Κλείνοντας σήμερα 4 χρόνια από την ημέρα του γάμου μου, από την μια χαίρομαι πολύ από την άλλη δυσκολεύομαι να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα που μπήκε στην ζωή μου σαν σεισμός ανατρέποντας ολόκληρη την ζωή μου. Η διάγνωση πέρυσι της νόσου του παιδιού μου. Η λευχαιμία λοιπόν ήταν και είναι μια πραγματικότητα που αναγκάστηκα να δεχτώ και να αντιμετωπίσω.
Ο καρκίνος είτε σε διαλύει είτε σε ενώνει για πάντα. Γνώρισα γονείς που ενώ ξεκίνησαν μαζί να ολοκληρώσουν την θεραπεία του παιδιού τους στην πορεία χώρισαν. Γνώρισα οικογένειες που μόνο η μάνα ήταν δίπλα στο παιδί της. Γνώρισα ανθρώπους που άφηναν μόνο το παιδί στην κλινική γιατί είχαν επιχειρηματικές δραστηριότητες και δεν μπορούσαν να χάσουν την πελατεία τους. Γνώρισα όμως και γονείς οικογένειες βράχους που ήταν εκεί για τα παιδιά τους.
Χωρίς τον σύζυγο μου δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω στην θεραπεία του παιδιού μου. Ήταν βράχος για την οικογένεια μας και όταν εγώ έχανα το κουράγιο μου ήταν εκεί για να μας φροντίσει και να μου δώσει κουράγιο ότι όλα θα πάνε καλά. Ο καλός καπετάνιος άλλωστε στα δύσκολα φαίνεται.
Νιώθω τυχερή που παρόλο που περάσαμε δύσκολα, καταφέραμε να ανέβουμε τον δικό μας Γολγοθά. Βοήθησαν βέβαια και οι συγγενείς μας, αλλά εάν σε αυτές τις περιπτώσεις, η οικογένεια δεν είναι δυνατή δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις αυτή την κατάσταση.
Από την άλλη πλευρά έχεις να αντιμετωπίσεις τους υπόλοιπους που θεωρούν ότι επειδή τώρα όλα τελείωσαν, η ζωή σου μπήκε ξανά στους φυσιολογικούς ρυθμούς και απαιτούν από εσένα να τους δώσεις την σημασία που θέλουν.
Για έναν γονιό που το παιδί του νόσησε από κάτι τόσο δυνατό δεν υπάρχει επιστροφή στην πραγματική ζωή. Και δεν υπάρχει επιστροφή γιατί απλά δεν είσαι ο ίδιος. Γιατί έχεις δεχθεί τόσο σωματικό και ψυχικό πόνο που κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει. Ούτε και εσύ όμως έχεις την διάθεση να ασχοληθείς με ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν ούτε έχεις την διάθεση πάντα να συγχωρείς τους άλλους.
Δεν έχεις την ψυχολογική αντοχή να ασχοληθείς με τα μικρά ζητήματα που απασχολούν τους υπόλοιπους. Έχεις άγχος μη τυχόν και ξεχάσεις κάποιο φάρμακο, μη τυχόν και επιστρέψει ο εφιάλτης. Έχεις άγχος για τυχόν παρενέργειες από τα φάρμακα. Γιατί το παιδί σου δεν πέρασε ένα συνάχι ούτε πήρε μια απλή αντιβίωση για να θεραπευτεί.
Έτσι λοιπόν, μετά από τέσσερα χρόνια γάμου και ενός χρόνου διάγνωσης από την λευχαιμία της κόρης μου, έχω να πω ότι ναι, η ζωή μου έχει πλέον αλλάξει και άλλαξε βίαια.
Αισθάνομαι πιο δυνατή ως άνθρωπος. Κατάλαβα σε αυτή την δοκιμασία ποιοι ήταν κοντά μας και ποιοι όχι.
Μαμά Έφη
