Πριν από λίγους μήνες θα μου ήταν δύσκολο ακόμα και να γράψω αυτές τις σειρές. Όταν έγινε η διάγνωση, πραγματικά δεν μπορούσα όχι να το φωνάξω, αλλά ούτε να το αρθρώσω! Ο πόνος ήταν και εξακολουθεί να είναι απερίγραπτος. Μέρα με τη μέρα, όμως, βλέποντας το παιδί μου να παλεύει και να μην χάνει το χαμόγελό του ακόμα και τις πιο δύσκολες μέρες της χημειοθεραπείας, θύμωσα με τον εαυτό μου, που φάνηκα λιγόψυχη. Δεν έχω το δικαίωμα απέναντι στο παιδί μου να λυγίσω, όταν εκείνο έχει πέσει και έχει σηκωθεί 100 φορές!
Όχι, δεν ντρέπομαι! Αντίθετα, καμαρώνω για το θάρρος τόσο του δικού μου παιδιού όσο και των άλλων, που πραγματικά δίνουν μαθήματα ζωής. Ναι, είναι ήρωες! Και δεν το λέμε έτσι, απλά για να το πούμε. Είναι ήρωες, γιατί ενώ πιστεύουμε ότι δεν καταλαβαίνουν –λόγω της ηλικίας τους–, αυτά γνωρίζουν πολύ καλά τι συμβαίνει και δεν σταματούν να σε εκπλήσσουν με το θάρρος και την τόλμη τους!
Φ.Π.
