Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν γυρνούσαμε από το νοσοκομείο ήταν να φυλάω το πάτωμα του σπιτιού μας. Έπεφτα στα τέσσερα και το φιλούσα κλαίγοντας. Ένιωθα απίστευτη χαρά που μπαίναμε σπίτι όλοι μαζί, λύπη γιατί δεν ήθελα να το αποχωριστώ, δεν ήθελα να ξαναφύγουμε από το σπίτι, φόβο μήπως την επόμενη φορά, γυρνούσαμε λιγότεροι.
Το φρόντιζα και το φροντίζω πολύ το πάτωμα.
Για μένα, η έννοια σπίτι έχει αποκτήσει άλλη σημασία. Δεν έχω ξανανιώσει την αίσθηση του σπιτιού τόσο δυνατά, παρά μόνο όταν γυρίσαμε την πρώτη φορά από το νοσοκομείο.
Και κάθε φορά από τότε, σέβομαι αυτό το πάτωμα, που μας κρατάει και τους τέσσερις όρθιους, που ανέχεται την κακομεταχείριση, που νιώθει όλα όσα νιώθουμε, που φιλοξενεί κάθε μας χαρά, λύπη, θυμούς, νεύρα, μετακινήσεις επίπλων, πλαστελίνες, μαρκαδόρους, ψίχουλα, μυρμήγκια, τη χλωρίνη και τη σφουγγαρίστρα μου.
Μαμά Μένια
Πω βρε Μενια πόσο δίκιο έχεις….
και το πάτωμα μου, έχει τα δίκια του…το’χει λιώσει η klinex…. χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!!
Δεν υπάρχει μαμά που να μην έχει ζήσει αυτό που περιγράφει η Μένια. Όταν μετά από μήνες νοσηλείας στο εξωτερικό γυρνάγαμε στον τόπο μας, προφασίστηκα πως έψαχνα κάτι που έπεσα και φίλησα το χώμα στο αεροδρόμιο. Παρακάλαγα να με αξιώσει ο Θεός να το πάω σπίτι το παιδί ΟΡΘΙΟ. Μου τό ΄κανε το χατήρι και γυρίσαμε δύο.
Μου προσέφεραν δουλειά στο εξωτερικό για να παρακολουθούν και το γιο μου, αλλά είπα Όχι. Έχω δουλειά ,έχω πατρίδα να υπηρετήσω. Αυτό που με πλήγωνε κάθε βράδυ ήταν που δεν μπορούσα να θυμηθώ το σχέδιο και το χρώμα από τις κουρτίνες στο υπνοδωμάτιο μου, πίσω στο σπίτι μας. Κάθε βράδυ ο ίδιος “γελοίος” καημός που , όμως με φόβιζε !Δεν ήθελα να ξεχάσω, δεν ήθελα να αφήσω τίποτα. Τα ήθελα όλα να με περιμένουν τα ίδια. Εμείς είχαμε ήδη αλλάξει όλοι. Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο. Η κουρτίνα μόνο με περίμενε… ίδια. Ανακαλύψαμε μια ζωή με νόημα και σημασία στα σημαντικά. Απολαμβάνv πολλές φορές τα απλά , ως δώρα Θεού και κάνω όνειρα, πέρα από την ασθένεια. Αυτό το κουστουμάκι είναι στα μέτρα μας. Δεν το καταλάβαμε αλλά είχαμε μεγαλώσει και το παλιό μας ρούχο…ήταν στενό!
αυτό με τη μνήμη και τις εικόνες!δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα τους 2 πρώτους μήνες που είμασταν στο νοσοκομείο. Πιέζομαι ν θυμηθώ που ήταν το παιδί όταν μας μιλούσαν οι γιατροί, πόσο γρήγορα έφερε ο Γιάννης τα πράγματα μας για το πρώτο βράδυ στο νοσοκομείο, που είμαστε, πως κοιμηθήκαμε, τι κάναμε την επόμενη..δε θυμάμαι τίποτα. Το χειρότερο είναι ότι δε θυμάμαι πράγματα από τη ζωή μας πριν.
Υπάρχουν στιγμές και καταστάσεις που αλλάζουν τον τρόπο που λες και ακούς τις λέξεις. Έτσι το πάτωμα, το σπίτι, ακόμα και το απορρυπαντικό αποκτούν άλλη έννοια…
Να γυρνάτε πάντα εκεί που αγαπάτε, όλοι μαζί!
Σε φιλώ!
Καλημέρα Μερσίνη μου…εσύ μπορείς να καταλάβεις πόσο αγαπάω το πάτωμα, το σπίτι, το απορρυπαντικό…