Η τελευταία μας επίσκεψη στα εξωτερικά ιατρεία ήταν, οφείλω να ομολογήσω, απογοητευτική. Δε θα πω πολλά λόγια, μια σύντομη περιγραφή και θα καταλάβετε για ποιο λόγο το λέω αυτό:
Φτάσαμε εκεί στις 08:30 το πρωί και ήδη είχε αρχίσει να μαζεύεται κόσμος. Μέχρι τις 10:00 τα παιδάκια που είχαν φτάσει με τους γονείς τους για θεραπεία ή εξετάσεις ήταν πολλά! Όλοι έτρεχαν. Γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό προσπαθούσαν να εξυπηρετήσουν, να προχωρήσουν με τις εξετάσεις, τα φάρμακα και να εξετάσουν τα παιδιά. Δεν ήταν όμως αρκετοί…
Κάποια στιγμή έμειναν μόνο ειδικευόμενοι γιατροί και ήταν οι μόνοι που μπορούσαν να εξυπηρετήσουν τον κόσμο που ήταν εκεί. Ο κόσμος είχε αρχίσει να αγανακτεί, να χάνει την υπομονή του και να διαμαρτύρεται για την μεγάλη αναμονή. Τα παιδιά είχαν αρχίσει να κουράζονται, να γκρινιάζουν και τα κρεβάτια ήταν όλα γεμάτα! Οι νοσηλεύτριες προσπαθούσαν να βρουν λύσεις για να εξασφαλίσουν ένα κρεβάτι για το κορίτσι που περίμενε να μεταγγιστεί σε αίμα και αιμοπετάλια, διαδικασία που θα διαρκούσε τουλάχιστον 4 ώρες.
Ήταν μια μέρα δύσκολη για όλους! Και βέβαια δεν τα λέω όλα αυτά για να κατηγορήσω τους γιατρούς ή το νοσηλευτικό προσωπικό, που καθημερινά καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να εξυπηρετήσουν, να βοηθήσουν, να στηρίξουν τα παιδιά και τις οικογένειες τους, που παλεύουν με το «θηρίο» που λέγεται καρκίνος. Αλλά για να ξέρετε όλοι ότι τα πράγματα δεν είναι απλά, οι ελλείψεις κάποιες στιγμές είναι πολλές και οι γιατροί και οι νοσηλεύτριες αγωνίζονται με ό,τι διαθέτουν και προσπαθούν να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για τα παιδιά αυτά που, σε πολλές περιπτώσεις, από τους πρώτους μήνες της ζωής τους δίνουν ίσως τη μεγαλύτερη και δυσκολότερη μάχη της ζωής τους.
Μέσα σε ένα τέτοιο νοσοκομείο, όπως το «ΕΛΠΙΔΑ», οι ανάγκες είναι πολλές και παράλληλα οι συνθήκες πολύ δύσκολες. Θα πρέπει, λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, να γίνεται το καλύτερο δυνατό ώστε να υπάρχουν τουλάχιστον τα απαραίτητα μέσα αλλά και ο απαραίτητος αριθμός προσωπικού, για το καλό των παιδιών μας. Για να γίνει ο αγώνας τους όσο πιο εύκολος γίνεται…
Άννα Γιαμπουρά
