Από το πρωί σήμερα προσπαθώ να θυμηθώ πού βρισκόμουν στις 15 Φεβρουαρίου του 2013, πριν αρχίσουν όλα.
Αν γνώριζα τότε ότι η συγκεκριμένη μέρα έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα για τον καρκίνο παιδικής ηλικίας, αν το είχα διαβάσει κάπου, αν φανταζόμουν τι σημαίνει καρκίνος παιδικής ηλικίας, αν πέρναγε από το μυαλό μου ότι περίπου ένα παιδί κάθε μέρα νοσεί με καρκίνο στην Ελλάδα.
Τότε, πριν αρχίσουν όλα.
Πριν μάθω τι σημαίνει οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία.
Πριν μάθω να κάνω “αλλαγές” στον κεντρικό φλεβικό καθετήρα για τις χημειοθεραπείες.
Πριν μάθω να “διαβάζω” αιματολογικές εξετάσεις.
Πριν μάθω τι σημαίνει νοσοκομειακές λοιμώξεις, απολύμανση, απομόνωση.
Πριν θαυμάσω τη δύναμη των παιδιών στη μάχη που δίνουν.
Πριν ξυρίσω ό,τι είχε απομείνει από τις καστανόξανθες μπούκλες της Νεφέλης με την δική μου μηχανή, γιατί “δεν μπορώ να τις βλέπω μπαμπά”.
Πριν προσπαθήσω να την κρατήσω με το βάρος του κορμιού μου μπρούμυτα, με το κεφάλι κάτω και τα πόδια ψηλά για να “ανέβει” το φάρμακο στον μυελό, ενώ εκείνη ούρλιαζε και χτυπιόταν.
Πριν δω ανθρώπους να αποφεύγουν ένα παιδί χωρίς μαλλιά σαν να φοβούνται ότι θα τους κολλήσει κάτι.
Πριν αναζητήσω την εκτόνωση στο ατέλειωτο περπάτημα, χωρίς προορισμό, χωρίς να ξέρω πού βρίσκομαι.
Πριν παραδεχτώ ότι δεν είμαι τόσο δυνατός όσο θέλω να λέω σε όλους.
Πριν αναγνωρίσω ότι χρειάζομαι βοήθεια.
Πριν μάθω πώς είναι να ζει το παιδί μου, κι εγώ μαζί, και όλη η οικογένεια, με τον καρκίνο.
Πριν συνειδητοποιήσω ότι είμαι τυχερός που τουλάχιστον το δικό μου παιδί είναι ζωντανό και θα γίνει καλά.
Πριν διαπιστώσω τον τιτάνιο αγώνα που δίνουν καθημερινά γιατροί και νοσηλευτές για να σώσουν τις ζωές των παιδιών που νοσούν.
Πριν αποχαιρετήσω παιδιά φίλων, που έχασαν τη μάχη.
Πριν καταλάβω ότι ο καρκίνος δεν έχει “lifestyle” και κορδελάκια κίτρινα, ροζ και χρυσά, ότι έχει πολύ πόνο και δάκρυα και μοναξιά, αλλά και αγάπη και σφιχτές αγκαλιές και κάπου εκεί στο βάθος λίγη ελπίδα.
Από το πρωί προσπαθώ να θυμηθώ πώς ήταν η 15η Φεβρουαρίου του 2013, πριν αρχίσουν όλα, και δεν μπορώ. Όμως δεν έχει σημασία. Γιατί θυμάμαι τα πάντα από τις 3 Ιουλίου 2013 και μετά: αυτά που ζήσαμε, αυτά που έμαθα, αυτούς που έφυγαν, αυτούς που πολέμησαν και νίκησαν, αυτούς που μένουν εδώ και συνεχίζουν τον αγώνα.
Όλα αυτά για τα οποία η 15η Φεβρουαρίου δεν μπορεί παρά να είναι μια υπενθύμιση: τα παιδιά που νοσούν με καρκίνο και οι οικογένειες τους μας χρειάζονται όλους κάθε μέρα!
Γιάννης
