γράφει ο Ο Νικόλαος Κορδιολής είναι Γενικός Γραμματέας της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας, Νευροχειρουργός, τ. Δ/ντής Νευροχειρουργικής Κλινικής & Ιατρείου Πόνου Αντικαρκινικού Νοσοκομείου «Ο ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ» και τ. Πρόεδρος – Διοικητής Α.Ο.Ν.Α «Ο Άγιος Σάββας»
“O καρκίνος αποτελεί όπως όλοι γνωρίζουμε μια οδυνηρή πραγματικότητα που εκτός από τον άνθρωπο-ασθενή χτυπά το ίδιο έντονα τον οικογενειακό και κοινωνικό περίγυρο, ιδιαίτερα σήμερα, που αντιμετωπίζουμε τη νοσηρά αυτή κατάσταση με δυσκολία ως συνέπεια των οικονομικών δυσχερειών και όχι μόνο στην χώρα μας.
Σχετικά πρόσφατα στα πλαίσια μιας ειδικής καμπάνιας κατά του καρκίνου του μαστού – pink glove dance – με στόχο την στήριξη των γυναικών με καρκίνο του μαστού και την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης, το προσωπικό ιατρικών κλινικών και κοινωνικών οργανώσεων και όσων άλλων ασχολούνται με την πρόληψη του καρκίνου του μαστού χόρεψαν για να δώσουν ένα ηχηρό μήνυμα για την επίτευξη του στόχου, πρόληψη και έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου του μαστού. «Για να ξορκίζουν τον καρκίνο»σημείωσαν με έμφαση οι εφημερίδες και τα διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης.
Με παρόμοιο τρόπο προσπαθεί και η κυρία Gadala στο κέντρο διδασκαλίας Ανατολίτικου χορού που είναι μια πρωτοβουλία με διττό σκοπό. Αφ΄ενός μεν την πληροφόρηση του κοινού γύρω από την ευεργετική επίδραση του ανατολίτικου χορού στην αντιμετώπιση του καρκίνου στα πλαίσια της ευαισθητοποίησης γύρω από τις συχνότερες δυσκολίες που συναντούν σήμερα οι γυναίκες, και ειδικότερα στην πρόληψη και έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία. Αφ΄ετέρου την κατανόηση του ανατολίτικου χορού και την διάδοση της πλούσιας αραβικής φιλοσοφίας κλπ.
Ολες οι προσπάθειες που αποσκοπούν ποικιλότροπα να βοηθήσουν στο «ξόρκισμα του καρκίνου» είναι καλοδεχούμενες κατά την γνώμη μου όταν όμως δεν παρεμβαίνουν αρνητικά στις σωστές ιατρικές διαδικασίες.
Ο καρκίνος τόσο πριν κλινικά εμφανιστεί όσο και κατά την διάρκεια της θεραπευτικής του αντιμετώπισης μπορεί να «ξορκιστεί – καταπολεμηθεί» από χίλιες δύο πράξεις ιατρικές και ανθρώπινες – κοινωνικές.
Το πρώτο που απαιτείται είναι η γνώση. Η γνώση και οι σχετικές οδηγίες δίνονται από την Ιατρική κοινότητα στην κοινωνία, εδώ και αρκετά χρόνια, αφειδώς με εκλαϊκευμένο ιατρικό τρόπο συστηματικά, ιδιαίτερα μετά τις διαπιστώσεις που έγιναν από τις ιατρικές υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης μέσα από το πρόγραμμα «Ευρώπη κατά του Καρκίνου» που άρχισε το 1987, τελείωσε το 2003 και συνεχίζει με άλλα κοινοτικά Προγράμματα επιχορηγούμενα ανάλογα για την υποστήριξη των στόχων για την επίτευξη υγείας για όλους.
