Κουβέντες με τη Φανή

Με τη Φανή μιλάμε πολύ. Αν και μακριά, αν και γνωριστήκαμε σε άσχημες συνθήκες, μιλάμε πολύ. Κλαίμε, γελάμε, αναρωτιόμαστε, φοβόμαστε, κάνουμε σχέδια για το αύριο. Με αφορμή το τελευταίο της κείμενο, ξεκινήσαμε ακόμη μια κουβέντα…
Μένια :…τι να πω, πως να το πω που να βρεθούν λόγια, πράξεις, κάτι..όλα να τα δεχτώ..και τον πόνο, και την ταλαιπωρία, και τον αγώνα..αλλά μόνο να τελειώνουν καλά για τα παιδιά. όλα να τα ανεχτώ..ίσως και να τα δικαιολογήσω, εξηγήσω, κάνω γαργάρα..όχι όμως όταν αφορά παιδιά. είναι άδικο, απάνθρωπο, υπερβαίνει κάθε όριο…Σκατά!!!!!!!
Φανή : έτσι ακριβώς είναι όπως το περιέγραψες. Δεν μπορώ να το δεχτώ .όχι όταν αφορά παιδιά . μου είναι αδιανόητο. δεν το χωράει το μυαλό μου. Τα βάζω πάλι με το Θεό. Τα γιατί πάλι πάνε να με πνίξουν. Γίνονται τεράστια μέσα στο κεφάλι μου. Δεν το αντέχω .
Μένια : ακόμη δεν έχω πει γιατί στο παιδί μου. αυτό που λέω συνέχεια είναι γιατί στα παιδιά. Ο πνευματικός μου, μου είπε να σκεφτώ ότι το ανθρώπινο σώμα δεν είναι τίποτα άλλο από μια μηχανή. Κάποιες χαλάνε νωρίς, κάποιες όχι. Αυτή η σκέψη μου ταιριάζει πιο πολύ, από το να σκέφτομαι ότι τα παιδιά γίνονται αγγελούδια! Ο γιατρός μας, μας είχε πει ότι είναι τυχαίο, ένα γονίδιο δε μεταλλάχτηκε σωστά. Έτσι το δεχθήκαμε. Κάνω ψυχοθεραπεία, απελευθέρωσα τσάκρα, δοκίμασα διαλογισμό, προσευχή, μιλάω με γιατρούς, πνευματικό, με τον άντρα μου πολύ, με μένα ακόμη πιο πολύ. Σκατά… ότι και να σκεφτώ δεν το χωράω….εκρήγνυται το είναι μου στη σκέψη ότι μπορεί να χάσω το παιδί μου, ότι μάνες μένουν με άδειες αγκαλιές…
Φάνη : Ανέκαθεν πίστευα στους αγγέλους . Ότι όλοι έχουμε κάποιον φύλακα Άγγελο . Όταν έγινα μητέρα, ένιωσα ότι κάθε παιδί που έρχεται στη ζωή είναι ένας Άγγελος, που ήρθε να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου απαλύνει λίγο τον πόνο η σκέψη ότι κάποιοι άγγελοι ήρθαν για λίγο, μας χάρισαν το φως τους και επέστρεψαν ψηλά στον ουρανό. Εξακολουθούν όμως να είναι ανάμεσα μας και να μας προστατεύουν. αυτή την ιστορία με το γονίδιο μας την είπε και ο δικός μας γιατρός. Όσο για την εκκλησία, πνευματικό δεν έχω, αλλά έτυχε να μιλήσω με κάποιον ιερωμένο και μου είπε για δοκιμασίες που μας κάνουν πιο δυνατούς . δεν ξέρω γιατί, ίσως φταίει ο θυμός, ο πόνος που είναι ακόμα νωπός, αλλά καμία άποψη δεν νιώθω ότι μπορεί να με καλύψει και να απαντήσει πλήρως στα γιατί μου. Γιατί στα παιδιά; Δεν ξέρω αν ποτέ δώσω ολοκληρωμένη απάντηση. Παλεύω να μην το σκέπτομαι. Να βλέπω μπροστά και να εστιάζω στον αγώνα και όχι στα πως και τα γιατί. Έρχονται όμως κάποιες στιγμές όπως αυτή που σκέπτομαι τα παιδιά που “έφυγαν” που ο πόνος απλά με ξεπερνά και δε με χωράει ο τόπος. Και εκείνη τη στιγμή το μόνο που ψιθυρίζω είναι μια προσευχή: «ανάπαυσε τον Άγγελο σου. Δώσε δύναμη και κουράγιο στη μάνα».

Είπαμε ότι όπως νιώθουμε εμείς, θα νιώθουν κι άλλες μανούλες, κι άλλοι γονείς. Ερωτήματα, σκέψεις φόβοι κι αγωνίες που μαθαίνουμε να ζούμε μαζί τους πια. Που δεν θα νιώσουν τα παιδιά μας μεγαλώνοντας αλλά που έχουν στοιχειώσει τις δικές μας ζωές. Όσο δυνατές και να είμαστε, όσο και να ελπίζουμε και να ευχόμαστε μόνο τα καλύτερα, η ζωή μας έχει αλλάξει ριζικά. Και ο φόβος, η απώλεια, η θλίψη, μπορεί με τα χρόνια να παραμερίσουν αλλά δε θα φύγουν ποτέ…

Για το τέλος, κρατάμε μια υπόσχεση : μόλις τελειώσουμε με όλα αυτά θα πάμε οι 2 μας στο Παρίσι για παπούτσια! Φανή, σ’ ευχαριστώ…

Μένια