8 Αυγούστου 2016
Η ημέρα που ποτέ δεν θα ξεχάσω…
Πλέον δε γιορτάζω τα γενέθλιά μου, δε γιορτάζω τις επετείους… Για να είμαι ειλικρινής δε θυμάμαι και πολλά από τις πρώτες ημέρες. Δεν καταλάβαινα τι μου έλεγαν οι γιατροί. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι το παιδί έχει καλή πρόγνωση και σε ένα μήνα θα ξέρουμε περισσότερα. Μέρα με την ημέρα μετράω πότε θα κλείσουμε πενταετία από την ημέρα που εμφανίστηκε η λευχαιμία στη δίχρονη κόρη μου, ώστε το παιδί να θεωρηθεί απόλυτα υγιές, ώστε κι εγώ να μπορώ να απολαμβάνω την καθημερινότητά μου με περισσότερη ξεγνοιασιά, με περισσότερη αισιοδοξία.
Το μεγαλύτερο δώρο στη ζωή ενός γονιού είναι το παιδί του. Τι γίνεται όμως όταν όλα ξαφνικά καταρρέουν; Όταν σε μια στιγμή ενός ανυποψίαστου πυρετού καταλήγεις να βρίσκεσαι στο Ογκολογικό Νοσοκομείο και να πρέπει να διαχειριστείς ολόκληρη την οικογένειά σου; Πώς συνδυάζεις να βρίσκεσαι δίπλα στο 3 μηνών μωρό που είναι ακόμα «της αγκαλιάς» και ταυτόχρονα να βρίσκεσαι 24 ώρες το 24ωρο στο νοσοκομείο στο άλλο σου παιδί;
Πολλοί συνηθίζουν να λένε ότι σε καταλαβαίνουν… Νομίζω ότι πέρα από τους γονείς που πέρασαν όλον αυτόν τον Γολγοθά, δεν μπορούν να καταλάβουν και πολλά. Δεν καταλαβαίνουν ότι έχεις χρόνια να κοιμηθείς γιατί το παιδί σου ξυπνάει με πόνους μέσα στη νύχτα από την τοξικότητα της θεραπείας. Δεν καταλαβαίνουν ότι κι εσύ είσαι άνθρωπος, που έχεις ανάγκες να πας σπίτι σου να κάνεις ένα μπάνιο ή να ξεκουραστείς. Και δεν καταλαβαίνουν, γιατί δεν το πέρασαν. Κακά τα ψέματα αυτή είναι η αλήθεια.
Έχω συναντήσει πολλούς γονείς που δε θέλουν να μιλούν για το πρόβλημα που αντιμετώπισαν. Ήρθαν και με βρήκαν λέγοντάς μου ότι είχαν παρόμοιο πρόβλημα, αλλά το ξεπέρασαν. Ουδέποτε έκρυψα το πρόβλημα υγείας του παιδιού μου. Με το να κλείνουμε την πόρτα στο πρόβλημα, δεν βοηθάμε. Θα πρέπει να μιλάμε, να απαιτήσουμε από την πολιτεία και το κράτος να μας βοηθήσει περισσότερο. Υπάρχουν οικογένειες που καταστράφηκαν όταν νόσησε το παιδί τους.
Πλέον, απολαμβάνω την καθημερινότητα που τόσο μου είχε λείψει και νιώθω ευγνωμοσύνη γι’ αυτό. Νιώθω ευγνώμων γιατί έχω στα χέρια μου το παιδί μου. Νιώθω ευγνώμων γιατί αναθεώρησα πολλά στη ζωή μου. Νιώθω ευγνώμων γιατί γνώρισα τους καλύτερους γιατρούς στο «Ελπίδα», που πραγματικά μου χάρισαν την ελπίδα.
…και μετά από όλη αυτήν την περιπέτεια ξεχωρίζεις ποιοι ήταν δίπλα σου και ποιοι μακριά σου. Ποιοι σου στάθηκαν στα δύσκολα και ποιοι σε απέφυγαν. Και είμαι τυχερή γιατί είχα καλούς συγγενείς, καλούς συναδέλφους και καλούς φίλους που μου στάθηκαν στα δύσκολα. Με αφορμή λοιπόν τη σημερινή ημέρα 15 Φλεβάρη Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου της Παιδικής Ηλικίας θέλω να πω, πως μια μόνο ημέρα δεν φτάνει. Χρειαζόμαστε 365 ημέρες να αγωνιζόμαστε για τα παιδιά που νοσούν. Χρειαζόμαστε νέες θεραπείες. Χρειάζεται όλη η οικογένεια μεγαλύτερη ψυχολογική στήριξη. Χρειαζόμαστε περισσότερους Δότες Μυελού των Οστών.
Ο καρκίνος δεν νικιέται με ευχές, αλλά με πράξεις.
Μαμά Έφη
