Νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κλινικής Ογκολογίας, έδειξε ότι οι γονείς και τα αδέλφια των παιδιών με καρκίνο μπορεί να έχουν προβλήματα με άγχος, στρες και άλλα θέματα ψυχικής υγείας πολύ καιρό μετά την αρχική διάγνωση του καρκίνου.
Σύμφωνα με την μελέτη είναι υψηλά τα ποσοστά επισκέψεων σε γιατρό ψυχικής υγείας μεταξύ των μελών της οικογένειας μέχρι και 20 χρόνια αργότερα.
Εξετάστηκαν δεδομένα υγείας για 4.773 μητέρες και 7.897 αδέλφια παιδιών με διάγνωση καρκίνου μεταξύ 1998 και 2014 στο Οντάριο.
Διαπιστώθηκε ότι οι μητέρες των παιδιών με διάγνωση καρκίνου είχαν 40% υψηλότερο ποσοστό επισκεψιμότητας σε γιατρούς σχετικούς με την ψυχική υγεία, σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό. Τα αδέρφια είχαν 10% υψηλότερο ποσοστό από αυτές τις επισκέψεις στους οικογενειακούς γιατρούς ή τους ψυχιάτρους.
Επιπλέον, αυτά τα αυξημένα ποσοστά παρέμειναν μέχρι και 20 χρόνια μετά την διάγνωση του καρκίνου. (Οι ερευνητές δεν μπόρεσαν να εξαγάγουν στοιχεία για τους πατέρες.)
«Οταν υπάρχει διάγνωση καρκίνου παιδιών στην οικογένειά σας, φυσικά αυτό θα επηρεάσει την ψυχική σας υγεία. Αυτό που μας εκπλήσσει λίγο είναι ότι ο αυξημένος ρυθμός παρατηρήθηκε αρκετό καιρό μετά την αρχική διάγνωση», δήλωσε ο συγγραφέας και Ογκολόγος Sumit Gupta, συνεργατικός επιστήμονας στο The Hospital for Sick Children στο Τορόντο και βοηθός επιστήμονας στ Ινστιτούτο Κλινικών Αξιολογητικών Επιστημών.
Αναρωτιόμαστε όμως τι γίνεται με τους πατεράδες.
Τα ευρήματα υποδεικνύουν ότι υπάρχει ανάγκη να διασφαλιστεί η μακροπρόθεσμη πρόσβαση των μελών της οικογένειας παιδιατρικών ασθενών με καρκίνο σε πόρους ψυχικής υγείας, δήλωσε ο Δρ Gupta, ο οποίος είναι επίσης αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα παιδιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο.
Παρόλο που ορισμένα νοσοκομεία προσφέρουν επί του παρόντος στήριξη στις οικογένειες, είπε, η επαφή αυτών των οικογενειών με τα νοσοκομεία τείνει να μειώνεται μετά τη λήξη της θεραπείας του παιδιού τους.
Ο Δρ Gupta πρόσθεσε ότι υπάρχει επίσης ανάγκη να διερευνηθούν τρόποι παρέμβασης, ενώ το παιδί εξακολουθεί να λαμβάνει θεραπεία ή αμέσως μετά τη θεραπεία, ώστε να μειώσει τον κίνδυνο των μελών της οικογένειας να βιώσουν αργότερα προβλήματα ψυχικής υγείας.
Η μελέτη, υπό την καθοδήγηση των SickKids και του ICES, χρησιμοποίησε δεδομένα νοσοκομείων και αρχεία γεννήσεων για να εντοπίσει τις μητέρες και τα αδέλφια των παιδιών που είχαν διαγνωστεί με καρκίνο. Στη συνέχεια, οι ερευνητές εξέτασαν τον αριθμό επισκέψεων σε ψυχίατρο ή οικογενειακό γιατρό για λόγους ψυχικής υγείας – που έγιναν μετά τη διάγνωση ενός παιδιού από τις μητέρες και τα αδέλφια τους, σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό. Επίσης, εξέτασαν τους αριθμούς των «σοβαρών ψυχιατρικών περιστατικών», που ορίζονται ως επισκέψεις ψυχιατρικών υπηρεσιών έκτακτης ανάγκης, ψυχιατρικές νοσηλείες και αυτοκτονίες.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι μητέρες και τα αδέλφια δεν είχαν υψηλότερα ποσοστά σοβαρών ψυχιατρικών επεισοδίων. Ωστόσο, οι μητέρες είχαν περισσότερες επισκέψεις σε αυξημένο ρυθμό που παρέμεινε σταθερός με την πάροδο του χρόνου (1.056 επισκέψεις ανά 1.000 άτομα-έτη, έναντι 766 επισκέψεων). Στα αδέλφια, τα ποσοστά αυτών των επισκέψεων ξεπέρασαν τα ποσοστά των ελέγχων, ξεκινώντας περίπου 15 χρόνια μετά τη διάγνωση (104 επισκέψεις ανά 1.000 άτομα-έτη, έναντι 95). Περισσότερο από το ήμισυ των εξωτερικών επισκέψεων από μητέρες και αδέλφια ήταν για διαταραχές άγχους.
