Καλησπέρα σε όλους τους γονείς που υποφέρουν, που παλεύουν, που αγωνιούν κάθε μέρα για το παιδί τους! Εμείς οι άντρες στα λόγια συνήθως δεν είμαστε καλοί, όπως δεν είμαστε και τόσο δυνατοί όσο οι γυναίκες…
Εγώ, τουλάχιστον, όταν μας ανακοίνωσαν την ασθένεια (οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία) της 2,5 χρονών κόρης μου, έκανα για να μιλήσω 15 μέρες, κλείστηκα στον εαυτό μου με μόνη συντροφιά τα τσιγάρα μου και έψαχνα, όπως όλοι, τα «γιατί;».
Μέχρι και σήμερα προσπαθώ να ξεχάσω τις μέρες που οδηγούσα το αυτοκίνητο, είχα τη φωτογραφία της κόρης μου μπροστά μου και από τα βουβά δάκρυα δεν έβλεπα τον δρόμο. Πόσες φορές για μια απόσταση 2 χιλιομέτρων έκανα να φτάσω και 2 ώρες!
Η αλήθεια είναι ότι σήμερα, μπαίνοντας πια στη συντήρηση, εκείνες οι εφιαλτικές μέρες πολλές φορές μου χαλάνε μια όμορφη στιγμή! Καθημερινά παρακαλώ το Θεό να μην της ξανασυμβεί τίποτα, να είναι γερή, να την δω να μεγαλώνει…
ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ ΒΑΣΙΑ ΜΟΥ!
Ο πατερούλης σου
Γιώργος Χατζηδήμου