Ο καρκίνος ξορκίζεται – αντιμετωπίζεται με όλες τις επικαιροποιημένες διαδικασίες πρόληψης και έγκαιρης διάγνωσης και την ανάλογη θεραπεία και περιλαμβάνει κατ΄εξοχήν δράσεις για τους 5 πιο κοινούς καρκίνους της γυναίκας και του άνδρα. Του μαστού και των γεννητικών οργάνων της γυναίκας, του πεπτικού, των πνευμόνων και του προστάτη, αλλά και του δέρματος. Αφορά δηλαδή το 80-85% όλων των περιπτώσεων του καρκίνου σε Εθνικό, Ευρωπαϊκό και Διεθνές Επίπεδο.
Για το υπόλοιπο ποσοστό των 15% – 20% των νέων καρκίνων αυτοί αντιμετωπίζονται με τις ίδιες διαδικασίες, αφ΄ενός την υιοθέτηση υγιεινών κανόνων ζωής, καλής διατροφής, αποφυγής κακών συνηθειών – κατ΄εξοχήν το κάπνισμα, κ.α.
Ο καρκίνος ξορκίζεται – αντιμετωπίζεται από κοινού με τον γιατρό, οικογενειακό, του Νοσοκομείου που ξέρει και οφείλει σήμερα να γνωρίζει τι να κάνει για να διαγνώσει τον καρκίνο έγκαιρα και να τον θεραπεύσει στο κατάλληλο Ιατρικό Κέντρο Δημόσιο ή Ιδιωτικό.
Ο καρκίνος σήμερα ξορκίζεται – αντιμετωπίζεται κατ΄εξοχήν με την πίστη για την ζωή. Στην ενδυνάμωση και την στήριξη των ασθενών και της οικογενείας με νέες σύγχρονες διαδικασίες ψυχοκοινωνικης υποστήριξης. Η πίστη αποτελεί μια τεκμηριωμένη διαχρονική και παράλληλα «εναλλακτική» θεραπεία.
Οπως γνωρίζουμε, «πίστις» σημαίνει παραδοχή τινός ως αληθούς, πεποίθηση, εμπιστοσύνη (ακλόνητος εμμονή εις αρχάς ή δόγματα – ή θρησκευτική πίστις) κ.α.
Ενοιολογικά ορισμένοι δέχονται την πίστη σαν αποδοχή αποκαλυπτομένων αληθειών και εμπιστοσύνη σε μία υπερβατική αρχή που αναλαμβάνει να προστατέψει την ύπαρξή μας.
Ετσι η πίστη στο Θεό, τον Γιατρό, στις «ψυχικές μας δυνάμεις» κ.α. θεωρούνται άλλοτε σαν αρετή, άλλοτε σαν αυτοεγκατάληψη της ύπαρξής μας και μέχρι σήμερα «η πίστις» οι «πιστεύοντες» και οι μη πιστεύοντες βρίσκονται σε μια διαρκή διαμάχη.
Η πίστη σαν ψυχική διεργασία με θετική ή αρνητική επίδραση στην εξέλιξη μιας νοσηράς κατάστασης ήταν γνωστή από την αρχαιότητα.
Πέρα από την παραδοχή της ύπαρξης της πίστης, τόσο από Φιλοσόφους όσο και γιατρούς της αλλοδαπής και δικοί μας της αρχαιότητας, αλλά και σύγχρονοι επιστήμονες με τεκμηριωμένες απαντήσεις επιβεβαίωσαν την πίστη σαν επιμέρους συμβολή σε μηχανισμούς φθοράς ή αφθαρσίας του ανθρωπίνου οργανισμού.
Σήμερα πλέον «η πίστη», «η θέληση», «η αγάπη για τον εαυτό μας», «η εσωτερική μαχητικότητα», «η αντίσταση», καθώς και άλλες ψυχικές διεργασίες συμβάλλουν στην εμφάνιση ευεργετικών αποτελεσμάτων για τον ασθενή.
Παρόμοια και άπειρα παραδείγματα δημοσιεύονται καθημερινώς στον Ημερήσιο και Περιοδικό Τύπο, αποτελούν επιπλέον και αντικείμενο μελέτης και θέμα Μονογραφιών, Σεμιναρίων, Συνεδρίων, εξετάζοντας την λεγόμενη πίστη με αυστηρά επιστημονικά κριτήρια.
