Το Πάσχα είναι μια γιορτή βαθιάς κατάνυξης και περισυλλογής. Η ζωή, ο θάνατος, τα πάθη, η προδοσία, ο αγώνας, η λύτρωση. Και το υπέρτατο μήνυμα: Η Αγάπη. Η ζωή νικά τον θάνατο. Ό,τι και να πιστεύει ο καθένας, όσο και να μας θλίβει η θυσία, η ζωή είναι νικήτρια στο τέλος.
Κάθε Πάσχα, σκέφτομαι διάφορα. Κάθε Πάσχα βιώνω όλα τα συναισθήματα. Κάποια πιο έντονα, κάποια όχι… εξαρτάται και από την χρονιά.
Αυτές τις Πασχαλινές διακοπές διάβασα το νέο βιβλίο της Σοφίας Δημοπούλου «Πώς υφαίνεται ο χρόνος».
Μια ιστορία ζωής, μια ιστορία της Ελλάδας, μια ιστορία δύο γυναικών. Πώς τα υφαίνει έτσι η ζωή; Πώς ο χρόνος είναι ο τελικός κριτής; Πώς νικά η ζωή;
Εμείς οι γυναίκες, μητέρες, κόρες, ερωμένες, σύζυγοι, εργαζόμενες, μπερδεμένες, υφαίνουμε το χρόνο το δικό μας, των παιδιών μας, της ζωής.
Η ζωή είναι γυναίκα. Ακόμη ένα μυθιστόρημα που μου το επιβεβαιώνει.
Η Σοφία Δημοπούλου, για μια ακόμη φορά, μας παρασέρνει στην φαντασία, στα γεγονότα, στις ιστορίες που μπορεί να συναντήσουμε στη γυναίκα της διπλανής πόρτας.
Η ίαση της τέχνης και η παρηγοριά της, όχι μόνο της ηρωίδας του βιβλίου αλλά και της συγγραφέως, είναι βάλσαμο για την ψυχή.
Δεν ξέρω αν με επηρέασαν και οι Άγιες αυτές μέρες. Δεν ξέρω αν αυτή είναι μια ακόμη χρονιά που η θυσία έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από την λύτρωση, αλλά νομίζω ότι επέλεξα την καλύτερη περίοδο να διαβάσω το βιβλίο «Πώς υφαίνεται ο χρόνος».
Καθαρή γραφή, αληθινές ιστορίες, εικόνες που μας είναι οικείες και μας ταξιδεύουν όχι μόνο σε μια Ελλάδα του παρελθόντος αλλά και στη σύγχρονη Ελλάδα.
Ξέρω μάνες σαν την Ανθή Γεραμάκη. Ξέρω μάνες σαν την Νάνα. Ξέρω πως ο χρόνος υφαίνει περίεργες ιστορίες. Ξέρω πως η Σοφία Δημοπούλου, μας χάρισε ένα ακόμη «υφαντό» να στολίσουμε την ιστορία μας.
Μαμά Μένια
