Μετά από 4,5 χρόνια αγώνα ενάντια στον καρκίνο ο Αντώνης απέδειξε, άλλη μια φορά, ότι η δύναμη του είναι αστείρευτη. Εχθές τον καμάρωσα πρώτη φορά στην σχολική γιορτή.
Τα συναισθήματά μου; Υπερηφάνεια, συγκίνηση, αγάπη, θαυμασμός, για το αντράκι μου που μέσα σε ένα μήνα κατάφερε και ενσωματώθηκε σε μια ήδη δεμένη ομάδα. Που τα κατάφερε, και δεν είναι πια μέσα στο νοσοκομείο. Όμως κάπου στο βάθος, ένιωσα και φόβο, αγωνία μήπως του χρόνου γίνει κάτι και δεν είναι στην επόμενη σχολική γιορτή. Το ξεπέρασα, σύντομα, δεν ήθελα τίποτα να μου χαλάσει τη στιγμή.
Θαύμασα τον Αντώνη και όλα τα παιδιά , σε μια γιορτή που αναδείκνυε τον πολιτισμό μας! Τα παιδιά, μας θύμισαν τις ρίζες μας , μας πέρασαν το μήνυμα …λίγο ακόμα, Ελλάδα , λίγο ακόμα και θα σηκωθούμε λίγο ψηλότερα… Και βλέποντας τα δεν μπορούμε παρά να τα ακούσουμε, να τα εμπιστευτούμε, γιατί αυτά είναι το μέλλον μας!
Και, ναι, έχουμε μέλλον, γιατί τα παιδιά μας δεν τα τρομάζουν αδέσποτες σφαίρες, δεν διστάζουν να παλέψουν με τον καρκίνο.
Εμείς πρέπει να μάθουμε να τα ακούμε, να τα εμπιστευόμαστε, και να είμαστε ένα βήμα πίσω από αυτά, να τα ακολουθούμε και να τα στηρίζουμε. Να τα βοηθήσουμε να πετύχουν το στόχο τους. Να χτίσουν το μέλλον μας! Λίγο ακόμα κουράγιο…να νικήσουμε τον καρκίνο. Λίγο ακόμα να ξεπεράσουμε τα εμπόδια. Λίγο ακόμα, για να σταθούμε στα πόδια μας. Λίγο ακόμα για να πραγματοποιηθούν τα όνειρα μας. Λίγο ακόμα…
Αυτό το μάθημα πήρα σήμερα από το αντράκι μου , τον ήρωα μου, και τους συμμαθητές του που τον αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή. Αυτό το μάθημα σας μεταδίδω.
Θα είμαι πάντα υπερήφανη για εσένα Αντώνη, θα είμαι πάντα υπερήφανη για όλα τα παιδιά του κόσμου, που μας οδηγούν μπροστά και μας δείχνουν κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, ότι η ζωή είναι μπροστά και ότι είναι μικρή για να μιζεριάζουμε!
Να πάρουμε όλοι παράδειγμα από τα παιδιά.
Αυτά ξέρουν να ζουν.
Λίγο ακόμα λοιπόν… Καλό καλοκαίρι!
Μαμά Άννα
