Φέτος το Πάσχα ήταν πολύ διαφορετικό από το περσινό! Έχοντας πάντα την ψυχολογία μιας μαμάς που το παιδί της έχει καρκίνο, αποφάσισα να το απολαύσω όσο περισσότερο γινόταν! Και να φροντίσω να το απολαύσουν και τα παιδιά μου, που το είχαν τόσο μεγάλη ανάγκη.
Πέρσι κάναμε Πάσχα μέσα στο νοσοκομείο και για εμένα ήταν απίστευτα δύσκολο. Από τη μία το ένα μου παιδί να κοιμάται στο κρεβάτι του νοσοκομείου και από την άλλη το άλλο μου παιδί να κάνει Ανάσταση για πρώτη φορά μόνο του, χωρίς τη μαμά και τον μπαμπά κοντά της! Το βράδυ της Ανάστασης κατέβηκα μόνη μου στην εκκλησία του νοσοκομείου και ομολογώ ότι στο άκουσμα του «Χριστός Ανέστη» ξέσπασα σε κλάματα…
Φέτος πήρα αγκαλιά και τα δυο μου παιδάκια και πήγαμε μαζί στην εκκλησία! Στο άκουσμα του «Χριστός Ανέστη» δάκρυσα, αυτή τη φορά όμως από χαρά που είχα κοντά μου τα παιδιά μου, που τα αγκάλιαζα, που το αντράκι μου είχε παλέψει τόσο γενναία όλο αυτό τον καιρό με τη λευχαιμία, που το κοριτσάκι μου είχε κάνει τόσο υπομονή μακριά μας, αφού τον περισσότερο καιρό τον πέρασε με τη γιαγιά. Και που τώρα πια έχουμε αρχίσει να κοιτάζουμε τη ζωή κατάματα και να «ρουφάμε» κάθε της σταγόνα.
Δεν ξέρω ούτε που ούτε πώς θα είμαστε του χρόνου. Εύχομαι, όμως, να είμαστε πάλι μια μεγάλη αγκαλιά, όλη η οικογένεια μαζί! Εύχομαι να μιλάμε για τον καρκίνο και να λέμε «ναι, τον νικήσαμε!»…
ΑΝΝΑ ΓΙΑΜΠΟΥΡΑ
