Η δική μας περιπέτεια με την αρρώστια του Βασίλη ξεκίνησε στις 28 Ιανουαρίου του 2013. Μπορεί να έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος, αλλά οι μνήμες είναι ακόμα νωπές στο μυαλό μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που μας ανακοίνωσαν οι γιατροί πως το παιδί μας πάσχει από Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία. Μπορεί οι προγνώσεις να ήταν υπέρ μας, γιατί είναι σε καλή ηλικία, γιατί διαγνώστηκε νωρίς, γιατί τα φάρμακα είναι εξελιγμένα κ.ά., η μαχαιριά στην καρδιά, όμως, πόνεσε το ίδιο…
Δεν θα ξεχάσω τα άπειρα δάκρυα που έχυσα σε δύο μέρες, τα άυπνα βράδια που πέρασα προσπαθώντας –μάταια πάντα– να βρω το λόγο που συμβαίνουν όλα αυτά. Και αφού ανασυγκροτηθήκαμε και βάλαμε τη μάσκα με το χαμόγελο, ξεκινήσαμε τις θεραπείες.
Δεν έφτανε που είχα ένα παιδί να παλεύει για τη ζωή του, αναγκάστηκα να αφήσω πίσω μου και ένα άλλο, που δεν είχε προλάβει να απογαλακτιστεί. Η μικρή μου Λουίζα ήταν μόλις 3,5 μηνών. Η καρδιά μου για άλλη μια φορά κόπηκε στα δύο. Την αποχωρίστηκα πριν καν προλάβω να τη χαρώ λίγο στην αγκαλιά μου. Τη φροντίδα της ανέλαβαν τα πεθερικά μου και ο άντρας μου.
Προσπάθησα να επικεντρωθώ στη φροντίδα του Βασίλη, που με χρειαζόταν δίπλα του πιο πολύ από ποτέ. Έπρεπε να ανέβουμε μαζί αυτόν τον Γολγοθά. Έτσι και έγινε. Πάντα μαζί, σε χαρές και δυσκολίες, χέρι-χέρι. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως τα μάτια μου δεν γέμιζαν δάκρυα κάθε φορά που η σκέψη μου πήγαινε στο Λουιζάκι. Ευτυχώς, τα πράγματα πήγαν πολύ καλά, η θεραπεία τελείωσε και η οικογένεια ενώθηκε ξανά!
Όλη αυτή η εμπειρία με έκανε πιο δυνατό άνθρωπο, μας ένωσε πιο πολύ σαν οικογένεια και μας έκανε να αναθεωρήσουμε τις αξίες της ζωής. Δυστυχώς, θεωρούμε πως η υγεία είναι κάτι το δεδομένο και το αυτονόητο. Βλέποντας, όμως, το Βασίλη, αλλά και τόσα άλλα παιδιά, να παλεύουν με τον καρκίνο (χωρίς να ξέρουν καν τι είναι ή τι σημαίνει), άλλαξα τελείως σαν άνθρωπος. Καταρχάς, ευχαριστώ τον Θεό που η δοκιμασία μας ήταν σχετικά «μικρή και εύκολη». Το ξέρω πως ακούγεται πολύ εγωιστικό, αλλά με τόσα που έχουν δει τα μάτια μου μέσα στο «Ελπίδα» κάνω τον σταυρό μου και λέω «ευτυχώς, ήταν μόνο μια λευχαιμία»…
Βέβαια, τίποτα δεν έχει τελειώσει και τίποτα δεν αποκλείεται να συμβεί. Έχουμε μπροστά μας έναν ακόμα χρόνο θεραπείας και 3 χρόνια παρακολούθησης της ασθένειας. Όσο και αν έχουμε πείσει τους εαυτούς μας πως όλα καλά θα πάνε, πάντα θα υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως κάτι μπορεί να στραβώσει. Ο χρόνος θα δείξει τελικά….
Κατερίνα Μωραγιάννη
