Η Πρώτη μέρα μιας «αλλιώτικης καραντίνας» μικρών επιζώντων

Αυτό είναι το πρώτο άρθρο αυτής της σελίδας. Θα σε πάω λίγο στο παρελθόν , πιο συγκεκριμένα ένα μήνα πίσω, στην παγκόσμια ημέρα του παιδικού καρκίνου, 15 Φεβρουαρίου. Γιατί τόσο πίσω? Μάρτιο έχουμε. Ίσως θα έπρεπε να περιμένω τις 15 Φεβρουαρίου της επόμενης χρονιάς και να ανεβάσω αυτό το άρθρο ως αφιέρωση για αυτήν την ημέρα .Τόσο πίσω όμως. Γιατί ήρθε η ώρα να διαβάσεις και μια αφιέρωση ουσιαστική, και ας είναι λίγο ετεροχρονισμένη, είναι διαφορετική από τα καθιερωμένα τυποποιημένα, ψεύτικα ‘’posts’’ δήλωσης συμπαράστασης στα παιδιά που νοσούν.Θα σου αφηγηθώ λοιπόν φίλε αναγνώστη την ιστορία ενός μικρού κοριτσιού ,που τώρα είναι 17 χρόνων , μέσα από τα δικά του τρομαγμένα μάτια.

Στις 14 Φεβρουρίου συνάντησα την αγαπημένη μου φίλη η οποία με γνώρισε πολύ μετά το μοιραίο.Μάλιστα ,χωρίς να θυμάμαι ότι αύριο είναι η παγκόσμια ημέρα παιδικού καρκίνου, αρχίσαμε αυθόρμητα να συζητάμε για το θέμα και να της διηγούμαι την πρώτη μέρα της διάγνωσής μου, που θυμάμαι τόσο έντονα, καθώς και όλες τις εμπειρίες και τις επίπονες εξετάσεις που ακολούθησαν, με απίστευτη λεπτομέρια. Τις δύσκολες στιγμές, τους φόβους που είχε ένα 10 χρονο κοριτσάκι εκείνη την σκληρή περίοδο του 2015. Τυχερή η φίλη μου δεν νομίζετε? Η καλύτερη επίκαιρη και έγκυρη ενημέρωση της παραμονής της ημέρας παιδικού καρκίνου που θα μπορούσε να έχει άνθρωπος…χαχα

Αυτήν την πρώτη μέρα θα αφηγηθώ και εγώ σήμερα, εκείνη την μέρα που η ζωή μου άλλαξε. Όλα άρχισαν από μια «μπεζ, δερματί κοιλίδα» στο μάτι μου όπως περιέγραφα. Δηλαδή δεν μπορούσα να δω καθαρά από το ένα μάτι. Έβλεπα αυτή την κοιλίδα στην μέση του ματιόυ μου. Όταν το είπα στους γονείς μου ανησύχησαν, ήταν 10 ή 11 η ώρα το βράδυ , ή κάτι τέτοιο. Πήραν κατευθείαν τον οφθαλμίατρο τηλέφωνο και μας είπε να πάμε. Εγώ στον δρόμο ήμουν προβληματισμένη…είχα αγχωθεί για την ιστορία που δεν θα προλάβαινα να διαβάσω και «θα έτρωγα παντόφλα».Εκτός από αυτή την γελοία σκέψη φυσικά , δεν μπορούσα να καταλάβω «τι σκατά είναι αυτό στο μάτι μου». Όταν με εξέτασε ο ομφαλμίατρος , έδειχνε να είναι αγχωμένος…ζήτησε να μιλήσει με τον παιδίατρο μου και τελικά αποφάσισαν και οι δύο μαζί «φύγετε γρήγορα για το Παίδων».‘Αντε πάλι στο αυτοκίνητο…δεν είχα ξαναπάει ποτέ στο νοσοκομείο για να μείνω μέσα. Φοβόμουν και είχα σπαράξει στο κλάμα…ρωτούσα τον πατέρα μου αν υπάρχει περίπτωση να μείνω μέσα…που να ήξερα;

Φτάσαμε. Πολλές εξετάσεις…δεν μπορούσα να συνεργαστώ εύκολα και όταν ήρθε η ώρα να μου βάλουν και την περιβόητη «φλέβα», δηλαδή τον κλασσικό ορό που συνδέεται με το μηχάνημα…νόμιζα ότι τα είχα δει όλα. Ήμουν τόσο συγχισμένη που ανέβασα πυρετό , άρχισα να τρέμω όχι μόνο από το άγχος, αλλά και από την ταλαιπωρία. Μου έδωσαν το δωμάτιό μου και ήρθε και η μητέρα μου από το σπίτι. Θυμάμαι να μην μπορώ να κοιμηθώ από τα μηχανήματα, το «μπιπ-μπιπ-μπιπ» που άκουγα για πρώτη φορά και δυστηχώς όχι η τελευταία. Ακολούθησαν πολλά μπιπ-μπιπ πολύ πιο κρίσιμα αργότερα.

