Συγγνώμη για τον τραγικό τίτλο, αλλά θα ήθελα να διαβάσουν αυτό το κείμενο όσο δυνατόν περισσοτεροι άνθρωποι, γιατί είμαι σίγουρη ότι η ενημέρωση μπορεί να σώσει ζωές. Όντως βέβαια το παιδί μου έχει καρκίνο αλλά είναι ένα γεγονός που έχουμε ήδη αποδεχτεί και προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε με χαμόγελο και αισιοδοξία.
Ορίστε λοιπόν η ιστορία μας εν συντομία:
Η μικρούλα μου μέχρι τα έξι της χρόνια ήταν ένα γλυκό, ήσυχο και χαρούμενο κοριτσάκι. Χωρίς σοβαρά προβλήματα υγείας, όλα κυλούσαν ήρεμα και όμορφα. Οι αιματολογικές της εξετάσεις πάντα άψογες. Το καλοκαίρι πήγαμε διακοπές, ολα καλά, η μικρή έχασε ένα κιλό και γενικά δεν είχε όρεξη για φαγητό αλλά θεωρήσαμε πως περνάει μια από τις γνωστές φάσεις ανορεξίας που περνάνε τα περισσότερα παιδάκια. Επίσης, όταν την βλέπαμε με το μπικινάκι της, παρατηρούσαμε πως τα πλευρά της ήταν άνισα μεταξύ τους, κάπως σαν να προεξείχε η μία πλευρά, αλλά θεωρήσαμε πάλι πως ήταν κι αυτό στα πλαίσια της ανάπτυξης. Σκεφτόμουν μάλιστα να ρωτήσω κανέναν ορθοπαιδικό κάποια στιγμή. Τι ηλίθια!
Τέλη Αυγούστου πήγαμε στον παιδίατρο για να πάρουμε βεβαίωση για το σχολείο. Ο γιατρός την βρήκε εξαιρετικά υγιή, με μάλωσε που το παράκανα με την υγιεινή διατροφή και έχασε ένα κιλό το παιδί (!) και τέλος ψηλάφησε την κοιλιά της και την βρήκε μαλακή και ωραία (!!). Το γεγονός πως το παιδί είχε 12 πίεση δεν τον ανησύχησε, επειδή ήταν μέσα στα φυσιολογικά όρια και θα είχε νόημα μονο αν το παιδί είχε κάποιο νεφρολογικό πρόβλημα(!!!).
Όλα ωραία λοιπόν, ησύχασα κι εγώ από τις ανησυχίες που είχα, σκεφτηκα για άλλη μια φορά πως δεν πρέπει να γινόμαστε υστερικοί με την υγεία των παιδιών μας και η ζωή συνεχίστηκε…
…μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου, όπου η μικρή μου παραπονέθηκε πως ώρες ώρες πονάει η μέση της σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Σαν πανέξυπνη μαμά που είμαι (τρομάρα μου), σκέφτηκα πως έπαθε ουρολοίμωξη και έστειλα μια γενική ούρων. Η οποία (όλως παραδόξως) βγήκε καθαρή. Πάλι όλα καλά λοιπόν!
Σε πέντε μέρες όμως η μικρή άρχισε να πονάει πιο συχνά, τώρα και στην κοιλιά. Αυτήν τη φορά,σκέφτηκα ότι σίγουρα θα φταίει η δυσκοιλιότητα. Της έβαλα κι εγώ το γνωστό μας από παλιά υποθετάκι γλυκερίνης και περίμενα. Εκανε τα κακάκια της η μικρή αλλά ο πόνος-πόνος. Το επόμενο βήμα, λοιπόν, να πάμε στον παιδίατρο.
Την έβαλα στην μπανιέρα να της κάνω ένα ντουζάκι πριν φύγουμε. Άνοιξα το νερό να τρέχει, την έβρεξα και εκεί… τελείωσαν όλα. ΟΛΑ. Η ευτυχία, η ζωή όπως την ήξερα, ότι είχα ζήσει μέχρι τότε, σκόνη. Δεν έχει νόημα να περιγράψω πως ένιωσα μόλις είδα αυτό που είδα, δεν μπορώ άλλωστε αλλά ούτε και είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι πως μέσα στην κοιλιά του μωρού μου υπήρχε ένας τεράστιος όγκος! Ενας όγκος μεγάλος σαν τούβλο!
Δεν ξέρω πως φτάσαμε στο νοσοκομείο, δε θυμάμαι και πολλά. Θυμάμαι να ζαλίζομαι τρομερά και να προσπαθώ να κάνω τον καραγκιόζη στο παιδί να μην τρομάξει. Θυμάμαι τον άντρα μου να λυγίζει και να σηκώνεται από μόνος του να μην τον δει το παιδί. Θυμάμαι το σοκαρισμένο πρόσωπο της γιατρού. Αυτά.
Ένας απλός υπέρηχος έδειξε αυτό που ήταν ολοφάνερο. Όγκος στο νεφρό. Και αυτό ήταν το λιγότερο. Οι επόμενες εξετάσεις έδειξαν τα χειρότερα: μετάσταση στους πνεύμονες.
Από κει και πέρα, άρχισε ο αγώνας (αυτή όμως είναι άλλη ιστορία).
