Γράφει η μαμά Άννα
Covid, καραντίνα, τηλεργασία και δύο παιδιά σε φάση εφηβείας και προεφηβείας. Δύσκολο … ζόρικο!
Θα μου πεις τώρα … εσύ ξέρεις από ζόρια.
Όχι δεν ξέρω, αρνούμαι.
Ναι πιέζομαι, είναι στιγμές που δεν αντέχω. Με πνίγουν όλα .
Νιώθω εγκλωβισμένη στο ίδιο μου το σπίτι . Νιώθω ότι οι απαιτήσεις όλων γύρω μου, μεγαλώνουν.
Είναι φορές που νομίζω ότι δεν βρίσκω καμία κατανόηση, από πουθενά και από κανέναν .
Έχω όνειρα, είχα στο μυαλό μου πολλά πράγματα να κάνω. Αλλά μαζί με τον covid ήρθε και ο φόβος, η ανασφάλεια.
Είναι σα να πάγωσε ο χρόνος ξαφνικά. Όλα μπήκαν στον πάγο. Τίποτα δεν πάει παρακάτω.
Ήθελα να αλλάξω επάγγελμα να διεκδικήσω κάτι καλύτερο όχι τόσο από οικονομικής άποψης .
Ήθελα επιτέλους να καταφέρω να κάνω αυτό που με ικανοποιεί. Να νιώθω όχι μόνο παραγωγική αλλά και δημιουργική. Τώρα όμως τρέμω στη ιδέα να κάνω ένα τέτοιο βήμα.
Ήθελα να κάνω αλλαγές στο σπίτι μου, να ανανεώσω το χώρο των παιδιών. Μεγάλωσαν πια.
Ο καθένας θέλει τον δικό του χώρο. Να απομονώνονται να κινούνται ελεύθερα, να διαβάζουν, να μιλάνε με τους φίλους τους.
Όλα αυτά όμως απαιτούν έξοδα. Τώρα φοβάμαι να μπω σε αυτή τη διαδικασία, γιατί δεν νιώθω καμία επαγγελματική και οικονομική ασφάλει .
Αν μείνω χωρίς δουλειά;
Αν ο covid τρυπώσει στο σπίτι μου;
Αν κολλήσει ο Αντώνης; Τι ευαισθησίες του έχει αφήσει η Λευχαιμία, θα μπορέσει να το αντιμετωπίσει;
Αν σταματήσω να αντέχω και να κάνω υπομονή;
Αν οι αντοχές των παιδιών μου εξαντληθού ;
Αν οι “εκρήξεις” τους μεγαλώσουν; Θα καταφέρνω να τα αντιμετωπίζω με την απαραίτητη ψυχραιμία;
Εκατοντάδες αν … κατακλύζουν το μυαλό μου και ένας μόνιμος κόμπος υπάρχει στο στομάχι μου. Μόνιμο άγχος, μόνιμη αγωνία.
Νιώθω σα να έχει πατήσει κάποιος το stop στη ζωή μου. Ο χρόνος όμως τρέχει αμείλικτος και εμένα μου έχουν επιβάλει να στέκομαι “παγωμένη” και απλά να κοιτάζω.
Θέλω να σπάσω τον πάγο, να βγω από αυτόν, να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου Να μπορώ να κάνω μελλοντικά σχέδια . Θέλω να μπορώ να προγραμματίσω ταξίδια με την οικογένεια μου. Να μπορώ να βλέπω τους φίλους μου και να αγκαλιάζω άφοβα τα αγαπημένα μου πρόσωπα.
Δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Η ζωή είναι μικρή και εγώ θα ζήσω την κάθε της στιγμή. Η ζωή είναι ωραία ναι … θα ξαναβρώ το νόημα και την ομορφιά της.
Τώρα τα βλέπω όλα δύσκολα Θα το δουλέψω μέσα μου και κάποια στιγμή θα τα καταφέρω.
Γιατί κανένας δεν έχει το δικαίωμα να μου το στερεί αυτό .
Ξέρω ότι αυτό που διαβάζετε, δεν είναι ένα αμιγώς αισιόδοξο κείμενο.
Είναι όμως σκέψεις και συναισθήματα που θέλησα να μοιραστώ.
Θα τα καταφέρω, θα τα καταφέρουμε!
Θα πατήσω και πάλι το start στη ζωή μου!
Όσο και αν ζορίζομαι, αυτό θα ελπίζω!
