Στολίσαμε την ΠΟΑιΜ…

Μια ιδέα αγαπημένης φίλης κατάφερε να υλοποιηθεί. Μια ιδέα που γύρναγε στο μυαλό μου δύο χρόνια τώρα, αλλά δεν είχα το κουράγιο και τους εθελοντές να την υλοποιήσω. Γιατί οι μεγάλες ιδέες είναι αλήθεια ότι χρειάζονται τη συμμετοχή πολλών.

Ένα πρωινό του Νοεμβρίου, συζητώντας στο καφέ μπιστρό Αμαρυλλίς, στην Κηφισιά, για το πρώτο Chari-tea που θα διοργανώναμε, γνώρισα μια μαμά, τη Σταυρούλα. Ανάμεσα στα πολλά που είπαμε αναφέρθηκα και στην ιδέα να στολίσουμε την κλινική όπου νοσηλευόταν η Νεφέλη.

Η Σταυρούλα ανέλαβε να το οργανώσει! Φοβερή στις κατασκευές, φοβερή στις χειροτεχνίες, με πολλή αγάπη και συγκίνηση, κατάφερε να συντονίσει ομάδα εθελοντών, να σχεδιάσουν και να φτιάξουν τα στολίδια για να στολιστούν όλες οι πόρτες της κλινικής, με διαφορετικές χριστουγεννιάτικες παραστάσεις.

Μαζευτήκαμε πολλά άτομα. Ονομαστήκαμε τα «ξωτικά της ΠΟΑιΜ». Είχαμε μαζί μας και το ξωτικό «Αγάπη» (βλέπε Αγάπη Ντούμου). Φτάσαμε μεσάνυχτα στο νοσοκομείο. Σε δύο ώρες είχαμε στολίσει τα πάντα. Με απόλυτη μυστικότητα και ησυχία, στολίσαμε τις πόρτες, αφήσαμε τα δώρα μας και φύγαμε. Έμενε μόνο να ξυπνήσουν τα παιδιά και οι γονείς και να δουν την κλινική στολισμένη αλλιώτικα!

Η Άννα έφτιαξε δωροσακούλες και για τη Μονάδα Μεταμόσχευσης Μυελού των Οστών. Η Μαριάνθη ανέλαβα το γέμισμα με τα δώρα.
Τα everest μας πρόσφεραν ζεστές σοκολάτες και γλυκίσματα. Το Bianco Nero για μια ακόμη φορά μας κέρασε ροζέ φυσαλίδες. Το panda sto nero, όπως πάντα, ήταν μαζί μας. Κάλεσε την γυναίκα του Άγιου Βασίλη να μοιράσει τα δώρα της. Κι έφερε και τον δικό της φωτογράφο για το άλμπουμ που εκδίδει το χωριό του Άγιου Βασίλη κάθε χρόνο.
Περάσαμε όμορφα! Κι ας είναι πάντα δύσκολη η είσοδος στο νοσοκομείο. Ειδικά για τους εθελοντές, που για πρώτη φορά έμπαιναν στο «ΕΛΠΙΔΑ» και τους έβλεπα να είναι μαζεμένοι, αλλά με διάθεση να προσφέρουν και να ολοκληρώσουν το έργο τους.

Εγώ, η Άννα και η Μαριάνθη, για τους δικούς μας λόγους, νιώθαμε χαρμολύπη. Γελούσαμε μεταξύ μας, λέγοντας πως τα καταφέραμε πάλι να είμαστε τέτοια ώρα στο νοσοκομείο. Χαρήκαμε που είδαμε τις αγαπημένες μας νοσηλεύτριες. Δακρύσαμε όταν είδαμε ότι η κλινική ήταν γεμάτη με άρρωστα παιδιά.
Κλάψαμε όταν φεύγοντας είδαμε στους διαδρόμους να τρέχουν τα αγγελούδια που προσέχουν τα παιδιά, που πίσω από τις κλειστές πόρτες δίνουν τη μάχη για τη ζωή τους.

Φύγαμε όλοι με μια ευχή: Την επόμενη φορά να είναι άδεια τα δωμάτια και να μη χρειαστεί να ξαναστολίσουμε…

Ειδική σημείωση: Ο χριστουγεννιάτικος στολισμός δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς τη συμβολή της Qualco.