Το πρωί οι γονείς μου με είχαν πρίξει να φάω κάτι. Δεν πείναγα…δεν ήθελα τίποτα. Δεν ήξερα και τι γινόταν. Λίγο αργότερα, ήρθαν να με δούν οι ογκολόγοι…μίλησαν λίγο με τους γονείς μου..και μετά «έσκασε» ένα φορίο. «Που πάμε;» «Πάμε να σε κάνουν καλά» «Μα τι έχω πια?» «Δεν ξέρουμε». Αφού διασχίσαμε όλο το νοσοκομείο…αντικρίζω αυτές της πόρτες… «Ογκολογικό Μονάδα ΚΕΘ»…το κεθ…Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία ΟΛΛ. Με κατεβάζουν από το φορίο , οι γονείς μου εξαφανίστηκαν. Με έβαλαν σε ένα δωματιάκι με 3,4 νοσοκόμες και μια γιατρό την κυρία Βλάχου. «Τι θα μου κάνετε». Μου έβαλαν μια αλυφή «Μια εξετσούλα» «Που είναι οι γονείς μου» «Σε περιμένουν έξω» «Πάρε μια βαδιά ανάσα». Μου έκαναν εξέταση μυελού…μου έπαιρναν μυελό…Έκλαψα και ούριλιαξα λιγότερο από όσο περίμενα. Ήμουν τρομοκρατημένη, είχα παγώσει, προσπαθούσα να παραμείνω ακίνητη.Ακουγόταν μόνο ένα σπαρακτικό κλάμα σε όλη την μονάδα ,άλλωστε αυτό ακουγόταν πάντα όταν ένα «νέο παιδί» ερχόταν και έμπαινε στο εξεταστήριο για πρώτη φορά. Οι νοσοκόμες κρατούσαν το κεφάλι μου και μου έλεγαν «λίγο ακόμα κοριτσάκι μου λίγο ακόμα». Σηκώθηκα η Αγγελική η νοσοκόμα με πήγε στο καινούριο μου δωμάτιο.

Ξάπλωσα στο κρεβάτι, έχοντας μια μεγάλη γάζα στο τραύμα που με πονούσε.Ήμουν μόνη στο δωμάτιο δεν ήξερα που έχουν πάει οι γονείς μου από τότε που με πήγαν για τον μυελό και καμία νοσοκόμα δεν ερχόταν να ρωτήσω. Προφανως οι γονείς μου εκείνη την ώρα μιλούσαν με την ψυχολόγο η οποία από ότι κατάλαβα αργότερα κατα την διάρκεια της διαμονής μου, έβλεπε όλους τους «νέους γονείς». Εντωμεταξύ,εγώ από το κρεβάτι, όσο λίγο μπορούσα να σηκώσω το κεφάλι μο , να επεξεργαστώ τον χώρο, είδα ένα τραπεζάκι με λίγο φαί· Σκεφτόμουν γιατί να μου έχουν φαγητό εδώ; Δηλαδή θα είναι σαν ξενοδοχείο;

Τέλος, όταν επέστρεψαν οι γονείς μου τους ρώτησα τι έχει συμβεί , τι ακριβώς μου έκαναν , αν θα χρειαστεί να το ξανακάνω και πόσο καιρό θα κάτσουμε. «Θα χρειαστεί να κάτσουμε εδώ για λίγο καιρό.» «Δηλαδή πόσο; Και το σχολείο; Τα παιδιά; Στα παιδιά τι θα πω; Τα μαθήματα; Το τέστ ιστορίας;» «Τα παιδιά έξω γιατί δεν έχουν μαλλιά;» «Θα γίνει και σε μένα;» «ΔΕΝ ΘΕΛΩΩ». Αυτά ήταν τα πρώτα που ρώτησα και αυτή ήταν η δικιά μου καραντίνα του 2015 που μόλις είχε αρχίσει, με εγκλεισμό αλλά πιο επίπονο, βαρετό, με αγωνία και φυσικά με μάσκες και αποστάσεις.