Μια αγαπημένη μου φίλη μου έκανε δώρο ένα ρολόι. Ήξερε ότι ποτέ δε φορούσα ρολόι. Κατάλαβε τη νέα μου σχέση με τον χρόνο πια. Κάθε φορά που μιλούσαμε, που ερχόταν στο νοσοκομείο να μας δει, με έβλεπε κολλημένη στο κινητό μου να κοιτάω την ώρα. Να μη ξεχάσω το φάρμακο της Νεφέλης, να φωνάξω τη νοσοκόμα όταν τελειώσει το φάρμακο, να έχω το νου μου για την ώρα που περνούν οι γιατροί, να περάσει μια μέρα ακόμη για να πάρουμε εξιτήριο…
Έχει περάσει ένας χρόνος σχεδόν από τότε. Ο χρόνος κυλάει. Και κυλάει γρήγορα! Και παίρνει τα παλιά, φέρνει καινούρια… Τώρα πια μετράμε διαφορετικά τα λεπτά. Mετράμε διαφορετικά τη διάθεση μας. Mετράμε διαφορετικά τη ζωή μας. Κι ας μην τολμώ να βγάλω το ρολόι από το χέρι μου. Κι ας πειράζω τη φίλη μου για το χρώμα που διάλεξε, αλλά που είναι πολύ φωτεινό και αρέσει πολύ και στη Νεφέλη. Γι’ αυτό της έστειλα μήνυμα με τα στοιχεία της εταιρείας και φωτογραφίες κι άλλων μοντέλων. Αν μου ξαναπάρει δώρο να το έχει υπόψη της…
Αγαπώ πολύ τη φίλη μου! Κι «αγαπώ» και το ferendi ρολόι μου!
