της να καταφέρει να βάλει την αγάπη για μάθηση μέσα στην καρδιά κάθε παιδιού που θα ξεκινήσει του χρόνου μαζί της.
Ακριβώς αυτά σκέφτομαι. Αν και θα πρέπει μέχρι να κλείσει η 5ετία να ενημερώνω, κυρίως σε θέματα γυμναστικής, και “πανδημίας” ιώσεων. Ξέρεις, θέλω να την προστατεύσω όσο μπορώ, τίποτα κακό να μην την αγγίξει ξανά, να την αντιμετωπίζουν όλοι σαν το πιο υπέροχο μοναδικό “λουλούδι”.Παράλληλα΄, δε θέλω να μιλάω για όσα περάσαμε γιατί και κουρασμένη είμαι πολύ αλλά και θυμώνω ακόμη όταν με κοιτάνε με μάτια ¨”γουρλώμενα”..
Ουφ, πόσο πολλά θέλει μια μαμά για το παιδί της!
Μου δίνεται όμως και η ευκαιρία να “εκπαιδεύω” για τον καρκίνο…