9 Νοεμβρίου 2012, στις 10:51 μ.μ. Τα δάχτυλα μας ενώνονται με μια μεμβράνη λεπτή… διάφανη… άυλη, που κάποιες φορές το βλέμμα σου την διαπερνά, συγκρατεί τα δάχτυλα μεταξύ τους ενωμένα, αν αυτή η μεμβράνη τραυματιστεί πονάει πολύ… και δύσκολα γιατρεύεται στο σημείο που είναι. Δείτε καλά… παρατηρήστε τα… είναι διαφορετικά το καθένα και όλα καταλήγουν σε μια παλάμη, μεγάλη, πλατιά και δυνατή. Τα δάχτυλα είμαστε όλοι εμείς… όλοι οι εθελοντές, που ο ένας στηρίζει τον άλλον. Η παλάμη είναι το όραμά μας μέσα στην κοινωνία μας, σηκώστε την ψηλά και σφίξτε την σε μια γροθιά… Θα δείτε πόση δύναμη βγάζει από μέσα μας αυτός ο δρόμος. Ένας δρόμος χωρίς επιστροφή, χωρίς δόλο, με μια γλυκιά αυταπάρνηση.
Αυτός για μένα είναι ο εθελοντισμός σε απλά ελληνικά. Ξεκίνησα τον εθελοντισμό όταν είδα χέρια απλωμένα να προσπαθούν να ακουμπήσουν το δικό μου ζητώντας αυτό που έψαχναν, και ίσως από ντροπή ή από φόβο δεν το ζήτησαν από τους δικούς τους ποτέ. Είδα ότι χωρίς να μιλώ, έδινα κουράγιο με ένα άγγιγμα και ένα βλέμμα βαθύ και ίσιο. Αυτό θέλει ο ασθενής: ειλικρίνεια και να δανειστεί λίγο από τη δύναμη σου. Έτσι βρέθηκε στο δρόμο μου το Κ.Ε.Φ.Ι. Αυτό που κάνω είναι το θέλω μου, είναι η ανάγκη μου… Ο εθελοντισμός δεν είναι παραμύθι, είναι μια πραγματικότητα σκληρή και συνεχόμενη… Υπάρχουν παραμύθια πολλά, ας δανειστούν ένα και ας κατοικίσουν σε αυτό… Εγώ προτιμώ να πατώ και να ακουμπώ στη γη και στην ψυχή!
Ευχαριστώ τον καρκίνο που μου άλλαξε την ζωή… Τον μισώ που υπάρχει.
Α.Λ.
Υ.Γ. Ευχαριστώ τη… Ζωή μου
