Όταν ήμασταν στη ΜΕΝ έμαθα πως σε κάποιες περιπτώσεις το μωρό από τη μαμά του το χώριζαν χιλιόμετρα ή μίλια. Το μωρό ήταν Αθήνα συνοδευόμενο από τον μπαμπά και η μαμά αναγκαστικά έμενε πίσω, σε κάποιο νησί του Αιγαίου. Ακόμα και πρόσφατα, η μαμά βρισκόταν στη Ρόδο και το μωρό στην Κρήτη μιας και το νησί της Ρόδου δεν διαθέτει δική του Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας (έτσι περιστατικά από όλα τα νησιά του Αιγαίου εξυπηρετούνται από Κρήτη ή έρχονται Αθήνα).
Περνάς εβδομάδες ή μήνες μέσα στη Μονάδα. Επισκέπτεσαι κάθε μέρα το μικρό σου θαύμα και καρδιοχτυπάς γι’ αυτό.
Συναισθήματα άγνωστα μέχρι τότε για σένα.
Δένεσαι με τους ανθρώπους που βιώνετε τις πρώτες μέρες προωρότητας μαζί. Το μωρό στη διπλανή θερμοκοιτίδα το νιώθεις σαν δικό σου. Περνά ότι και το δικό σου μωρό. Παλεύει για τη ζωή του και οι γονείς του αγωνιούν όπως εσύ. Πόσο νιώθεις εκείνη τη μάνα! Είναι σαν να βλέπεις τον εαυτό σου.
Έτσι δένονται οι άνθρωποι. Στα δύσκολα. Ακόμα και αν έχετε χαθεί και εκείνοι γύρισαν στον τόπο τους.
Γνώρισες γονείς με τις ίδιες αγωνίες:
«Θα βγούμε;»
«Πότε; Πώς»
«Τι θα χρειαστούμε;»
«Και μετά;»
Αχ αυτό το «μετά»!
Οι περισσότεροι συγγενείς και φίλοι έχουν να σου πουν άλλα «παραδείγματα» πρόωρων που είναι «μια χαρά». Προσπαθούν να σου μεταδώσουν λίγη αισιοδοξία αλλά κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Νιώθεις μόνη χωρίς το μωρό σου. Φοβάσαι, λυπάσαι, ανησυχείς, θυμώνεις, ζηλεύεις…
Στη Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας υπάρχουν εκείνοι οι άνθρωποι που βοηθούν να γίνουν τα μικρά μας θαύματα. Φύλακες- άγγελοι νοσηλευτές ή γιατροί, είναι εκεί για να βοηθήσουν όχι μόνο με τις γνώσεις τους αλλά και με την συμπαράσταση τους. Πολλές φορές με μέσα που δεν φτάνουν, με υπερωρίες, κούραση και ότι άλλο μπορεί να τους βαραίνει. Μοιράζονται τις αγωνίες μας και παίρνουν πάνω τους την ευθύνη της υγείας του παιδιού μας. Γιατί κάποιοι ακόμα νιώθουν πως κάνουν λειτούργημα.
Η προωρότητα είναι άθλος.
Για τα παιδιά μας, για εμάς και για όσους μας στηρίζουν.
http://tosodoulika.blogspot.gr/2014/09/blog-post_22.html?spref=fb
