Ξαναπήγαμε μουσείο…

Σήμερα ξαναπήγαμε σε μουσείο! Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για τα Μουσεία, προγραμματίσαμε μια επίσκεψη στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης.
Από την ημέρα που τελείωσαν οι ιώσεις κι έληξε η… καραντίνα, έχω βαλθεί να γεμίσουμε όλο μας τον χρόνο με όλα αυτά που χάσαμε 2 χρόνια τώρα. Με όλα όσα έχασε κυρίως η Νεφέλη. Ίσως να είμαι και υπερβολική, αλλά θέλω να αναπληρώσουμε όλα όσα χάσαμε. Να σβήσω τη μαυρίλα από το μυαλουδάκι της, να γεμίσει με χρώματα, εικόνες. Να σταματήσουν τα παιχνίδια της να είναι το νοσοκομείο, να λέει για όλα αυτά τα καινούρια που βλέπει και όχι για όσα έβλεπε πέρσι.
Και ο Πάρις μαζί! Ήταν κι αυτός σε καραντίνα, τα έβλεπε κι αυτός μαύρα, έχει κάνει κι αυτός άπειρες ενδοραχιαίες, του έχει πάρει μπόλικο αίμα η Νεφέλη, αφού αποφάσισε ότι θα γίνει νοσοκόμα, ξυπνάει κι αυτός τις περισσότερες φορές τα πρωινά όταν έρχεται η κα Ντούμου για τις εξετάσεις αίματος της Νεφέλης. Του λείψαμε πολύ. Μας έβλεπε λίγο. Μας έβλεπε να κλαίμε. Να προσπαθούμε με το ζόρι να γελάσουμε. Να κάνουμε γενέθλια, γιορτές μόνοι μας. Έβλεπε την αδερφή του να αλλάζει.
Όλα αυτά όμως τώρα είναι πίσω μας. Λύσσα με έχει πιάσει να τα σβήσω όλα. Να πάμε παντού. Να δούμε όλους μας τους φίλους. Να κάνουν νέες παρέες. Καινούρια ερεθίσματα. Χαρά στην καθημερινότητα μας. Εντάξει, και φωνές και πρόγραμμα που χαλάει και παθαίνει υστερία η μαμά, απογεύματα που βαριέται πολύ η μαμά να πάει στην παιδική χαρά και τιμωρίες, που ποτέ δεν μπαίνουν αλλά ακούγονται καθημερινά…
Βλέπω και τα άλλα παιδάκια και σκέφτομαι τι μπορεί να έχει περάσει το καθένα. Πίσω από όλα αυτά τα χαμόγελα, τη συντροφικότητα, τη συμμετοχή σε ομαδικές εκδηλώσεις, μπορεί να κρύβεται μια ιστορία σαν του δικού μου παιδιού. Όταν μου λένε «τι όμορφο κοριτσάκι! Να σας ζήσει» θέλω να τους φιλήσω. Θέλω να τους πω ότι αυτό το όμορφο κοριτσάκι είναι η πιο δυνατή μαχήτρια που ξέρω. Κοιτάζω τα παιδάκια που κάνουν κούνια και σκέφτομαι ότι τίποτα δεν ξέρουμε για τον συνάνθρωπο μας. Γι’ αυτό, να μην προτρέχει η σκέψη και η γλώσσα μας, να μην βιαζόμαστε να βάλουμε σε όλα μια ταμπέλα, να σκεφτόμαστε ότι είναι μεγαλείο η ζωή.