Δεν υπάρχει, για μένα τουλάχιστον προσωπικά, καμμία αμφιβολία ότι μια θετική προσδοκία – πίστη προς κάπου (γήϊνη ή ιατρικη) ή σε μία Θεολογική προσμονή για μια συγκεκριμένη νοσηρά κατάσταση θα εξελιχθεί θετικά υπέρ του ασθενής.
Τούτο έχει επιβεβαιωθεί με άμεσο όσο και έμμεσο τρόπο (από το αποτέλεσμα) ότι η όποια πίστη συμβάλλει στην ενεργοποίηση του ανοσοποιητικού συστήματος, ή άλλων γνωστών και αγνώστων αμυντικών μηχανισμών του οργανισμού.
Επιπλέον, προσωπικά, δέχομαι την πρόσθετη επίδραση της Χριστιανικής Πίστης και Προσδοκίας ότι έχει θετική σε ορισμένες περιπτώσεις και ανάλογα με τη νοσηρά κατάσταση εξέλιξη επ΄ωφελεία του ασθενή και όχι μόνο αποκλειστικά από τους παραπάνω ιατρικά εξηγούμενους μηχανισμούς.
Ολοι οι γιατροί – μεταξύ των οποίων και εγώ – έχουν παραδείγματα τέτοιων περιπτώσεων με θετική ή αρνητική επίδραση στον ανθρώπινο οργανισμό,κ τα οποία προσπαθούμε να εξετάσουμε με αυστηρά επιστημονικά κριτήρια.
Ετσι, θέληση και θετική πίστη έχουν μικρό ή μεγαλύτερο θετικό αποτέλεσμα, παροδικό ή μόνιμο.
Η προσωπικότητα του ασθενή, ο κοινωνικός περίγυρος, η ψυχοκοινωνική υποστήριξη και οι άρρηκτοι δεσμοί με την οικογένεια συμβάλλουν με τον ίδιο τρόπο στην εξέλιξη της υγείας του ασθενή.
Ο ρόλος συνεπώς του γιατρού στην επιμόρφωση του κοινού σε παρόμοια θέματα είναι σημαντική.
Ο Γιατρός είναι εκείνος ο οποίος με την ορθή επικοινωνία θα «βγάλει» στην επιφάνει τέτοιες «δυνάμεις» η δοξασίες από τον ασθενή του και τον κοινωνικό περίγυρο για να τις χρησιμοποιήσει με σκοπό την επιτυχή συνεργασία και την θεραπεία για την τελική ίαση.
Δυστυχώς ο γιατρός δεν εκπαιδεύεται ακόμα να παρεμβαίνει σε παρόμοιες διαδικασίες γιατί θεωρεί είτε ότι τον υποβιβάζουν είτε αποτελούν αντικείμενο «άλλων» και δεν τον αφορούν.
Στην σημερινή πραγματικότητα ο γιατρός οφείλει να είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται τις επιθυμίες του ασθενή και ειδικότερα να του διευκρινίζει για τις «δυνατότητες» άλλων εναλλακτικών θεραπειών (Τσαρλατανισμό, αγυρτεία, μαγεία, ομοιοπαθητική, κ.α.) ή εκείνων των θρησκευτικο-φιλοσοφικών συστημάτων των λαών της άπω ανατολής (Κίνα, Ινδία, Ιαπωνία), προς τις οποίες ένα σημαντικό μέρος της μάζας των Δυτικών Κρατών στρέφεται τα τελευταία χρόνια υιοθετώντας πρακτικές «ευζωϊας», «υγιεινής διατροφής», «καθημερινού σκεπτικού», κ.α.
Ολες αυτές οι δοξασίες της «παράλληλης ιατρικής» στοχεύουν στην εκμετάλλευση των εσωτερικών δυνάμεων, που κρύβονται μέσα μας και όποια θετική επίδραση παρατηρήθηκε μετά από επί, μικρό ή μεγαλύτερο, χρονικό διάστημα, υιοθέτηση τέτοιων κανόνων ζωής, οφειλόταν, στην πίστη για την συγκεκριμένη θεραπεία.
