Ήμουν μόλις 14 χρονών όταν πρωτομπήκα στο νοσοκομείο. Ήταν ένα κρύο βράδυ του χειμώνα όταν φτάσαμε εκεί. Τα συμπτώματα ήταν απλά: υψηλός διαρκής πυρετός, πόνος στην κοιλιά, φαγούρα.
Όλα έγιναν τόσο ξαφνικά! Από τα εξωτερικά ιατρεία βρέθηκα σε ένα γκρίζο δωμάτιο της πνευμονολογικής κλινικής. Όλα αυτά ήταν αρκετά για να με κάνουν πιο μελαγχολική από ό,τι ήμουν. Θυμάμαι ότι όλοι ήταν από πάνω μου. Λόγια παρηγοριάς ήταν τότε οι καθημερινές μας κουβέντες.
Η αρχή, όμως, δεν ήταν τόσο δύσκολη όσο η συνέχεια. Οι εξετάσεις δεν έδειχναν τίποτα! Άλλοι μιλούσαν για κρύωμα και άλλοι για πνευμονία. Η Μαρία, που πάντα έτρεμε τις βελόνες, τώρα έπρεπε να αφήνει το χέρι της ελεύθερα, έτσι ώστε να μην σπάσει η φλέβα.
Οι μέρες περνούσαν γρήγορα και η αγωνία της οικογένειάς μου είχε φτάσει στο αποκορύφωμα. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να δώσουν κάποια λογική εξήγηση. Τότε είχα πραγματικά πανικοβληθεί, είχα τρομάξει για την ίδια μου τη ζωή. Οι γονείς μου σιγόκλαιγαν στους διαδρόμους του νοσοκομείου, αλλά ποτέ μου δεν τους έδειξα ότι στεναχωριέμαι, μόνο και μόνο για να μην στεναχωρήσω εκείνους.
Όλα πήραν άλλη πορεία όταν μας είπαν ότι πρέπει να μεταφερθώ στο αιματολογικό τμήμα του νοσοκομείου. Άρχισε τότε ένας άλλος κύκλος εξετάσεων, μέχρι που γνωρίσαμε την αιματολόγο που μας πληροφόρησε για τη νόσο του Hodgkin.
Από την πρώτη στιγμή μου εξήγησε ειλικρινέστατα ότι θα υποβληθώ σε κάποιες επώδυνες χημειοθεραπείες, που θα έχουν στον οργανισμό μου κάποιες παρενέργειες. Όλα αυτά μου φάνηκαν απλά, ώσπου μου είπε ότι ύστερα από αυτές τις θεραπείες είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα έχω απώλεια στα μαλλιά μου. Αυτό με έκανε να λυγίσω. Εκείνη τη στιγμή έκλαψα όσο δεν είχα κλάψει τόσες μέρες.
Ήταν το τελειωτικό χτύπημα! Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι θα πήγαινα στο σχολείο χωρίς μαλλιά. Για ένα κορίτσι 14 χρονών τα σχόλια των συμμαθητών ήταν σημαντικά. Ήθελα εκείνη τη στιγμή να τα πετάξω όλα και να φύγω. Όμως δεν το έκανα. Στάθηκα για άλλη μια φορά δυνατή! Όλα αυτά θα γίνονταν για το καλό μου, σκέφτηκα.
Την πρώτη μου θεραπεία την έκανα όταν ήμουν ακόμα στο νοσοκομείο. Οι γιατροί τότε μου εξήγησαν όλες τις παρενέργειες που θα είχα μετά τη θεραπεία. Ποτέ δεν πανικοβλήθηκα από τις παρενέργειες, αν και σε εμένα προσωπικά ήταν αρκετά επώδυνες.
Ο καιρός περνούσε για μένα πολύ αργά και οι επισκέψεις μου στο νοσοκομείο άρχισαν να πυκνώνουν. Οι θεραπείες γίνονταν κάθε 15 μέρες, με αποτέλεσμα ο οργανισμός μου να εξαντλείται και κάθε θεραπεία να γίνεται Γολγοθάς.
Οι αιματολογικές εξετάσεις και οι θεραπείες έκαναν τις λιγοστές φλέβες μου να εξαφανιστούν γρήγορα. Γιατροί και νοσοκόμες βρίσκονταν από πάνω μου συνέχεια, με λαστιχάκια και ενέσεις, μήπως κατά τύχη βρεθεί καμιά φλέβα. Όμως λίγοι ήταν οι τυχεροί, αυτοί που κάθε φορά εμπιστευόμουν.
