από την Rachel O’Neil, Μαμά Μαχητή και του Εκπληκτικού Αδερφού του
Δεν βλέπεις την μονάξια ενός παιδιού που δεν πηγαίνει σχολείο
Δεν βλέπεις την απογοήτευση όταν οι φίλοι σταματούν να καλούν
Δεν βλέπεις την λύπη όταν ένα παιδί δεν μπορεί να παίξει έξω
Δεν βλέπεις τον πόνο όταν χάνουν την έξοδο για διασκέδαση
Δεν βλέπεις την ντροπή όταν η εμφάνιση τους αλλάζει και τα μαλλιά τους χάνονται
Δεν βλέπεις την παραίτηση στα μάτια τους όταν ξεκινά ο επόμενος εμετός, η επιληπτική κρίση και τα προβλήματα ξεκινούν
Δεν βλέπεις την εξάντληση την τόσο σκληρή που ούτε να κλάψουν όταν πονάνε δεν μπορούν
Δεν βλέπεις την σκληρή προσπάθεια όταν πρέπει να κερδίσουν τον χαμένο χρόνο
Δεν βλέπεις την απογοήτευση και την ήττα όταν αναπηρίες έρχονται στην ζωή τους
Δεν βλέπεις τα δάκρυα, την απομόνωση, την κατάθλιψη, την απελπιστική, βάναυση καταστροφή αυτού του παιδιού με καρκίνο ….. μέρα μετά από αμείλικτη μέρα ….
Δεν βλέπεις τα αδέρφια να χάνουν τις συνήθειες τους.
Δεν τα βλέπεις να περνούν μέρες, εβδομάδες, μήνες σε συγγενείς ή φίλους
Δεν βλέπεις την απογοήτευση τους όταν δεν είναι κανείς εκεί για αυτά σε σχολικές γιορτές και εκδηλώσεις γιατί είναι μίλια μακριά σε ένα νοσοκομείο
Δεν βλέπεις την μοναξιά γιατί η μαμά το κάνει καλύτερα
Δεν βλέπεις τον φόβο τους όταν βλέπουν το αδερφάκι τους για πρωτή φορά στη διάρκεια της θεραπείας
Δεν βλέπεις πόσο σκληρά και με θυμό προσπαθούν να συνεχίσουν το σχολείο και να συγκεντρωθούν στην δουλειά
Δεν βλέπεις την ζήλεια τους όταν τους έχουν ξεχάσει όταν δώρα και εκπλήξεις έρχονται
Δεν βλεέπεις την σύγχση και την απορία όταν τους λένε ότι το αδεφάκι τους είναι σε τελικό στάδιο
Δεν βλέπεις την μακροχρόνια συναισθηματική ζημιά που έχει γίνει
Δεν βλέπεις τα δάκρυα, την απομόνωση, την κατάθλιψη, την βάναυση καταστροφή αυτού του αδερφού παιδιού με καρκίνο κάθε μέρα
Δεν βλέπεις όλα αυτά που ο καρκίνος παίρνει από αυτά τα παιδιά