Ο μύθος περί των δυνατοτήτων των πάσης φύσεως ανορθοδόξων ή εναλλακτικών θεραπειών συντηρείται και από τον Τύπο και τα άλλα ΜΜΕ για άλλοτε άλλους λόγους ενώ η πλειονότητα των θεραπειών τούτων εκμεταλλεύεται την φτώχεια, την απελπισία κ.α. κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες για να επεκταθούν.
Η ιατρική θεραπεία σήμερα αποτελεί στην πράξη μια ολιστική ανθρωπιστική διακονία η οποία στοχεύει να βρει την υπάρχουσα ισορροπία βιολογική και ψυχοσωματική του οργανισμού και να ρυθμίσει το ρολόι της αλληλοεξάρτησης ψυχής και σώματος για να την πετύχει.
Η πίστις συνεπώς σαν μια παράλληλη «εναλλακτική θεραπεία» χωρίς φανατισμό έχει διαχρονική πορεία και διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στις απαιτήσεις της σύγχρονης ιατρικής. Καθήκον όλων μας είναι να την μετατρέπομε σε θετικό σύμμαχο σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής και της αρρώστιας.
Στην ενδυνάμωση της πίστεως κατά την γνώμη μου συμβάλλουν και όλες οι άλλες υποστηριζόμενες ποικιλότροπα εναλλακτικές θεραπείες ανατολής και δύσης Βορρά και Νότου σε παγκόσμιο επίπεδο.
Εναλλακτικές θεραπείες αυτόνομα ή συνδυαζόμενες με μεθόδους κλασσικής ιατρικής ή την κινεζική, εφαρμόζονται στις μέρες μας και γίνονται προσπάθειες από τους εκπροσώπους των τάσεων τούτων να μονοπωλήσουν μερικές φορές τις δυνατότητες που προσφέρουν οι «θεραπείες» τους παρασύροντας έτσι ασθενείς να εγκαταλείψουν τις σύγχρονες και τεκμηριωμένες με θετική εξέλιξη θεραπείες.
Οι ασθενείς που συνήθως καταφεύγουν στην χρήση – υιοθέτηση , των ανορθοδόξων μέσων θεραπείας κατά μεγάλο ποσοστό προέρχονται από εκείνους που εξάντλησαν τα θεραπευτικά περιθώρια της συμβατικής ιατρικής και έχασαν την πίστη τους στον εαυτό τους και το γιατρό τους.
Ένα άλλο σημαντικό ποσοστό πιστεύει ότι θεραπείες πέρα από την ιατρική είναι πιο αποτελεσματικές τις υιοθέτησαν απερίσκεπτα με ολέθρια αποτελέσματα για την υγεία τους.
Τέλος ένα άλλο ποσοστό ασθενών σύμφωνα και με καταγγελίες στους διαφόρους Ιατρικούς Συλλόγους και δημοσιεύματα στον Τύπο παρασύρονται από ψευδογιατρούς ή κομπογιανίτες να υιοθετήσουν ανορθόδοξες θεραπείες με αρνητικά όπως είναι φυσικό αποτελέσματα για την υγεία τους.
Διαχρονικά τόσο ο σημερινός άνθρωπος αλλά και ο ασθενής με νεοπλασματική πάθηση κατάλληλα ενημερωμένος μπορεί με οδηγό σύμμαχο την ενεργοποίηση των ψυχικών του δυνάμεων – που όπως έχει αποδειχθεί – ενεργοποιούν θετικά το ανοσοποιητικό του σύστημα να νικήσει τον καρκίνο «ξορκίζοντας» τον για τα καλά.
Η Ιατρική είναι μία, γι’ αυτό όλοι μαζί, μπορούμε να προλάβουμε τον καρκίνο, να κινήσουμε δυνάμεις στον κοινωνικό και οικογενειακό μας περίγυρο, να διαμορφώσουμε αλλαγή πολιτικής αντιμετώπισης του καρκίνου, να τον ξορκίσουμε με επιτυχία.
Και τέλος, το πιο σημαντικό, να γίνει κατανοητό από όλους εμάς ότι ο καρκίνος δεν ξορκίζεται, όμως αντιμετωπίζεται”.
Πηγή: http://www.cancer-society.gr/