Ανοιχτή βιοψία (μέγα λάθος), χημειοθεραπεία για να μικρύνει ο όγκος, εγχείρηση και ξανά χημειοθεραπεία για έξι μήνες και καπάκι ακτινοθεραπεία. Όσοι τα πέρασαν τα ξέρουν.
Καλά τα πάει η μικρή, είμαστε πια πολύ αισιόδοξοι. Τα ποσοστά επιτυχίας, δηλ.θεραπείας σε πρώτη φάση και μη υποτροπής για τα επόμενα χρόνια, σύμφωνα με τις έρευνες είναι 40% -60% για αυτό το στάδιο. Αφού όμως τα πήγε καλά μέχρι τώρα, ελπίζουμε κι εμείς.
Το θέμα είναι πώς μπορεί να είμασταν τόσο χαζοί;
Γιατί να μην το καταλάβουμε;
Γιατί να μην πάει το μυαλό μας;
Γιατί να νομίζω πως αυτά τα πράγματα συμβαίνουν μόνο στους άλλους και όχι στο δικό μου παιδι;
Γιατί δεν την πήγα σε εκείνον τον ορθοπαιδικό που ήθελα; Θα το καταλάβαινε αμέσως ο άνθρωπος.
Γιατί η παιδίατρος δεν έκανε σωστή ψηλάφιση, μόλις έναν μήνα πριν και δεν κατάλαβε τίποτα; Θα είχαμε γλυτώσει την μετάσταση.
Γιατί δεν κάναμε έναν απλό υπέρηχο; 50 ευρώ κοστίζει. Θα ήμασταν στο πρώτο στάδιο και θα είχαμε ποσοστό επιτυχίας 90%.
Γιατί να μην είμαστε λίγο υποψιασμένοι με αυτά τα θέματα;
Γι’ αυτό μανούλες και μπαμπάδες, αν έχετε μικρά παιδάκια μέχρι εφτά χρονών (είναι πολύ πιο σπάνιο σε μεγαλύτερη ηλικία), μια απλή ψηλάφιση σώζει. Δε χρειάζεται πανικός, δε χρειάζονται γνώσεις, δε χρειάζεται φόβος.
Βάλτε τα παιδάκια να ξαπλώσουν, τάχα για να τα χαιδέψετε και απλώς πατήστε με τα δάχτυλα όλη την κοιλιά. Ξεκινήστε από κάτω ακριβώς απ’τα πλευρά και συνεχίστε σε όλη την κοιλιά. Σταθερό και βαθύ πάτημα μέχρι όσο πιο βαθειά πάει. Μη φοβάστε, δεν πονάει.
Ακόμα καλύτερα, ζητήστε από τον παιδίατρο να κάνει ψηλάφιση και να σας δείξει πως γίνεται. Αν σας κοροιδέψει, μουτζώστε τον κι αλλάξτε παιδίατρο.
Ακούστε τα καμπανάκια που χτυπάνε μέσα σας. Τέρμα πια τα γνωστά, δεν έχει τίποτα το παιδί σου, μια χαρά είναι το παιδί σου. Όχι. Και σε όλες μου τις απορίες θα απαντήσεις και πίεση θα του πάρεις κάθε φορά και ψηλάφιση θα του κάνεις κάθε φορά και θα μου γράψεις και όλες τις εξετάσεις που χρειάζονται. Και όταν ανησυχώ για κάτι, απαιτώ να με ακούσεις με σεβασμό και με προσοχή, γιατί οι μάνες ξέρουν καλύτερα.
Αν θα οδηγηθούμε έτσι σε υπερβολές; Σίγουρα. Μα λέτε να με νοιάζει τώρα πια αν είμαι υπερβολική; Φτάνει να μη μεταδώσω το άγχος στο παιδί μου και πιστέψτε με, τα έχω πάει πολυ καλά σε αυτό το θέμα τουλάχιστον. Η μικρή παίζει αμέριμνη σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Ψάξτε στο ίντερνετ, βρείτε πληροφορίες για τον παιδικό καρκίνο. Δυστυχώς, δεν είναι τόσο σπάνιος όσο νομίζουμε. Και ναι είναι ιάσιμος. Αρκεί να γίνει έγκαιρη διάγνωση. Όσο αργείς,τόσο μειώνονται τα ποσοστά.
Ευαισθητοποιηθείτε! Γίνετε μέλη σε συλλόγους γονέων με παιδια που πάσχουν από νεοπλασματικές ασθένεις. Η Λάμψη και η Φλόγα είναι ίσως οι δυο πιο αντιπροσωπευτικοί με ιστοσελίδες και σελίδες στο facebook. Κάντε like σε σελίδες που δημιουργήθηκαν με σκοπό να στηρίξουν, ηθικά και οικονομικά,παιδιά που πάσχουν. Και θα βοηθήσετε και θα ενημερωθείτε.
Και το πιο σημαντικό: μη μας ξεχνάτε στις προσευχούλες σας. Βάλτε και τα παιδάκια σας να παρακαλέσουν τον Χριστούλη, αυτά τα ακούει πιο πολύ. Εύχομαι όλα αυτά να μην σας αγγίξουν ποτέ προσωπικά. Ας είμαστε εμείς οι τελευταίοι στη γη που τα περνάμε. Συγνώμη αν σας στεναχώρησα και σας κούρασα. Ευχαριστώ πολύ!
Μια μαμά
(Αναδημοσίευση από http://www.eimaimama.gr)
