Η Φανή είναι η μαμά του Σπύρου, που διαγνώστηκε με Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία. Τελείωσαν με τις ενδοφλέβιες θεραπείες κι έχουν ξεκινήσει το μεγάλο σχήμα που ονομάζουμε Συντήρηση…
Ξέρω ότι η ζωή μου από εδώ και πέρα δε θα είναι η ίδια με πριν. Ο Σπύρος σίγουρα καταλαβαίνει ότι κάτι έχει αλλάξει, αλλά σαν παιδί θέλει να παίξει, να χαρεί τη ζωή. Συνέχεια ρωτάει πότε θα βγάλουμε το σωληνάκι (hickman). «Κάνε υπομονή μωρό μου. Θα μας πει ο γιατρός. Εδώ φάγαμε το βόδι, στην ουρά θα μείνουμε;», του απαντάω. Εγώ από την άλλη σβήνω-γράφω σκέψεις και συναισθήματα σε μια κόλλα χαρτί. Κυρίως τα βράδια, που μένω μόνη με τις σκέψεις μου και τα αναπάντητα «γιατί». Έχουμε επιστρέψει δειλά-δειλά στην καθημερινότητα μας. Τα πρωινά πηγαίνω στο γραφείο μου με βαριά καρδιά. Ο νους μου είναι πάντα στο παιδί. Τον αφήνω στην μητέρα μου. Κάθε μια ώρα παίρνω τηλέφωνο. Έχω γίνει παρανοϊκή, το ξέρω. Με μαλώνουν όλοι: ο άντρας μου, οι γονείς μου. «Ηρέμησε», μου λένε, «Τα δύσκολα πέρασαν!». Πέρασαν;
Μόνο φόβο νιώθω. Αν μπορούσα θα του έπαιρνα εγώ κάθε μέρα αίμα για να το εξετάζω. Λευκά αιμοσφαίρια, αιματοκρίτης, αιμοσφαιρίνη, αιμοπετάλια. Οι καλύτεροι μου φίλοι! Έδωσα το purinethol σήμερα; Να του βάλω θερμόμετρο;
Δεν ξέρω αν απέχω πολύ από την τρέλα. Ίσως να βρίσκομαι ήδη εκεί. Προσπαθώ να μην κλαίω. Τουλάχιστον όχι μπροστά στο παιδί και όχι πια 24 ώρες το 24ωρο! Τα βράδια μου είναι πιο δύσκολο. Ζω και ξαναζώ την ίδια ιστορία. Αλήθεια, κάνω προσπάθεια να μην το σκέπτομαι, αλλά μου είναι ακόμα πολύ δύσκολο. Προσπαθώ να εστιάζω στα καλά, αλλά μόλις δω έστω μια μικρή μελανιά, μόλις δω τον Σπύρο κουρασμένο, ο εφιάλτης ξαναέρχεται, σαν να θέλει να μου πει «ε, εδώ είμαι! Μην παίρνεις θάρρος…».
Θέλω μερικές φορές να γελάσω με κάτι αστείο και φοβάμαι. Θέλω να βγω με μια φίλη για ένα καφέ και νιώθω τύψεις και ένοχες κι αμέσως το ακυρώνω. Βλέπω γονείς ανέμελους στο δρόμο που περπατούν με τα παιδιά τους, βλέπω παιδιά που παίζουν στην παιδική χαρά, περνώ από το σχολείο του Σπύρου και ακούω παιδικές φωνές χαρούμενες και εμένα μου έρχονται δάκρυα στα μάτια, γιατί το μόνο που θυμάμαι είναι να τον τρυπάνε και εκείνος να με φωνάζει να μη φύγω από κοντά του. Αλλά δεν θέλω να είμαι αχάριστη. Ευχαριστώ το Θεό που είναι καλά και τον έχω κοντά μου, γιατί κάποια άλλα αγγελούδια δεν είναι δίπλα μας…
Τόσα συγκρουόμενα συναισθήματα μέσα μου! Πόνος με λίγη δόση από χαρά, πασπαλισμένος με μπόλικο φόβο και θυμό. Δε θέλω να γράφω μόνο στενάχωρα πράγματα. Θέλω να γράψω για τον ήλιο μια φορά, για τη θάλασσα που αγαπά ο Σπύρος, για το λούνα παρκ στη Θεσσαλονίκη που τόσο του αρέσει. Ειδικά στα ελεφαντάκια που ανεβοκατεβαίνουν: «Μαμά, κοίτα πόσο ψηλά πάω!».
Πρώτα ο Θεός, ίσως να γράψω και εγώ ένα post για όλα αυτά τα όμορφα.
Το email της Φανής είναι faniolakilkis@gmail.com.
