«Ένας σφυροκέφαλος! Ένας σφυροκέφαλος! Κι είναι και κορίτσι…»
Το πρώτο περιστατικό «δημόσιας διαπόμπευσης» για τη Νεφέλη: Έξι παιδάκια, στην παιδική χαρά. Μεγαλύτερα από εμάς, αλλά τα ξέρω γιατί είναι της γειτονιάς. Ηλικίες Α’ και Β’ Δημοτικού. Ήταν μαζεμένα στη τσουλήθρα και μόλις μπήκαμε άρχισαν να την κοροιδεύουν, να τη δείχνουν, να γελάνε. Τους άκουσα από την είσοδο της παιδικής χαράς, πριν καν μπούμε καλά καλά. Είχα και τον Πάρι στο ποδηλατάκι και μαζί τη φίλη μου, φύλακα-άγγελος μας, τη Νατάσα.
Η Νεφέλη, ευτυχώς, δεν το κατάλαβε, γιατί είχε τρομάξει πιο πολύ που είδε τόσα παιδάκια μαζεμένα… Τη ρώτησα μήπως ήθελε να φύγουμε, αλλά μου είπε όχι! Φτάσαμε, λοιπόν, μέχρι το παγκάκι, κατεβάζω τον Πάρι από το ποδήλατο του και αρχίζω να περπάταω προς το μέρος τους.
Έχω δει τις νταντάδες τους, οι οποίες κάθονται σε ένα άλλο παγκάκι και δεν έχουν καταλάβει τι γίνεται, γιατί μιλάνε και γελάνε μεταξύ τους. Οπτική επαφή δεν είχαν με τα παιδιά, αλλά ούτε κι ακουστική ( η ηλικία τους και τα γέλια, δεν επέτρεπαν και οξυμένες αισθήσεις).
Αν συνέχιζαν, θα είχα ορμήξει στις κυρίες. Τις ξέρω. Εδώ και 3 χρόνια βρισκόμαστε κάθε πρωί στην ίδια παιδική χαρά… Και τα παιδάκια τα ξέρω… Ειδικά τον Γιαννάκη, ο οποίος τρομοκρατεί τα υπόλοιπα παιδάκια, κλωτσάει, φωνάζει κι όταν δεν θέλει να φύγει από την παιδική χαρά, χτυπάει την νταντά του!
Χάρηκα που η Νεφέλη δεν κατάλαβε κάτι. Χάρηκα που δεν χρειάστηκε να ορμήξω, γιατί θα τρόμαζαν τα παιδιά μου. Με πείραξε πολύ, όμως, γιατί μεγαλώνουμε τα παιδιά μας τόσο λάθος. Δεν αντιδρούν όλα τα παιδάκια έτσι όταν μας βλέπουν! Ακόμη κι αυτά που δεν μας ξέρουν.
Κάποια είναι πολύ διακρτικά… Κοιτάζουν με περιέργεια (ένα κοριτσάκι χωρίς μαλλιά είναι «περίεργο θέαμα»), αλλά εξίσου διακριτικά ρωτούν τη μαμά τους τι έχει το κοριτσάκι. Όταν η μαμά ξέρει να απαντήσει, το παιδάκι της χαμογελάει. Όταν η μαμά δε ξέρει να απαντήσει (πιο ευγενικά δεν μπορώ να το πω…), το παιδάκι εξακολουθεί να μας κοιτάει περίεργα και να απομακρύνεται γελώντας.
Και πραγματικά, θέλω να πω στη μαμά ότι όσο και να φεύγει μακριά, ο καρκίνος υπάρχει. Και μια άλλη μαμά πονάει πολύ και δίνει μάχη για να σώσει το παιδί της! Όσο και να φεύγει μακριά, παιδιά με αναπηρίες υπάρχουν… Και άλλες μαμάδες, με αξιοπρέπεια και μεγαλείο ψυχής, είναι φύλακες για αυτά.
Δεν το επιλέξαμε, δεν μας ρώτησε, απλά μας συνέβη! Εσύ, όμως, που το παιδί σου κοροϊδεύει το δικό μου, την ώρα που δίνει μάχη για τη ζωή του, που είναι πολύ όμορφη ακόμα και χωρίς τα μαλλιά της, το μοναδικό σημάδι της δύναμης της και του αγώνα της, εσύ επέλεξες να μεγαλώσεις ένα ανάγωγο πλάσμα!
Στην Ελλάδα των… σοσιαλμιντιογονιών, όπου οι super μαμάδες τα κάνουν όλα τέλεια και μεγαλώνουν παιδιά πιο έξυπνα κι από τον Αϊνστάιν, η διαφορετικότητα των παιδιών παραμένει θέμα ταμπού. Και τα ανάγωγα παιδιά, δυστυχώς, πολλαπλασιάζονται…
Πέσαμε και στη Μεγάλή Εβομάδα, που το σχολείο έχει κλείσει! Ίσως τα ξαναδούμε αύριο. Εμείς πάντως θα πάμε κανονικά στην παιδική χαρά…
