Να που έφτασε η στιγμή να πάει σχολείο και η αδερφή του Αντώνη, η Μαρίλια! Ενθουσιασμένη για την πρώτη της μέρα, ξεκίνησε σήμερα το πρωί για τον παιδικό σταθμό, όπου θα γνώριζε τη δασκάλα της και θα έκανε καινούριους φίλους.
Στη διαδρομή για το σχολείο πέρασαν αστραπιαία οι παρακάτω σκέψεις από το μυαλό μου: Θα τα καταφέρει; θα προσαρμοστεί εύκολα;
Η μαμά, λοιπόν, γεμάτη άγχος. Και θα σας πω για ποιο λόγο: Ξέρω πολύ καλά πως αυτός ο τελευταίος ενάμισης χρόνος δεν ήταν εύκολος. Όχι μόνο για τον Αντώνη, που παλεύει με τον καρκίνο, αλλά και για τη Μαρίλια, που δεν μας είχε κοντά της όσο θα έπρεπε και που το μεγαλύτερο από αυτό το διάστημα ήταν και αυτή, όπως όλοι μας, απομονωμένη. Απομονωμένη από τους γύρω μας, για να μη μεταφέρουμε μικρόβια στον Αντώνη όταν έπαιρνε τις χημειοθεραπείες. Και το βασικότερο: δεν είχε καμία επαφή με παιδιά!
Όσο σκεφτόμουν όλα αυτά, το άγχος μου μεγάλωνε. Εξάλλου, αυτός ήταν και ο λόγος που το θέμα του Αντώνη και οι συνθήκες, ο τρόπος ζωής μας, το τελευταίο διάστημα, ήταν η πρώτη συζήτηση που έκανα με την παιδαγωγό της. Ο Αντώνης είναι αυτός που πέρασε πιο δύσκολα από όλους μας, αυτό είναι σίγουρο, αλλά και η Μαρίλια υπέστη συνέπειες από την όλη κατάσταση και δεν ξέρουμε σε τι βαθμό την έχουν επηρεάσει, ούτε πότε και ποιές αντιδράσεις μπορεί να βγάλει. Αυτό της είπα με λίγα λόγια.
Τελικά όλα πήγαν καλά! Η Μαρίλια ήταν κάτι παραπάνω από άψογη στην πρώτη της επαφή με το σχολείο. Η παιδαγωγός της μου είπε τα καλύτερα. Ότι συμμετείχε σε όλες τις δραστηριότητες, ήταν υπάκουη και πολύ συνεργάσιμη. Η δασκάλα της ήταν απόλυτα ικανοποιημένη, η «κουκουβάγια μάνα» απόλυτα υπερήφανη και, το βασικότερο, η ίδια η Μαρίλια χαρούμενη και ενθουσιασμένη για τη νέα της εμπειρία!
Έτσι, φεύγοντας από τον παιδικό σταθμό, όλο μου το άγχος, οι φόβοι και οι ανησυχίες μου, εξανεμίστηκαν. Και ένα μεγάλο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου! Θα μου επιτρέψετε να πω ένα «Μπράβο Μαρίλια!» και να ευχηθώ σε όλα τα παιδάκια καλή σχολική χρονιά!
Άννα
