Το συννεφάκι που έφυγε…

Χθες θύμωσα με ένα συννεφάκι που πήρε μια μικρή πριγκίπισσα..

Θα παίζουν τώρα εκεί στα σύννεφα. Θα γελάει η πριγκίπισσα.

Θα βλέπει την μαμά της και θα της φωνάζει ότι είναι καλά τώρα, να μην λυπάται, είναι πάντα δίπλα της Δεν μπορεί να την ακούσει η μαμά της αλλά κι εκείνη το ξέρει…την βλέπει την κόρη της, της μιλάει, την ακούει, την νιώθει παντού δίπλα της.

Η αγκαλιά της μαμάς είναι άδεια. Μπορείς να κρατήσεις ένα σύννεφο;

Κι αυτός ο πόνος σε σκίζει. Δεν μπορείς να ξαναπάρεις το παιδί σου αγκαλιά. Είναι το μόνο που δεν μπορείς να κάνεις.

Να το πάρεις αγκαλιά. Δεν πεθαίνει ποτέ ένα παιδί. Είναι πάντα γύρω μας…το νιώθουμε, το «βλέπουμε»…

Αχ αυτή η αγκαλιά. Αυτή η αγκαλιά που είναι άδεια πια…

Μαμά Μένια