Καρκίνος… Πω-πω, μακριά από εμάς! Όλοι κάπως έτσι λέμε. Να όμως που μόλις ο Γιαννάκης μου έγινε δέκα μηνών, μου χτύπησε την πόρτα..
Καλοκαίρι του 2011: Σαν μωράκι είχε πρησμένη κοιλίτσα και σκληρή. Πάντα λέγαμε πως μάλλον έφαγε πολύ. Τον πήγα στη παιδίατρο, η οποία απλά μου είπε ότι έχουμε αέρια. Της πρότεινα να κάνουμε έναν υπέρηχο και μου απάντησε «Ας κάνουμε να σου φύγει η ιδέα». Και μας έστειλε στο Αγία Σοφία… Στο Παίδων, μαζί με το σύζυγο μου, πήγαμε και μας εξέτασε η εφημερεύουσα παιδίατρος, η οποία ψηλάφισε την κοιλίτσα του μωρού και κατευθείαν μας έστειλε για υπέρηχο. Μόλις κάναμε τον υπέρηχο, τον είδε και μας είπε πως το μωρό μου έχει διόγκωση συκωτιού και σπλήνας και πως θα νοσηλευτούμε.
Εκεί σταμάτησε να χτυπά η καρδιά μου. Και μπαίνοντας στην Ογκολογική Μονάδα «ΕΛΠΙΔΑ» ξανάρχισε να χτυπά μόνο για το παιδί μου! Εγώ και αυτός μαζί στη μάχη για ζωή. Πολλές χημειοθεραπείες, πολύς πόνος, πραγματικός αγώνας. Μείναμε εφτά μήνες, κάνοντας θεραπείες και παρακαλώντας ο μυελός μας να ήταν καθαρός από καρκινικά κύτταρα.
Η ζωή μας στο νοσοκομείο ήταν αξιοπρεπής, παρά τα όσα περνούσαμε. Όλο το προσωπικό μας φρόντιζε πάντα. Υποκλίνομαι! Και στους φίλους όλους και, προπαντός, στη γιατρό μας την κυρία Μοσχόβη.
Τελικά έφτασε η ώρα να πάμε σπίτι μας, μιας και όλα πήγαιναν καλά. Η διαδρομή από Γουδή μέχρι Πετρούπολη ήταν ένα ταξίδι που νόμιζα ότι το κάνω για πρώτη φορά. Φτάσαμε στο σπίτι, όπου είχαμε καθαρίσει και απολυμάνει τα πάντα, γιατί το ανοσοποιητικό του παιδιού και τα λευκά του ήταν χαμηλά. Από φαγητό, όλα βρασμένα, τίποτα ωμό (π.χ. λαχανικά, φρούτα).
Όμως στις είκοσι μέρες, έχοντας κάνει τις αιματολογικές εξετάσεις μας, κάτι δεν ήταν καλό. Και κάναμε ξανά εξέταση μυελού. Το αποτέλεσμα ήταν να γυρίσουμε και πάλι πίσω στο νοσοκομείο για περαιτέρω θεραπείες, γιατί τα καρκινικά κύτταρα δεν είχαν σκοτωθεί όλα. Ψυχολογία στα πατώματα, αλλά είπε «όχι, θα νικήσουμε!».
Μείναμε άλλους δύο μήνες στο νοσοκομείο. Και τώρα είμαστε στο σπιτάκι μας, έχοντας τελειώσει με τις θεραπείες και τα φάρμακα. Είμαστε ευτυχισμένοι και το φωνάζουμε από την πρώτη στιγμή που ο καταραμένος καρκίνος μας χτύπησε με αυτή τη μορφή: οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία.
Τώρα ο Γιαννάκης μου είναι 3 χρονών. Λένε πως τα πέντε χρόνια είναι επικίνδυνα. Εύχομαι να είναι έτσι. Εμείς, όμως, θα καρδιοχτυπάμε μια ζωή. Αυτές οι δραματικές εμπειρίες που ζήσαμε δε θα σβήσουν ποτέ!
Τώρα δεν στερώ τίποτα πια από το παιδί μου: παιδότοπο, λούνα παρκ. Συναναστρέφεται με παιδάκια, πάντα βέβαια με προσοχή όσον αφορά τις ιώσεις. Ζούμε μια φυσιολογική ζωή, αν και πάντα έχω βαθιά μέσα μου ένα φόβο για το κάθε τι. Δύναμή μου, η ανάσα του και το χαμόγελό του!
Κουράγιο σε όλες τις οικογένειες που ζουν αυτόν τον άνισο πόλεμο…
Κάσια Γρηγοράκη
Στο άκουσμα του καρκίνου για τη μικρή μου δυόμιση ετών έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Λευχαιμία η διάγνωση μετά από μια εξέταση που κάναμε για να δούμε τα επίπεδα σιδήρου επειδή περνάμε συμπλήρωμα μισό χρόνο. Χάνονται οι σκέψεις χάνονται όλα στο άκουσμα του καρκίνου,ένα κενό στο μυαλό μου και τα δάκρυα βροχή. Εύχομαι καμία μάνα μην το ζήσει ποτέ. Ότι ποιο άσχημο, και πελώριο για μια μάνα. Η Παναγία να βοηθήσει τα παιδάκια όλου του κόσμου γιατί είναι πάρα πολλά που παλεύουν με τον καρκίνο. Είναι αμαρτία μεγάλη.