435 μέρες cancer free

435 μέρες έχουν περάσει και οι εξετάσεις μας είναι καθαρές.
435 μέρες χάνει ο καρκίνος και κερδίζει η ζωή.
Μέρες περνούν, φόβοι κι αγωνίες δίνουν τη θέση τους σε άλλους φόβους, λιγότερο φοβερούς.
Μετράω και μέρες πια που δεν φοβάμαι τίποτα, που δεν με παγώνει ο τρόμος, που αναρωτιέμαι πού πήγε. Μετράω μέρες που όλα είναι καθημερινά, απλά, βαρετά. Πόσο μου αρέσουν αυτές οι μέρες!
Μετράω τις μέρες που το παιδί μου έχει μεγαλώσει.
Όταν μπήκαμε στο νοσοκομείο η Νεφέλη έπινε το γάλα της σε μπουκάλι. Έχω χάσει τις μέρες που πέρασε στο ποτήρι, τρώει μόνη της, πηδάει από το κρεβάτι, δεν με χρειάζεται και τόσο πολύ.
Τα πέρασε αυτά τα στάδια; Αν ναι, ήταν πολύ γρήγορα. Εγώ πάντως δεν τα θυμάμαι.
Θυμάμαι μόνο ένα παιδί που έχει ωριμάσει πριν την ώρα του, που μεγάλωσε χωρίς να το καταλάβω, που τα ενθύμια που έχω κρατήσει από τα «terrible two» είναι άσχημα.
Αλλά δεν με νοιάζει! Και δεν θέλω να θυμηθώ.
Μόνο τις μέρες που είναι cancer free μετράω. Που ετοιμάζει και τρώει το φαγητό της μόνη της, που σκαρφαλώνει στην πεζούλα της παιδικής χαράς, που θέλει να μείνει μόνη της στο σπίτι, που φωνάζει λιγότερες φορές μαμά, που με λέει στρίγγλα, που μου κλείνει το μάτι…
Άντε, και Καλή μας Σχολική Χρονιά, γιατί τώρα έχουμε άλλα άγχη μπροστά μας…

μαμά Μένια