Η μεγαλύτερη απογοήτευση ήταν όταν κατάλαβα ότι τα μαλλιά μου άρχισαν να πέφτουν. Ήταν πια Χριστούγεννα όταν αποφάσισα, μαζί με την οικογένειά μου, ότι θα αγόραζα περούκα για να μπορώ να πηγαίνω στο σχολείο. Κατά βάθος δεν ήθελα και πολύ, αλλά ήταν απαραίτητη. Η πιο εφιαλτική περίοδος πιστεύω πως ήταν αυτή. Πίστευα ότι όλοι με κοιτάζουν, πως οι συμμαθητές μου το είχαν καταλάβει, πως κάποιος δυνατός αέρας θα μου την πάρει. Αυτές οι σκέψεις με έκαναν να στεναχωριέμαι περισσότερο, όμως δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.
Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να τη βάλω για πολύ καιρό, γιατί δεν πήγαινα σχεδόν καθόλου στο σχολείο. Ο οργανισμός μου ήταν εξαντλημένος και προσπαθούσα να αποφύγω κάθε μικρόβιο και ίωση.
Είχα πραγματικά βαρεθεί στο σπίτι, χωρίς σχολείο, αγγλικά και γερμανικά. Τα νέα του σχολείου και τα περαστικά από τους συμμαθητές μου τα έπαιρνα από τις φίλες μου, οι οποίες μου στάθηκαν σε όλη αυτή την περιπέτεια της υγείας μου.
Οι αξονικές και οι μαγνητικές τομογραφίες άρχισαν να δείχνουν υποχώρηση της νόσου και αυτό έκανε εμένα και την οικογένειά μου να θυμηθούμε λίγο τι θα πει χαμόγελο.
Ευτυχώς, κατά τη διάρκεια της χημειοθεραπείας δεν παρουσίασα καμία επιπλοκή –μονάχα μια φορά χρειάστηκε να νοσηλευτώ για λίγες μέρες στο νοσοκομείο, λόγω ίωσης. Οι μήνες πέρασαν και μαζί και τα περισσότερα από τα βάσανά μου. Κάθε φορά μετρούσα πόσες θεραπείες μου απόμεναν και προσευχόμουν στο Θεό να μην πονάω τόσο πολύ κάθε φορά. Οι παρενέργειες με βασάνιζαν, κάθε φορά ήταν το ίδιο: πόνος στα κόκκαλα, τρέμουλο σε όλο το σώμα, πυρετός, τάση για εμετό.
Όταν, επιτέλους, οι θεραπείες τελείωσαν και πήγα διακοπές, ένιωσα άνθρωπος. Μπόρεσα λίγο να διασκεδάσω, να βγω έξω, να γελάσω.
Τώρα πια, 16 μήνες χωρίς θεραπεία, με τη βοήθεια του Θεού και των γιατρών που με παρακολουθούν, είμαι υγιής. Οι επισκέψεις μου στο νοσοκομείο έχουν αραιώσει πια. Οι εξετάσεις μου είναι όλες αρνητικές, εγώ είμαι πολύ καλά σωματικά αλλά και ψυχικά και οι σχέσεις μου με τους γιατρούς και τις νοσοκόμες είναι πλέον φιλικές.
Μέσα από αυτή την αφήγηση, θέλω να ευχαριστήσω από τα βάθη της ψυχής μου πρώτα το Θεό, που στιγμή δεν έλειψε που να μην ζητώ τη βοήθειά του, και όλους τους γιατρούς που μου στάθηκαν όλο τον καιρό, την οικογένειά μου που δεν έλειψε ποτέ από δίπλα μου, τους συγγενείς μου και τους φίλους μου που μου στάθηκαν τόσο πολύ.
Κλείνοντας, θέλω να απευθυνθώ σε όλους τους ασθενείς που είτε έχουν το πρόβλημα που αντιμετώπισα εγώ είτε όχι. Το μόνο που πρέπει να κάνετε είναι υπομονή. Όταν έχεις πίστη στο Θεό, όλα γίνονται. Εξάλλου, η ιατρική έχει βελτιωθεί τόσο πολύ που γίνονται θαύματα. Μην αφήσετε καμιά αρρώστια να σας εξαντλήσει. Πρώτα απ’ όλα είναι θέμα ψυχικής αντοχής και μετά σωματικής. Πιστέψτε με!
Μαρία Γ.
