Μία από τις παρενέργειες των χημειοθεραπειών, όπως γνωρίζετε οι περισσότεροι ίσως, είναι η απώλεια των μαλλιών. Μία απώλεια που επηρεάζει πολύ τα περισσότερα παιδιά! Έτσι έγινε και με τον Αντώνη. Μετά από λίγο καιρό που ξεκίνησαν οι χημειοθεραπείες, άρχισαν να πέφτουν τα μαλλάκια του.
Τώρα πια έχει περάσει ενάμισης χρόνος. Οι χημειοθεραπείες τελείωσαν και τα μαλλάκια του Αντώνη επέστρεψαν! Όχι απλά επέστρεψαν αλλά μάκρυναν κιόλας, τόσο που το κούρεμα έγινε απαραίτητο. Ο μικρός μας όμως αντέδρασε, δεν ήθελε να κουρευτεί. Την πρώτη φορά πήγαμε οικογενειακώς στο κομμωτήριο για να κουρευτούν οι γυναίκες, δηλαδή η μαμά και η αδερφή του! Κατά τη διάρκεια της διαδρομής τον ρωτήσαμε αν θέλει να κουρευτεί και εκείνος, για να είναι ακόμα πιο όμορφος. Ποια ήταν η απάντηση του; Μας είπε: «Όχι, δεν θέλω να κουρευτώ! Θέλω να έχω μακριά μαλλιά. Αν κουρευτώ θα μου φύγουν πάλι τα μαλλιά μου!»
Μόλις το ακούσαμε αυτό μας «κόπηκαν» τα πόδια. Δεν τον πιέσαμε. Εκείνη την ημέρα το μόνο που καταφέραμε ήταν να του τα κόψουν ελάχιστα γύρω από τα αυτιά.
Μετά από λίγο καιρό έπρεπε να πάει ο μπαμπάς για κούρεμα. Βρήκαμε ευκαιρία και τον ρωτήσαμε αν θέλει να πάει και εκείνος μαζί. Να πάνε σαν άντρες οι δύο τους να κόψουν τα μαλλάκια, για να γίνουν κούκλοι!
Τελικά το πήρε απόφαση: Πήγε, κουρεύτηκε και έγινε ένα όμορφο αντράκι που δε χορταίνω να του χαϊδεύω το κεφαλάκι!
Αυτό που κατάλαβα από όλο αυτό είναι ότι ο Αντώνης θέλει το χρόνο του. Έχει καταλάβει ότι όλα τώρα πια κυλούν φυσιολογικά και ότι έχουμε αρχίσει να επανερχόμαστε στους ρυθμούς μας. Αλλά θέλει το χρόνο του για να προσαρμοστεί! Θέλει το χρόνο του για να νιώσει ξανά παιδί, να είναι ξέγνοιαστος, να ξεπεράσει τους φόβους και τις ανασφάλειες που απέκτησε όλο αυτό το διάστημα.
ANNA