Στο παιδικό νοσοκομείο του Μόντρεαλ, η παιδοψυχολόγος Cécile Rousseau, η οποία δεν συμμετείχε στη μελέτη, δήλωσε ότι ακόμη και αν τα αδέλφια μπορεί να μην καταλάβουν πλήρως την κατάσταση, μπορούν να αισθανθούν την ανησυχία των γονέων τους και αυτό το άγχος μπορεί να είναι μεταδοτικό. Ενθαρρύνει τους γονείς να επιβεβαιώσουν στα παιδιά τους, αναγνωρίζοντας ότι ανησυχούν ότι δεν είναι λάθος δικό τους και ότι τους αγαπούν.
«Λέγοντας στα παιδιά,« όχι, όχι, όλα είναι εντάξει », όπως κάνουν πολλοί γονείς σε καταστάσεις καρκίνου, νομίζω ότι αυτό είναι πολύ αγχωτικό επειδή τα παιδιά γνωρίζουν ότι κάτι δεν είναι εντάξει», δήλωσε η Δρ Rousseau.
Για την Αντόνια Πάλμερ, μητέρα τριών παιδιών στο Mississauga, Ont. τα ευρήματα της μελέτης επιβεβαιώνουν ότι δεν είναι μόνη της και συνεχίζει να αγωνίζεται για την ψυχική της υγεία, παρόλο που το παιδί της ολοκλήρωσε την θεραπεία του καρκίνου πριν από χρόνια.
Ο μεγαλύτερος γιος της κυρίας Palmer Nate Hudson, 12 ετών, διαγνώστηκε στην ηλικία 2 με Στάδιο 4, υψηλού κινδύνου νευροβλάστωμα, έναν συμπαγή καρκίνο όγκου. Για πέντε χρόνια, υποβλήθηκε σε εντατικές, σύνθετες και επώδυνες θεραπείες που έσωσαν τη ζωή του, αλλά τον άφησαν με μακροπρόθεσμες επιπτώσεις, συμπεριλαμβανομένης της βαθιάς απώλειας ακοής.
Η κ. Πάλμερ δήλωσε ότι κατά την διάρκεια της θεραπείας προσπάθησε να βάλει ένα γενναίο πρόσωπο και συχνά έκρυψε τους φόβους, την οργή και την απογοήτευση από την οικογένειά της.
«Μόλις τελειώσει η θεραπεία, πρέπει να αντιμετωπίσετε όλα αυτά τα συναισθήματα» είπε, και θυμάται ότι κατέρρευσε μια μέρα στο πάτωμα της κουζίνας, φωνάζοντας και νιώθοντας αδύναμη και συγκλονισμένη.
Η κ. Palmer είπε ότι ο σύζυγός της Aaron Hudson βίωσε επίσης άγχος και ενώ οι μικρότεροι γιοι τους, ο Alex, 10 και ο Jonathan, 7, έχουν αναπτύξει μια ισχυρή αίσθηση ενσυναίσθησης και βίωσαν επίσης πολύ άγχος.
«Έχω ακόμα μέρες που αγωνίζομαι να το ξεπεράσω», είπε η κα Πάλμερ. «Ακόμη και όταν η θεραπεία τελειώσει, δεν φεύγει ποτέ. Δεν τελειώνει ποτέ. Δεν κλείνει το κεφάλαιο για τον παιδιατρικό καρκίνο».
