Βουτιές στη θάλασσα!

Δύο χρόνια πέρασαν από την τελευταία φορά που μπήκε ο Αντώνης στη θάλασσα, αφού τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας το περάσαμε μέσα στο νοσοκομείο.
Πέρσι το καλοκαίρι ο Αντώνης ήταν μέσα στις θεραπείες! Αλλά δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος που αποφεύγαμε τη θάλασσα. Υπήρχε και ο αγαπητός κύριος Hickman! Το Hickman, λοιπόν, καθώς και το χαμηλό ανοσοποιητικό, λόγω των χημειοθεραπειών, έκαναν τη θάλασσα απαγορευτική για τον Αντώνη.
Δεν μπορώ να πω ότι δεν την επισκεφτήκαμε κάποιες φορές. Αλλά έτσι, από μακριά, πετώντας μόνο πέτρες στην ακροθαλασσιά. Ο Αντώνης μπορούσε να καθίσει με τις ώρες να πετάει πέτρες στη θάλασσα και να βρέχει λίγο τα ποδαράκια του…
Φέτος, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά: έφτασε η στιγμή που ο Αντώνης μπορεί να μπει στη θάλασσα και να κάνει ατελείωτες βουτιές! Μόλις, λοιπόν, ζέστανε ο καιρός, αρπάξαμε την ευκαιρία και τον πήγαμε στην παραλία.
Δεν μπορώ να σας περιγράψω τη χαρά του! Δεν ήθελε να βγει από μέσα με τίποτα. Θα μπορούσε να καθίσει εκεί όλη μέρα! Κολυμπούσε, έπαιζε, κουραζόταν, αφού οι αντοχές του είναι ακόμα λίγο περιορισμένες, αλλά δεν σταματούσε! Εγώ καθόμουν και τον καμάρωνα. Τον κοιτούσα και σκεφτόμουν: «Αυτό είναι το αντράκι μου, το παλικάρι μου! Μπράβο το αγόρι μου, τα κατάφερε!».
Και πώς να μην τα σκέφτομαι όλα αυτά, όταν μόλις πέρσι το καλοκαίρι η μόνη εικόνα που είχα για το παιδί μου ήταν σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, συνδεδεμένος μέσω του Hickman με σωληνάκια, από τα οποία έπαιρνε φάρμακα και μεταγγίσεις…
Ο μόνος τρόπος που μπορώ να σκεφτώ για να κλείσω αυτό το κείμενο, είναι να ευχηθώ, τόσο για τον Αντώνη όσο και για όλα τα παιδιά μας που δίνουν τη μάχη τους ενάντια στο θηρίο που λέγεται καρκίνος, να είναι πάντα χαρούμενα, να περάσουν όλα γρήγορα και να βρίσκουν πάντα να κάνουν πράγματα που τους χαρίζουν αισιοδοξία και χαμόγελα!
Επίσης, θέλω να υποσχεθώ στο αγοράκι μου, που υπήρξε τόσο γενναίο και υπομονετικό, ότι φέτος οι βουτιές στη θάλασσα θα είναι ατελείωτες!

ΑΝΝΑ