Ένα πρότυπο της εφηβείας μου ήταν η γαλλο-εβραια Σιμον Βειλ, πρόεδρος τότε του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Έβλεπα την επιφάνεια, την εικόνα δηλαδή μιας έξυπνης, δυναμικής , πετυχημένης πολιτικού που κατάφερε να αναδειχθεί στο κορυφαίο αυτό αξίωμα μετά από τα στρατόπεδα των ναζί και παραγκωνίζοντας πολλούς άνδρες, πράγμα πολύ δύσκολο όχι μόνον για την εποχή εκείνη αλλά και για σήμερα! Στο σχολείο, το πανεπιστήμιο, τα συνδικαλιστικά και αργότερα στον επαγγελματικό στίβο πάντα ανταγωνιζόμουν με άνδρες! Και πάντα με αξιώσεις χωρίς να πιστεύω ότι υστερώ σε κάτι!
Όταν όμως στα τριάντα πέντε μου έγινα μάνα κατάλαβα ότι σε κάτι υστερούσα! Ήμουν μάνα! Δούλευα μέχρι μια μέρα πριν τον τοκετό και επέστρεψα στο γραφείο 20 μέρες μετά απ’ αυτόν και στα δυο μου παιδιά. Κι επειδή δεν είχα μάνα και πεθερά ήμουν αναγκασμένη να προσλάβω νταντά για τα παιδιά μου. Η δουλειά στο γραφείο λιγόστεψε ,δεν μπορούσα πια να ανταποκριθώ με ίδιο ρυθμό στις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις… Ήρθε κι η κρίση….
Κι εκεί που τα έβγαζα πέρα με το ζόρι ήρθε κάτι συγκλονιστικό, φοβερό! Η “επάρατη νόσος” που λένε και φτύνουν τον κόρφο τους. Η κακιά η αρρώστια. Ε, ναι αυτό! Ήρθε ο καρκίνος του παιδιού μου! Αρρώστησε με λευχαιμία ο τετράχρονος τότε γιόκας μου! Πάγωσε ο χρόνος! Το γραφείο; Ποιο γραφείο;
Όλα εξαφανίστηκαν από μπροστά μου! Οκτώ μήνες εσώκλειστη στο παιδοογκολογικο! Και μόλις βγήκαμε από εκεί, εδώ και 18 μήνες, στο σπίτι με το παιδί! Έχω να πατήσω σε δικαστική αίθουσα πάνω από δυο χρόνια! Έκανα αυτό που κάνει κάθε μάνα! Όχι επειδή της επιβάλλεται από ηθικούς ή κοινωνικούς κανόνες αλλά επειδή δεν μπορεί παρά να βρίσκεται κοντά στο παιδί της που παλεύει για τη ζωή του !
Τώρα από Σεπτέμβρη, όταν ο μικρός μου γιος θα αρχίσει το σχολείο πρέπει να ξαναρχίσω απ’ τη αρχή στο δικηγορικό μου γραφείο…
Οι φιλοδοξίες μου μπήκαν στον πάγο! Πήγε περίπατο πια ανεπίστρεπτη η εικόνα της ατρόμητη , δυναμικής δικηγόρου! Θυσιάστηκε μπροστά στο χαμόγελο του γιου μου! Και δεν μετανιώνω! Θα το ξανάκανα! Πάλι έτσι θα ζούσα….
Δέσποινα Κωσταντινίδου
