Σήμερα πήγαμε στο νοσοκομείο να μας δει ο ορθοπεδικός. Τα ευχάριστα είναι ότι γλιτώσαμε το χειρουργείο. Παραμένει ο γύψος για 3 εβδομάδες ακόμη. Θα την ξαναδεί στις 26/10 αλλά οποιαδήποτε εξέλιξη που θα οδηγούσε σε χειρουργείο θα είναι μεγάλη έκπληξη!
Κρατάμε λοιπόν ότι δεν θα κάνουμε χειρουργείο. Μπορώ να σταματήσω να πνίγομαι όταν σκέφτομαι νοσηλεία στο τμήμα, τις φωνές και το κλάμα της Νεφέλης, τον πόνο και την απόγνωση που υπάρχει παντού κι ας χαμογελάμε όλοι εκεί μέσα!
Μεγάλη ανακούφιση νιώσαμε. Βέβαια, πρέπει να προσέχουμε πολύ. Να μην πέσει, να μη χτυπήσει το χέρι της, να μη συμβεί κάτι κακό. Από την ώρα που γυρίσαμε στο σπίτι κι εγώ και ο Γιάννης, όλο μη και πρόσεχε είμαστε. Δεν την αφήνουμε να κουνηθεί. Κάθε κίνηση της που κρίνουμε επικίνδυνη για την ισορροπία της, τη σταματάμε. Ακόμη και τα πιο απλά, πλέον της τα απαγορεύουμε. Έχουμε φοβηθεί τόσο πολύ, που όλα μας τρομάζουν!
Και για να το γιορτάσουμε βγήκαμε για φαγητό. Με τα όχι και τα μη, με τα «μην αφήνεις το χέρι μου αλλιώς γυρίσαμε πίσω», με τα «πρόσεχε πως κάθεσαι», με τα «άσε το ποτήρι σου θα σου το δώσω εγώ». και ήρθε μια παρέα, όπου το κοριτσάκι, μάλλον περνάει καρκίνο. Ίσως να είναι στα αρχικά στάδια της θεραπείας. Είχε αρχίσει να χάνει τα μαλλιά του. Λίγα μαλλιά, τούφες βασικά, είχαν μείνει στο κεφαλάκι του, αν και τις διατηρούσε ακόμη μακριές. Είχε μια αρρωστημένη όψη, αλλά έπαιζε με τα παιδιά της υπόλοιπης παρέας τους, κάθισε δίπλα στη μαμά του να παραγγείλει φαγητό. Και η μαμά, δεν χαμογελούσε. Αυτή η θλίψη, στιγμές που επιδιώκεις να ξαναζήσει το παιδί του, να συνεχίσετε να κάνετε ό,τι και πριν, αλλά εσύ ξέρεις. Εσύ πλέον κάνεις παρέα με τον φόβο και την απελπισία.
Ήθελα να πάω να τους μιλήσω. Τι να τους πω? Κι αν είχε κάτι άλλο το παιδί; Κι αν δε θέλανε να το μοιραστούν με μια ξένη; Αν δεν είχαν πει κάτι στο παιδί; Αν δεν θέλουν να αναφέρονται σ’ αυτό; Ήθελα όμως να τους πω ότι ο αγώνας είναι μεγάλος, αλλά τα παιδιά είναι δυνατά. Να, αυτή είναι η Νεφέλη που τα καταφέρνει μια χαρά. Ότι είμαστε όλοι μαζί.
Επικράτησε η λογική και δεν τους μίλησα. Η λογική ή η απανθρωπιά μας; Βλέπουμε, υποψιαζόμαστε ότι κάποιος έχει πρόβλημα, και δεν πάμε να του σφίξουμε το χέρι. Γιατί; Αυτό το γιατί, με τρώει από τη μέρα που αρρώστησε η Νεφέλη.
Μένια
Μένια μου περαστικά για τη Νεφέλη <3
Κάθε φορά που το παιδί παθαίνει έστω και ένα μικρό κρυολόγημα οι σκέψεις είναι δυο. α)"Σιγά το πράγμα! Έχει περάσει και χειρότερα" και β)"Όχι πάλι γιατροί, νοσοκομείο, εξετάσεις!"
Έτσι νιώθουμε και εμείς κάθε φορά που έχουμε κάποιο απλό έλεγχο για την πρόοδο του και όσο πιο φρέσκο το γεγονός τόσο μεγαλύτερος ο πόνος.
Όσο για το γεγονός με το άλλο παιδί και αν έκανες καλά ή όχι που δεν μίλησες:
Κάποιες φορές οι άνθρωποι μπορεί να μην είναι έτοιμοι να ομολογήσουν το πρόβλημα ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό. Θέλουν χρόνο. Οπότε εσύ απλά απλώνεις το χέρι και όποιος είναι έτοιμος έρχεται να μοιραστεί όσα θέλει μαζί σου…
Σε φιλώ!