Καρκίνος, λευχαιμία, λέξεις γνωστές σε εμένα λόγω του ότι έχω χάσει 2 αγαπημένους μου θείους. Δεν μπορούσα όμως να το καταλάβω, να το νιώσω πραγματικά. Να μπω μέσα σε όλη την σκληρή και επίπονη διαδικασία της αρρώστιας αυτής. Να βιώσω όλα της τα στάδια. Να που όμως τίποτα δεν είναι δεδομένο. 3 Φεβρουαρίου 2013, Κυριακή πρωί. Αυτή η ημέρα θα μείνει για πάντα χαραγμένη μέσα μου. Εκείνη την ημέρα ο χρόνος πάγωσε, η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά, έχασα τα λόγια μου, δεν είχα επαφή με την πραγματικότητα. Η αρρώστια χτύπησε το σπλάχνο μου, το μικρό μου αγγελούδι, τον Αντώνη μου. Ήμουν ανήμπορος να αντιδράσω, σήκωσα τα χέρια ψηλά και είπα «Θεέ μου πάρε εμένα και μη βάλεις σε αυτήν την διαδικασία το αγοράκι μου». Γιατί, γιατί, αμέτρητα γιατί. Από εκείνη την ημέρα όλα άλλαξαν για εμένα και την οικογένεια μου. Είχαμε δυσκολίες, νεύρα, απογοήτευση, ανυπομονησία, πόνο, θυμό και ένα σωρό αρνητικά συναισθήματα. Βλέποντας όμως τον Αντώνη να παλεύει με απίστευτο θάρρος, θέληση και ωριμότητα, πήραμε και εμείς κουράγιο. Ήταν και είναι ο οδηγός μας σε αυτόν τον αγώνα ζωής που συνεχίζει να δίνει, μαζί με εμάς, έχοντας πλησιάσει στον τερματισμό. Δεν κρύβω ότι ακόμα και αυτή την στιγμή που γράφω το κείμενο, βαθιά μέσα μου έχω κάποιο φόβο. Φόβο μην ξαναγυρίσει η αρρώστια, μην ξαναπεράσει τα ίδια (υποτροπή). Αυτή τη φορά όμως έχουμε αρκετά “όπλα” στη διάθεση μας. Έχουμε θέληση και πίστη από τον Αντώνη και αγάπη, δύναμη και κουράγιο από την σύζυγο μου Άννα και την μικρή μας “μπαλαρίνα”, τη Μαρίλια. Να μην ξεχάσω και όλους τους συγγενείς, φίλους, γνωστούς και αγνώστους, ο καθένας με τον τρόπο του βέβαια. Ενωμένοι όλοι μαζί θα το ξεπεράσουμε, θα αγωνιστούμε για να φτάσουμε στον τερματισμό αυτού του αγώνα. Γιατί η οικογένεια και η αγάπη αυτής μπορεί να τα υπομείνει όλα και ταυτόχρονα να τα ξεπεράσει.
ΤΣΙΡΙΜΩΚΟΣ ΚΩΣΤΑΣ
