γράφει η Τάνυα Γεριτσίδου, ψυχοπαιδαγωγός.
Η αντιμετώπιση μιας σοβαρής περιπέτειας υγείας είναι μια δοκιμασία που μπορεί, αντί να φθείρει και να αποδυναμώσει την οικογένεια μας, να ενδυναμώσει την αυτοπεποίθηση και την αποφασιστικότητα που θα έχει τόσο το παιδί μας όσο και εμείς για το παρόν και το μέλλον.
Αυτό είναι εφικτό διότι η όποια υπονόμευση και φθορά συμβαίνει στο ψυχολογικό/συναισθηματικό μέρος του εαυτού μας και του παιδιού μας που αντιμετώπισε την περιπέτεια υγείας βρίσκεται πολύ περισσότερο στον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε και προσεγγίζουμε το θέμα αυτό παρά στο ίδιο το επεισόδιο.
Συνεπώς, με την σωστή μεθοδολογία και την τιθάσευση των δικών μας σκέψεων πρώτα από όλα μπορούμε να μετατρέψουμε την περιπέτεια υγείας του παιδιού μας σε πηγή δύναμης πνευματικής, ψυχικής και κοινωνικής που θα το βοηθήσει να είναι επιτυχημένο όχι μόνο στο σχολείο και τις διαπροσωπικές του σχέσεις αλλά και σε ό,τι στόχο βάλει στην ζωή του.
Οι βασικές αρχές που πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν μας ως γονείς είναι:
• Όλα είναι θέμα αντίληψης: τα παιδιά πάντα αντιγράφουν και υιοθετούν την προσέγγιση και τον τρόπο αντίδρασης σε προκλήσεις που έχουμε και επιδεικνύουμε συμπεριφορικά εμείς, οι γονείς τους. Άρα, εάν εμείς δείξουμε αποφασιστικότητα, αισιοδοξία και πεποίθηση ότι το παιδί μας είναι ήδη νικητής επί της περιπέτειας που αντιμετώπισε και θα συνεχίσει να είναι σε ό,τι αντιμετωπίσει στην ζωή του, το παιδί μας θα υιοθετήσει αυτή την τοποθέτηση αρκετά έντονα ώστε να μην επηρεαστεί εύκολα από αντίθετα ερεθίσματα του περιβάλλοντος.
• Η αισιοδοξία μας δεν πρέπει να στρεβλώνει την αντικειμενική πραγματικότητα αλλά να την χρησιμοποιεί: τα παιδιά μπορούν να καταλάβουν την αντίθεση μεταξύ των δικών μας λεγομένων και της αντικειμενικής πραγματικότητας εάν αυτά αντικρούουν το ένα το άλλο. Δηλαδή, εάν η περιπέτεια υγείας του παιδιού μας έχει επιφέρει μόνιμες συνέπειες και εμείς για να δείξουμε αισιοδοξία συμπεριφερόμαστε σαν να μην υπάρχουν τότε βάζουμε στο παιδί μας ένα τεράστιο βάρος άγχους και σύγχυσης. Αν συμβεί αυτό τότε δεν θα αναπτύξει ούτε αισιοδοξία ούτε αυτοπεποίθηση αλλά αντιθέτως θα δημιουργηθούν μέσα του ενοχές και θα προσπαθήσει να αλλοιώσει στην αντίληψη του την πραγματικότητα, κάτι που είναι προάγγελος και υψηλό ρίσκο για την δημιουργία ψυχολογικών προβλημάτων, προβλημάτων ένταξης/ενσωμάτωσης στο σχολείο και χειρισμού διαπροσωπικών σχέσεων. Αντιθέτως, είμαστε πάντα αντικειμενικοί και πραγματιστές. Η αισιοδοξία μας έγκειται στην πεποίθηση μας ότι κάθε πρόκληση (ακόμα και μια αναπηρία ή άλλη μόνιμη συνέπεια) μπορεί με τον κατάλληλο χειρισμό, εκπαίδευση και προετοιμασία/στήριξη να μετατραπεί σε προτέρημα και σημείο δύναμης για το παιδί μας, όπως τόσες περιπτώσεις διασήμων που άφησαν εποχή με το παράδειγμα τους, από βαρείες περιπτώσεις όπως η Έλλεν Κέλλερ μέχρι τον πρόεδρο των ΗΠΑ Θ. Ρούσβελτ. Τέτοια παραδείγματα και αυτή η προσέγγιση δίνει στο παιδί μας πολλές δικλείδες ασφαλείας υπέρ της ψυχικής του υγείας, της σχολικής και κοινωνικής του επίδοσης και της δύναμης χαρακτήρα και κινήτρου του.
• Εμείς είμαστε το στήριγμα του παιδιού μας και για αυτό πρέπει να φροντίσουμε για την δική μας προσωπική στήριξη: το περιβάλλον και οι δικές μας ψυχικές αντιδράσεις και συναισθήματα, καθώς και αυτές του παιδιού μας, προσδίδουν μεγάλο ψυχολογικό φορτίο που εμείς ως γονείς πρέπει να διαχειριστούμε για να είμαστε σε θέση να προσφέρουμε στο παιδί μας την πρόσβαση στο τεράστιο ψυχικό και πνευματικό κεφάλαιο που είναι εν δυνάμει η περιπέτεια υγείας που αντιμετώπισε/αντιμετωπίζει. Συχνά αυτό δεν είναι εφικτό να γίνει (δηλαδή να βρούμε στήριξη) στο οικογενειακό/φιλικό μας περιβάλλον με τρόπο άρτιο γιατί και αυτό το περιβάλλον έχει αντίστοιχη συναισθηματική φόρτιση. Για αυτό είναι πολύ σημαντικό να αναζητήσουμε την στήριξη του σωστού ειδικού ο οποίος θα μας προστατεύσει από τις μη εποικοδομητικές σκέψεις και συναισθήματα.
Αυτό που θα πρέπει πάντα να έχουμε υπ’ όψιν είναι ότι το παιδί μας που μπόρεσε να κατακτήσει ή να αντιμετωπίσει την περιπέτεια του είναι ήδη πολύ πιο δυνατό ψυχικά από τους περισσότερους της ηλικίας του.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να του το τονίσουμε και να του το υπενθυμίζουμε με την συμπεριφορά μας και τα λόγια μας.
