8/7/2009! Όχι δεν έχω χάσει το μυαλό μου …όχι ακόμα! Μια από τις πιο σημαντικές ημερομηνίες στη ζωή μου! Η μέρα που γεννήθηκε ο ήρωας μου, ο Αντώνης!
Σήμερα γιορτάσαμε τα γενέθλιά του στο νοσοκομείο.
Και ναι, δεν είναι η πρώτη φορά! Ελπίζω μόνο να είναι η τελευταία! Δεν μπορούσαμε να κάνουμε πολλά πράγματα αφού λόγο μιας ίωσης μόνο μέσα στο δωμάτιο μπορούσαμε να σβήσουμε τα κεράκια μας! Ήρθαν λοιπόν οι γιατροί μας, οι νοσηλεύτριες μας και όλοι μαζί σβήσαμε τα κεράκια για τα 6α γενέθλια του Αντώνη! Στολίσαμε το δωμάτιο, φάγαμε, και κλείσαμε με μία υπέροχη κατασκευή που έκανε με τη φίλη μας τη Δέσποινα! Το ευχαριστήθηκε αν και τα μάτια του έχουν πάντα μια θλίψη, γιατί θέλει να φύγει εννοείται από το νοσοκομείο, βαριέται όπως λέει, και πολύ λογικό το βρίσκω!
Τις ευχές μου για εκείνον, τις ξέρει. Νομίζω όλοι τις ξέρετε! Θα κλείσω λέγοντας αυτό :
Η υποτροπή έφερε ξανά τούμπα τη ζωή μας! Μας ζορίζει, μας τρομάζει! ΑΛΛΑ….. μετά και το προχθεσινό δώρο που έκανε ο Αντώνης πρώτα απ’όλα στον αυτό του και μετά σε εμάς, με έναν καθαρό πια μυελό, χαμογελάμε! Λέμε ότι η ζωή συνεχίζεται, είμαστε εδώ και παλεύουμε και κάποια στιγμή θα ανταμειφτούμε! Γι αυτό μην το βάζετε κάτω για κανένα λόγο!
Άννα
