Η αγωνία του μυελού!

Μυελόγραμμα, εξέταση μυελού των οστών: από τις πρώτες ορολογίες που άκουσα πριν ενάμιση χρόνο, όταν ο Αντώνης διαγνώστηκε με Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία (ΟΛΛ). Πόσο «ξένα» μου ακούγονταν τότε όλα αυτά και πόσο οικεία μου είναι τώρα…

Η πρώτη εξέταση που έκανε ο Αντώνης ήταν αυτή του μυελού. Έτσι επιβεβαιώθηκε η διάγνωση, το μέγεθος του προβλήματος, το ποσοστό των καρκινικών κυττάρων που υπήρχαν στο αίμα του. Μία εξέταση της οποίας το αποτέλεσμα έπαιξε ρόλο και στο πρωτόκολλο θεραπείας που θα ακολουθούσε.
Η διαδικασία ήταν επώδυνη, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά, όχι μόνο για τον Αντώνη αλλά και για μένα. Δεν μπορεί κανείς –ούτε καν εγώ– να φανταστεί πόσο τρομακτικό είναι για ένα παιδί 3 χρονών, που ξαφνικά βρίσκεται στο νοσοκομείο, να μπαίνει σε ένα δωμάτιο μόνο του, χωρίς τους γονείς του κοντά, με άτομα άγνωστα γύρω του, που προσπαθούν να το ακινητοποιήσουν για να του πάρουν δείγμα μυελού των οστών!
Μία διαδικασία επώδυνη, αφού ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η λήψη, είναι με παρακέντηση από τα οστά της λεκάνης. Θα μου πείτε «δεν γίνεται τοπική αναισθησία;». Ναι, γίνεται. Αλλά απ’ ό,τι έχω διαβάσει, η αναισθησία δεν επηρεάζει το οστό. Οπότε το παιδί πονάει όταν η βελόνα που χρησιμοποιείται φτάνει στο οστό και «τραβάει» δείγμα από τον μυελό.
Τι πιο φυσιολογικό για το παιδί, όταν περνάει μία τέτοια διαδικασία, να κλαίει και να φωνάζει; Έτσι έκανε και ο Αντώνης! Μόλις τον πήραν από τα χέρια μας, άρχισε να φωνάζει και να μας ζητάει κοντά του, να λέει «φοβάμαι, έλα μαζί μου μαμά!» και να κλαίει με λυγμούς.
Εγώ, από την άλλη μεριά, να του λέω «ηρέμησε αγάπη μου, σε λίγο θα είσαι πάλι στην αγκαλίτσα μου».

Μέσα σε λίγα λεπτά βρέθηκα πίσω από μια κλειστή πόρτα, δεν ένιωθα τα πόδια μου από την αγωνία, από το φόβο μου για το άγνωστο και μάτωσε η καρδιά μου όταν άκουσα τον Αντώνη να ουρλιάζει και να φωνάζει «μανούλα, πονάω!». Εγώ απλά στεκόμουν εκεί, έξω από την κλειστή πόρτα, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, ένιωθα ανήμπορη και παρακαλούσα το Θεό να βοηθήσει το παιδάκι μου.
Αυτή την εξέταση την έχουμε κάνει πολλές φορές μέσα σε αυτόν τον ενάμιση χρόνο. Κάθε φορά ο ίδιος πόνος, ο ίδιος τρόμος στα μάτια του Αντώνη. Κάθε φορά η ίδια αγωνία, ο ίδιος φόβος και για μένα. Όχι μόνο για το κλάμα και τις φωνές του Αντώνη, αλλά και για το αποτέλεσμα. Περιμέναμε με αγωνία τους γιατρούς να έρθουν να μας πουν αν μειώθηκαν τα καρκινικά κύτταρα.
Ειδικά τις πρώτες 15 μέρες, που είχαν ξεκινήσει τα φάρμακα και θέλαμε να δούμε πώς ανταποκρίνεται ο οργανισμός του, η αγωνία και το άγχος μας είχε κυριεύσει. Έπρεπε να μηδενίσει. Έπρεπε τα καρκινικά κύτταρα να εξαλειφθούν, από την πρώτη κιόλας «επίθεση» των φαρμάκων. Αλλά και στην πορεία της θεραπείας, η οποία διήρκεσε ένα χρόνο περίπου, έπρεπε ο μυελός να παραμείνει μηδενισμένος, καθαρός από καρκινικά κύτταρα.
Κάθε φορά ήταν πολύ δύσκολο, για όλους μας. Η αγωνία μεγάλη, η ψυχή μας να ματώνει στο άκουσμα του Αντώνη να φωνάζει «πονάω!» και να κλαίει και η καρδιά να χτυπάει σαν τρελή μέχρι να μάθουμε το αποτέλεσμα.

Και τώρα, τους τελευταίους 6 μήνες που ο Αντώνης έχει μπει στη φάση της συντήρησης και έχουμε απομακρυνθεί πια από αυτή τη διαδικασία, εγώ κάποιες φορές νιώθω ανασφάλεια για το τι γίνεται, για το αν ο μυελός παραμένει καθαρός και περιμένω με αγωνία να περάσουν και οι υπόλοιποι 6 μήνες της συντήρησης, να τελειώσει και αυτή η φάση θεραπείας, και να πάρουν πάλι δείγμα από τον μυελό, για να δούμε αν όλα έχουν πάει καλά. Αν θα έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα από τις θεραπείες…

ΑΝΝΑ